เก็บซ่อน

ขอห่าง

งานเลี้ยงวันเกิด

งานเลี้ยงภายในของครอบครัวก็ว่าได้เพราะมีแค่พ่อเลี้ยงอดิศรและโลมาพ่วงมาด้วนเพนกวิ้นเท่านั้นเอง

~~แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู~~ ชานหนุ่มใส่เสื้อยืดดำสบายๆกับกางเกงยีนส์ราคาแพงที่เขาชอบใส่เดินถือเค้กก้อนโตออกมาพร้อมกับร้องเพลงด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะ พ่อเลี้ยงร่วมปรบมือด้วยความอบอุ่น

~~แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู~~

" สุขสันวันเกิดโลมาน้อยของบ้านนะครับ " เขาพูดด้วยรอยยิ้มพร้อมกับยื่นเค้กที่มีเทียนปักให้สาวน้อยตรงหน้าที่ยิ้มร่าอย่างพอใจ

" อธิษฐานสิลูก " พ่อเลี้ยงบอกก่อนที่มอเล็กจะยกขึ้นประสานท่าขอพรที่อก พรางหลับตาก่อนจะลืมมองชายสองคนตรงหน้าสลับกัน

ฟู่วววว~~~

ปากจิ้มลิ้มเป่าลมออกมาเล็กน้อยจนเทียนดับไป

" ขอบคุณนะป๊า พี่กวิ้น " โลมาเอ่ยขอบคุณอย่างซาบซึ้งเพราะในทุกๆปีจะมีกวิ้นและพ่อของเธออยู๋ด้วยในวันเกิดทุกๆปีแต่ในปีนี้เธออายูครบ19ปีเต็มแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะเธอโตขึ้นรึเปล่าถึงทำให้เธอคิดว่าไม่อยากจากทั้งสองคนนี้ไปไหน ซึ้งพ่อของโลมาเองก็เริ่มแกขึ้นจนเห็นได้ชัดจากสีผมที่เริ่มมีสีขาวแซมและผิวหน้าที่เริ่มย่อนคล้อตามวัย ทั้งสามนั่งทานข้างที่โต๊ะอาหารหน้าบ้านดื่มด่ำกับบรรยากาศลมเย็นๆในช่วงหน้าหนาว โลมาพยายามลอบมองชายหนุ่มอยู่ตลอดแต่ว่าเขากลับไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อยจนเธอเองเริ่มรู้สึกน้อยใจขึ้นมา กับข้าวมากมายที่ป้าแม่บ้านทำไว้ที่มีแต่ของโปรดเธกลับกินได้นิดเดียวเท่านั้น ต่างากชายหนุ่มที่ทานไม่พูดไม่จา

" แล้วนี่ต้องกลับกันวันไหนล่ะ " หลังจากที่ทานข้าวกันมาสักพัก ข่อเลี้ยงเห็นว่าทุกคนนาจะอิ่มกันแล้วจึงถามขึ้น

" ผมน่าจะอยู่ช่วยงานที่ไร่ก่อนครับ " ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเช็ดปาก

" โลมาล่ะลูก " เขาหันไปถามลูกสาว

" ฮะ เอ่อออ ยังคิดไม่ออกป๊า ขอพักก่อนนะคะ พึ่งมาได้สองวันเอง " เธอพูดราวกับน้อยใจพ่อ แต่เปล่าน้อยใจคนตรงข้ามมากกว่า

" สุขสันต์วันเกิดอีกครั้งนะ " เสียงนุ่มจากปากหยักพร้อมกับมือหนาที่ยื่นกล่องของขวํบจากร้านดังให้คนตรงหน้า เธอรับมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดมาจากทีแรกที่คิดน้อยใจพอเห็นแบบนี้ก็หายเป็นปิดทิ้ง

