คุณชายลูกข้าเรียกท่านว่าแม่

ตอนที่ 10 ชื่อตอน องครักษ์ลับ

ยามที่มู่หลิงซือตื่นขึ้นมานั้น นางตื่นตกใจนักที่พบว่าตนเองนั้นนอนอยู่ในอกขององค์ไท่จื่อหน้าปลาตายในระยะประชิด นางเห็นใบหน้าหล่อเหลาในระยะใกล้และหน้าแดงเบาๆ ก่อนจะค่อยๆพิศมองดูขนตาแพหนาและจมูกโด่งๆนั้นอย่างพอใจนัก ก่อนจะค่อยรู้สึกตนว่าตนเองอยู่ในอ้อมกอดบุรุษเพศ จึงเร่งสำรวจเสื้อผ้าของตนในทันใด ก่อนที่จะถูกกอดก่ายอย่างแน่นหนาและหอมแก้มนางเบาๆ ร่างหนาแสร้งครวญครางคล้ายคนละเมอผู้หนึ่งเช่นนั้นเอง

"อืม..มู่หานซือมาอุ่นเตียงรอข้า...ข้ามิชอบความเย็น...อืม"

ร่างบางชะงักและถอนหายใจเบาๆออกมาพลัน และครุ่นคิดในใจตนขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง มือหนึ่งก็ยกแขนอุ่นร้อนชวนน่าขนลุกออกไปพลัน และเกาคางตนเองลอกเลียนท่าทางของมู่หานซือเบาๆ

"หรือว่าข้าจะคิดเกินเลยไปมากนักเพราะว่าอ่านนิยายประโลมโลกมากจนเกินไป หรือว่าบางทีทั้งสองนี้อาจแค่นอนเตียงเดียวกัน เช่นเดียวกับบุรุษทั่วๆไป เช่นนี้ เช่นนี้..นางคงคิดมากไปซินะ...ให้ตายเถิด!!! "

มินานวงแขนแกร่งก็พาดมากอดนางอีกคราและรัดเข้าไปในอกของตนโดยพลัน ใบหน้าของมู่หลิงซือบิดเบี้ยวโดยพลันดีดดิ้นไปมา แต่ทว่าท่อนขาแข็งแรงกลับรัดลงมาบนร่างของนางอีกครั้ง กลิ่นกายหอมๆล่องลอยมาคล้ายมีกลิ่นขนมน้ำตาลขององค์รัชทายาทติดอยู่ในอกด้วย คล้ายทรงโอบกอดองค์รัชทายาทหรือทรงไปแอบเสวยขนมน้ำตาลมาแล้วกันแน่นะ?"

มู่หลิงซือเผลอใจคิดล่องลอยไป ดวงตาคมจึงลืมขึ้นมาพลันและรัดนางอยู่เช่นนั้น จับเรือนผมของนางซุกในอกแกร่งและขืนกายนิ่งอยู่เช่นนั้นเนิ่นนานนัก จนร่างบางหลับลงไปอีกคราหนึ่ง ยามที่นางตื่นขึ้นมาอีกครา มือของนางก็แปะอยู่บนกล้ามเนื้ออุ่นร้อน และชายเสื้อของบุรุษก็หลุดรุ่ยลงมาเมื่อใดก็มิรู้ ผ้าของบุรุษคลายตัวออกสาบเสื้อแยกออกจากกัน มู่หลิงซือเบิกดวงตากว้างและเด้งกายออกจากอกแกร่งในทันใด ดวงตาคู่คมเปิดลืมขึ้นและส่งสายตาหยาดเยิ้มให้นางพลัน ทรงตรัสเอ่ยเสียงแหบพร่านัก ท่อนขาแกร่งยกขึ้นออกไปจนเห็นต้นขาจนหมดสิ้น ดวงตาคมปรือตา และเอนกายตะแคงมาหานาง แย้มรอยยิ้มให้นางโดยพลัน

"อรุณสวัสดิ์แม่ทัพมู่ เตียงของเปิ่นไท่จื่อนอนแล้วหลับสบายดีหรือไม่เล่าท่านแม่ทัพมู่ "

มู่หลิงซือชะงักค้าง ใบหน้าบิดเบี้ยวอย่างยิ่งนัก นางลุกพรวดพราดลงไปจากแท่นบรรทมในทันที ลงมาคุกเข่าทำใบหน้าบิดเบี้ยวอย่างยิ่งนัก มินานเหล่าขันทีก็นำน้ำร้อนเข้ามาให้ ร่างแกร่งลุกขึ้นยืนให้ผู้คนปรนนิบัติ ขันทีถอดฉลองพระองค์ผืนบางลงให้ จนมู่หลิงซือต้องเร่งก้มหน้าหนีไปในทันใด ในใจก็กรีดร้องลั่นขึ้นมา

