ตอนที่ 9
กระสุนที่มองไม่เห็น
“กรุงเทพฯมีอะไรดีนักหนา ถึงได้ไม่อยากกลับฐานครับ คุณเพื่อน”
ผู้กองทัตเทพเอ่ยแซวเพื่อนทันที เมื่อเขาพาร่างเข้ามายังบ้านของคุณย่าปราณี วันนี้ชายหนุ่มมาราชการด่วนที่กรุงเทพฯ พอเสร็จธุระแล้วจึงรีบกลับเลย เขาจึงแวะหาเพื่อนเพื่อชวนกลับฐานบัญชาการพร้อมกัน
“มีดีก็แล้วกัน”
ปรานต์อมยิ้มขณะเดินไปที่ตู้เย็นแล้วเปิดประตูหยิบเบียร์ออกมาโยนให้เพื่อนไปกระป๋องหนึ่ง อีกกระป๋องถือไว้สำหรับตนเอง
“แล้วเมื่อไหร่มึงจะกลับฐานครับคุณผู้พัน ถ้าไอ้กองทัพบรรลัยนั่นมันมาบึ้มค่ายเรา ก็ขอเชิญไปรายงานผู้ใหญ่เองนะครับ กูไม่เกี่ยว”
“ห่…นี่ ปากมอมตลอด มึงเตรียมตัวให้พร้อมละกัน งานใหญ่มาอีกแล้ว”
“กูว่าแล้วเชียว หลายวันมานี้หนังตากระตุกเกือบทั้งวัน”
“อ่ะ กูยกให้มึง มันเป็นงานที่กูโคตรลำบากใจที่สุดเท่าที่เคยทำมา”
ปรานต์เอ่ยพลางยื่นซองเอกสารลับสุดยอดส่งให้เพื่อน พร้อมถอนหายใจออกมาด้วยควา