" สวยจัง สวยเนาะป๊า " เสียงหวานพูดขึ้นเมื่อเปิดกล่องดูก็พบกับสร้อยจี้โลมาฝังเพชรเนื้อดีราคาแพงซึ่งเป็นจี้ที่กวิ้นออกแบบเองและสั่งทำเป็นพิเศษเพื่อเธอโดยเฉพาะ ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเธอชอบทำให้วันนี้เป็ฯวันที่ดีอีกวันสำหรับเขา ในใจเขาอยากจะกอดเธออยากพูดกับเธอให้มากกว่านี้แต่ต้องห้ามใจไว้เพราะเขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ทำผิดให้พ่อเลี้ยงอดิศรผิดหวังเด็ดขาด

ตกดึกชายหนุ่มที่นอนไม่หลับก็ออกมาเดินเล่นที่หลังบ้านซึ่งเป็นทางออกไปไร่อีกฝั่งนึงสองข้างทางจะมีกุหลาบปลูกไว้ยิ่งเข้าหน้าหนาวดอกก็จะใหญ่และสมบูรณ์มากขึ้น พระจันทร์เต็มดวงส่องแสงสว่างรำไรให้พอมองเห็น

" พี่กวิ้น " เสียงหวานที่แผ่วเบาลอยตามลมมาจากทางด้านหลัง ก่อนร่างสูงกำยำจะหันกลับไปมองก็พบกับสาวน้อยเจ้าของใบหน้านวลราวกับพระจันทร์ในค่ำคืนนี้

" โลมา ออกทำไมอากาศก็เย็นทำไมใส่ชุดแบบนี้ " ชายหนุ่มถามทันทีเมื่อมองชุดที่เธอใส่เป็นเพียงเสื้อยืดตัววบางกับกางเกงวอมบางๆเท่านั้น

" พี่กวิ้นเป็นอะไรอ่ะ ทำไมเมินโลมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว " เธอถามสิ่งที่อยากถามออกมานั่นทำให้ชายหนุ่มถอยห่างจากเธอเพิ่มอีกหนึ่งก้าว

" โลมา พี่ทำไม่ได้ พี่ขอโทษ " เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้นโดยที่เจ้าของเสียงเอาแต่ก้มหน้าหลบสายตาที่รอคำตอบ

" ทำไมอ่ะพี่กวิ้น มีอะไรก็พูดดิ อย่าเป็นแบบนี้ " สาวน้อยก้าวเข้าหาเขาพร้อมกับพูดอย่างจริงจังก่อนที่เขาจะเงยหน้าสบตาเธออยากลำบากใจ

" พี่กวิ้นไม่รักโลมาหรอ ทำไมไม่ลองดูสักครั้งอ่ะ " สาวน้อยยังรั้นที่จะถามต่อ

" รักสิ แต่จะให้พี่ทำยังไง พ่อเลี้ยงมีพระคุณกับพี่มากขนาดนี้ ถ้ารู้ว่าพี่คิดแบบนี้กับโลมาท่านต้องผิดหวังในตัวพี่มากแน่ๆ " เขาตอบออกจากความรู้สึกในใจ

" โลมาจะไปบอกป๊า " โลมาพูดขึ้นพร้อมกับหันหลังจะเดินกลับ แต่กลับโดนมือหนารั้งแขนไว้ทัน

" โลมาอย่าพึ่งพูดอะไรเลยนะ " เขาพูดออกมาพร้อมกับ้องตาเธอด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าเหนื่อยล้า

" ไว้พี่พร้อมพี่จะบอกพ่อเลี้ยงเอง และพี่จะยอมรับผลที่เกิดขึ้นเอง " เมื่อเห็นคนตรงหน้าที่เหมือนจะร้องไห้สิ่งที่เขาตั้งใจว่าจะตัดใจตั้งแต่แรกก็พังลงไม่เป็นท่า

" แต่ระหว่างที่อยู่ที่นี่เราห่างกันไปก่อนนะ " เขาพูดกับเธอราวกับเป็นการขอร้อง หญิงสาวพยักหน้าอย่างเข้าใจพร้อมกับฝืนกลืนน้ำตากลับไปไม่ให้ไหลลงมา