"แว๊ก ก...ก้น...ข้ามองเห็นก้นของบุรุษเพศแล้ว ฮือๆ ท่านพ่อท่านแม่ ลูกเห็นบุรุษแก้ผ้าแล้ว ข้าแต่งกับผู้ใดมิได้แล้ว ฮือๆ ท่านแม่"

ร่างกำยำเดินลงอ่างอาบน้ำไปและเอนกายไปพิงที่อ่างน้ำ ทรงไล่ขันทีออกไปจนหมดสิ้นและตะโกนออกมาในทันใด

"แม่ทัพมู่ ท่านมาถูหลังให้เปิ่นไท่จื่อซิ มิใช่ว่าท่านชอบหน้าที่นี้นักหนามิใช่หรือ เปิ่นไท่จื่อเหนียวกายนักหากว่ามีคนนวดให้ด้วยนั้น คงยิ่งดีมิน้อยเลยหล่ะในยามนี้ "

ดวงตาคู่คมส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้ มู่หลิงซือใบหน้าบิดเบี้ยวขึ้นมา นางค่อยๆหยิบผ้าขนหนูและค่อยๆถูหลังให้ช้าๆ ร่างแกร่งจับมือนางเบาๆและเทผงหอมลงในมือของนางและจับมือของนางขัดถูลงบนแผ่นหลังของตนเองเบาๆ

"อืม เปิ่นไท่จื่อว่า มือของท่านแม่ทัพมู่ช่วงนี้ ช่างนุ่มไปหน่อยหรือไม่ ท่านควรจะฝึกดาบให้มากหน่อย มือของท่านนุ่มนิ่มเช่นนี้ เปิ่นไท่จื่อว่า...จะทำให้อดใจมิได้เอา"

ร่างบางชักมือกลับในทันที จะหนีก็มิได้จะทำสิ่งใดก็มิถูก

"นางจะทำเช่นใดดีในยามนี้ ท่านพี่กับเจ้าหน้าปลาตายนี้ มีความลับอันใดกันแน่นะ !!! "

มู่หลิงซือกู่ร้องอยู่ในใจโดยพลัน ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆ คิดเสียว่าอาบน้ำให้แมวที่เรือนของนางก็แล้วกัน มือบางค่อยๆสระผมให้ช้าๆ สางนิ้วมือลงบนเกศายาวสยาย แล้วนวดศีรษะให้เบาๆ จวบจนค่อยๆบีบนวดไหล่แข็งแรงให้ และได้ยินเสียงรับสั่งเบาๆ

"แม่ทัพมู่ เปิ่นไท่จื่อจะสลับให้แม่ทัพหลวงออกไปคุมกองทัพแทนเปิ่นไท่จื่อ และสลับตำแหน่งของแม่ทัพหลวงมาไว้ที่แม่ทัพมู่ องค์ฮ่องเต้ก็ทรงประชุมแล้วในยามเฉินที่ท้องพระโรง ในระหว่างที่ท่านยังบาดเจ็บ ท่านยังมิหายดีนัก เช่นนี้ระหว่างนี้ท่านก็อดทนหน่อยเถิด เมืองหลวงก็มีภาระหนัก หากว่าเกิดกบฎ ทหารหลวงที่มิเคยขยับกายซ้อมรบ ย่อมต้องรบก่อนผู้ใดทั้งสิ้น เช่นนี้ท่านต้องดูแลเมืองหลวงนี้ให้ดีนักในยามนี้"

มู่หลิงซือในคราบมู่หานซือคุกเข่าลงไปในทันใดและรับพระบัญชาอย่างขึงขังนัก นางสระผมสางเกศาตักน้ำราดตัวให้ต่อไป ร่างแกร่งขยับมาให้ขัดแผ่นหลังที่มีแต่รอยแผลเป็น และเอ่ยขึ้นมาเบาๆในทันใด

"ช่วงนี้เปิ่นไท่จื่อต้องหวังพึ่งพิงท่านแล้ว ในวังหลวงนั้นอันตรายนัก เปิ่นไท่จื่อและองค์ชายน้อยอาจตายได้ทุกยาม ต้องรบกวนท่านนั้นอารักขาอย่างชิดใกล้ สิ่งสำคัญในยามนี้ก็คือองค์ชายน้อย ท่านมีหน้าที่เดียวคือติดตามองค์ชายน้อยไปทุกๆที่ มิเว้นที่สถานศึกษาหรือว่าแม้แต่ร้านรวงในเมืองหลวง เปิ่นไท่จื่อจะให้อิสระแก่องค์ชายน้อยตามใจชอบ แต่ทว่าให้อยู่ในความคุ้มครองของกองทัพหลวงและทหารลับ โดยมีท่านแม่ทัพมู่คอยบัญชาการทุกสิ่งต่อทหารลับ"