" เข้าบ้านเถอะ ไอดื้อ " กวิ้นพยายามทำเสียงให้เป็นปกติพร้อมกับดันหลังของโลมาให้เดินกลับเข้าบ้านไปทันที

รุ่งเช้าชายหนุ่มก็ขับรถกระบะยกสูงคู่ใจเข้าไร่อย่างเคยเพราะวันนี้แคนตาลูปถึงเวลาตัดส่ง

เอี๊ยดดดดด!!! แต่ต้องกดเบรคอย่างกระทันหันเพราะมีร่างคุ้นตาวิ่งตามด้านหลังมา

" โลมา ออกมาทำไมแต่เช้า " กวิ้นรีบลงจากรถวิ่งไปหาเธอทันที

" ไปด้วยดิ แฮ่ก แฮ่ก " คนตัวเล็กทั้งพูดที่หอบเหนื่อย ชายหนุ่มยืนมองเธออย่างเอ็นดูอยู่พักนึงก่อนจะพยักหน้ายอมให้เธอไปด้วย รถขับมุ่งหน้าไปทางอีกฝั่งที่เป็นโรงเรือนเรียงรายมากกว่า100โรงมองทอดไกลสุดลูกหูลูกตา คนงานในไร่มากกว่า 30 ชีวิตกำลงัช่วยกันตัดผลแคนตาลูปลงกล่องอย่างแข็งขัน

" กินข้าวเช้าก่อนอ่ะ " เพนกวิ้นหยิบกล่องเช้าออกมาจากกระเป๋าสีดำหลังรถ ก่อนจะเปิดมันส่งให้สาวน้อยตรงหน้า

" ทำเองหรอ " เธอถามเมื่อเห็นเป็นข้าวไข่จียวร้อนๆกลิ่นหอมมันก็โชยตีเข้าจมูกทันที กวิ้นพยักหน้าก่อนจะหยิบช้อนเช็ดให้อย่างที่เคยทำ โลมาตักข้าวเข้าปากอย่างอร่อย เคี้ยวแก้มตุ้ยๆท่าทางน่ารัก

" พี่กวิ้น " เสียงเล็กเอ่ยเรียกก่อนที่ชายหนุ่มจะหันกลับมาพบว่าเธอยื่นช้อนข้าวไข่เจียวมาตรงหน้าเขาเหมือนต้องการจะป้อน เขาส่งสายตาบอกให้เธอระวังการกระทำมากกว่านี้เพราะไม่อยากให้เป็นขี้ปากคนงานเอาไปพูดต่อ

" แล้วพี่ไม่หิวหรอ " เธอวางช้อนลงก่อนถามเขา

" กินก่อนเลย พี่เอามาสองกล่อง กินเยอะๆไม่อิ่มมีอีกนะ " กวิ้นพูดก่อนจะหันไปมองทางด้านหลัง เมื่อเห็นแบบนั้นโลมาก็ตักกินต่อคำแล้วคำเล่าจนข้าวให้กล่องพร้อมไข่เจียวหมดเกลี้ยงเป็นที่ถูกใจของคนทำเลยล่ะ

" โลมาลองชิมได้มั้ย " คนดื้อที่อยู่ไม่นิ่งเดินดูผลผลิตในกล่องก่อนนึกอยากจะชิม

" ได้ดิ เดี๋ยวพี่ไปหาลูกพร้อมกินให้ " ชายหนุ่มพูดจบก่อนเดินไปอีกทางซึ่งเป็นโรงเรือนที่ยังไม่มีคนเก็บ เขาเดินกลับออกมาพร้อมกับแคนตาลูปลูกสีครีมที่ใหญ่อ้วนตุ้ย โลมามองตาลุกวาว ก่อนจะเดินตามไปที่รถ แคตาลูปกลิ่นหอมๆเมื่อไร้เปลือกปกปิดก็เผยเนื้อที่แท้จริงสีส้มนวล

งั่มมมม

" หืมมม หวานมากกกพี่กวิ้น "