มู่หลิงซือคุกเข่ารับบัญชาการพลัน ร่างหนาจึงลุกขึ้นมาจากน้ำและยืนคอยให้นำผ้ามาเช็ดผิวกายและห่มคลุมให้เบาๆ ดวงตาหวานเกร็งตาค้างเบาๆ ตาโตเท่าไข่ห่าน และใบหน้าแดงจนจะระเบิดตายในทันที

"อา...ก...ก้น...นางเห็นก้นของบุรุษอีกแล้ว!!! "

ร่างบางเร่งมือเช็ดๆให้ลวกๆและคลุมผ้าไปให้ในทันที และยามที่ออกไปภายนอก ก็มีนางกำนัลถือถาดเครื่องทรง มายืนรออยู่แล้ว องค์ไท่จื่อก็ยังสั่งนางให้แต่งกายให้เสมือนกับนางกำนัลผู้หนึ่ง ใบหน้าหวานค้อนใส่ในคราหนึ่งลับหลังและสวมฉลองพระองค์ไปให้ในทันใด มือนุ่มๆค่อยๆสวมฉลองพระองค์ตัวในและสวมใส่ตัวนอกให้ช้าๆ โดยมีนางข้าหลวงคอยสอนและกำกับอีกคราหนึ่ง ทั้งยังมีนางข้าหลวงสอนเช็ดพระเกศาและมีคนมาพัดให้แห้งทั้งยังมีคนมาสอนท่านแม่ทัพมู่ถักผมให้บุรุษ มินานนางก็ช่วยจัดฉลองพระองค์ได้

"มู่หลิงซือคล้ายรู้สึกแปลกๆ เสมือนว่านางกำลังตื่นมาส่งสวามีไปว่าราชกิจอย่างไรก็มิรู้ในยามนี้ ติดที่พระชายานั้นอยู่ในสถานะบุรุษและควบตำแหน่งแม่ทัพหลวงไปเสียแล้ว มู่หลิงซือแอบร่ำไห้อยู่เบาๆในทันใด ก่อนจะพบว่านางได้รับหน้ากากเสือมาใบหนึ่ง ให้สวมในระหว่างที่พระองค์อยู่กับพระชายารองต่างๆและอนุอุ่นเตียงทั้งหลาย

"เจ้าหน้าตาดีจนเกินไป ชายารองของเปิ่นไท่จื่อและอนุทั้งหลายอาจหลงไหลเจ้าก็เป็นได้ อีกทั้งเจ้ายังมิได้เป็นขันที หากอยู่ภายในนี้ต้องทำสิ่งต่างๆให้รัดกุมนัก ห้ามอยู่สองต่อสองกับสตรีของเปิ่นไท่จื่อโดยเด็ดขาด เข้าใจแล้วใช่หรือไม่แม่ทัพมู่"

มู่หลิงซือคุกเข่ารับคำสั่งในทันใด มินานนางก็พบว่าชายชุดดำกระโดดลงมาจากหลังคาและรับชุดขนเตียวมาสวมให้องค์ไท่จื่อ และมีทหารลับห้านายมารับคำสั่งอยู่ที่นาง แม้คุกเข่าแต่ดวงตาคมดุสบตาของนางวาววับ ช่างน่าสะพรึงกลัวนัก แต่นางเร่งทำใจดีๆสู้เสือร้ายโดยพลัน

"อะแฮ่ม ข้าขอแนะนำตัว ข้าคือแม่ทัพมู่ ต่อไปจะดำรงตำแหน่งแม่ทัพหลวง คอยควบคุมวังนี้และการรักษาความปลอดภัยทุกจุดทั้งการอารักขาองค์ชายน้อยโดยตรงในระยะนี้ "

ชายชุดดำทั้งหมดค้อมกายลงต่ำ และแนะนำตนเองในทันใด

"คารวะท่านแม่ทัพมู่ขอรับ ข้าน้อยนั้นเป็นหัวหน้าทหารลับเรียกว่ากองปลาหลีขอรับ เรียกตำแหน่งตามเลขที่ กระหม่อมเริ่มจากอีขอรับและเอ้อ ซาน มิต้องจดจำใบหน้าไว้ขอรับ พวกข้าน้อยจะตามท่านไปทุกที่ นอกจากองครักษ์ห้าคนของจวนมู่แล้ว ข้าน้อยจะอารักขาใกล้ๆอยู่ผู้เดียว และอาจมากขึ้นในยามที่ออกไปภายนอกขอรับ"