เล่ห์สวาทกามเทพ

ตอนที่ 10 สายตามันบอก

อันทิกาที่มองอยู่ก็อึ้งไม่ต่างกัน เมื่อกี้ตอนเขาใส่ชุดทหารว่าหล่อแล้วก็เท่ห์มากแล้ว พอเขามาในลุคนี้แล้วก็ยิ่งดูดีไปอีก คนอะไรดูดีไปทุกๆองศา อันทิกาคิดในใจไปก็มองเพื่อนสาวที่มองหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาหวานเยิ้ม จนเธอเห็นแล้วต้องรีบสะกิดเพื่อนสาวแรงๆ

“ให้มันน้อยๆหน่อยยัยฝ้าย น้ำลายจะไหลออกมาอยู่แล้ว” อันทิกากระซิบพูดบอกไปก็เงยหน้ามองชายหนุ่มที่ช่วยเธอที่ลิฟต์เมื่อกี้ด้วยรอยยิ้มมุมปาก แต่เขากับไม่ยิ้มตอบเธอแถมยังเมินใส่เธออีก ทำไมกัน แต่ช่างเถอะ ในเมื่อหยิ่งมา เธอก็จะหยิ่งกลับ ชิ เธอไม่จำเป็นต้องแคร์เขา

“ขอโทษที่มาช้านะครับ พอดีผมมีธุระที่ต้องจัดการนิดหน่อย เรามาเริ่มคุยเรื่องงานของเรากันเลยไหมครับ” เหมราชเอ่ยบอกทั้งสามคนไปก็ทำหน้านิ่งๆ อย่างจริงจัง ก่อนจะสั่งเกตเห็นใบหน้าสวยทำหน้าบึ้งตึงมองมาทางเขา จนเขาแอบสงสัยในใจว่าทำไม

“ก็ดีครับ รีบๆคุยจะได้จบๆ แค่นี้ก็สายมามากแล้ว ผมขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการนะครับ ผมชื่อภูชิต เป็นเจ้าของบริษัท ส่วนนี่อันทิกาเป็นหัวหน้าฝ่ายการตลาดของบริษัท และนั่นทิชากรเป็นผู้ช่วยของคุณอันทิกาแล้วก็ผม” ภูชิตเอ่ยพูดไปก็มองหน้าของเหมราชอย่างไม่ชอบขี้หน้า เพราะตั้งแต่ไอ้หมอนี่เดินเข้ามาสองสาวก็มองตาเป็นมัน จนเขาหงุดหงิดใจ

“หึๆ ครับๆ ผมเหมราช ยินดีที่ได้รู้จักพวกคุณทุกคนนะครับ โดยเฉพาะคุณอันทิกา หวังว่าเรื่องเมื่อกี้คงไม่ได้ทำให้คุณตกใจนะครับ” เหมราชพูดบอกไปก็มองหน้าของอันทิกาที่มองมาที่เขาแบบยิ้มแห้งๆ

“อ่อไม่หรอกค่ะ แค่นั้นจิ๊บๆสำหรับฉันค่ะ ฉันว่าคุณพูดเกี่ยวกับงานจะดีกว่านะคะ” อันทิกาพูดออกไปอย่างไม่สนใจ เพราะเธอไม่อยากจะชอบผู้ชายที่มีบุคลิกดูร้ายลึกแบบนี้ มันเสี่ยงต่อการถูกหลอก เพราะฉะนั้นเธอไม่ควรจะเผลอใจไปคำพูดของเขาที่พูดเจาะจงมาที่เธอ ถึงแม้ว่าเขาจะหล่อ จะหุ่นดี แล้วก็น่าฟัดขนาดไหนก็ตาม

“ผมจะให้เที่ยวบินไปจีนให้กับบริษัทของคุณ มีเซี่ยงไฮ้ เจิ้งโจว คุนหมิง เซินเจิ้น ปักกิ่ง แล้วก็ฮ่องกง เที่ยวบินละยี่สิบที่นั่ง หากมีปัญหาอะไรคุณต้องให้คุณอันทิกาเป็นคนมาติดต่อประสานงานกับทางสายการบินของผมโดยตรง ห้ามผ่านคนอื่น พวกคุณอยากจะรับข้อเสนอของผมไหม หรือต้องการปรับตรงไหนก็บอกผมได้” เหมราชเอ่ยพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่สายตาก็แอบชำเลืองมองอันทิกาตลอด ถึงเธอจะมีลูกมีครอบครัวแล้วเขาก็อยากจะให้งานนี้กับเธอ เพื่อเป็นการตอบแทนที่เธอช่วยเขาที่สนามบินในวันนั้น อย่างน้อยก็ขอบคุณในความีน้ำใจของเธอที่มีให้กับคนแปลกหน้าอย่างเขา ถึงแม้เธอจะจำไอ้หนุ่มเซอร์คนนั้นไม่ได้แล้วก็ตาม

“ทำไมต้องเป็นอันทิกา บริษัทของผมมีพนักงานมากมาย ผมคิดว่าผมไม่จำเป็นต้องส่งแค่อันทิกา หรือว่าคุณมีจุดประสงค์อื่นกับลูกน้องของผมกันแน่” ภูชิตเอ่ยพูดไปอย่างไม่แคร์ ในเมื่อไอ้หมอนี่คิดจะมาแย่งอันทิกาไปล่ะก็ ต้องข้ามศพของเขาไปก่อน

ด้านอันทิกาก็ลุ้นรอฟังคำตอบด้วยหัวใจเต้นแรง ให้ตายเถอะ เธอพึ่งเคยเห็นเขาแค่ที่ลิฟต์เมื่อกี้เองนะ ทำไมเขาถึงได้ทำอะไรเจาะจงมาที่เธอขนาดนี้

“ผมแค่ชอบคนที่มีระเบียบในการทำงานอย่างคุณอันทิกา และที่สำคัญที่ผมให้งานนี้กับบริษัทของคุณ ก็เพราะอยากจะให้โอกาสกับบริษัทเล็กๆของคุณได้มีความก้าวหน้ามากกว่าที่เป็นอยู่ แต่ถ้าคุณยังพูดจาไม่ให้เกียรติผมและลูกน้องของคุณแบบนี้ ผมอาจจะเปลี่ยนใจแล้วก็ได้” เหมราชพูดไปก็มองหน้าของภูชิตอย่างทีเล่นที่จริง เพราะเขาไม่ชอบคนที่พูดไม่ให้เกียรติคนอื่นแบบนี้

“เจ้านายของฉันเขาแค่เป็นห่วงฉันน่ะคะ ขอโทษคุณเหมราชด้วยนะคะ ทางบริษัทเรายินดีจะร่วมงานกับทางสายการบินของคุณค่ะ แต่คงต้องคุยเรื่องรายละเอียดกันเพิ่มนิดหน่อย เพื่อป้องกันไม่ให้มีปัญหาในภายหลัง ดิฉันจะขออนุญาตติดต่อคุณผ่านคุณจักรพงศ์มาอีกครั้งนะคะ” อันทิกาพูดออกไปอย่างกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ เพราะตอนนี้คนจีนกำลังบูมในประเทศไทย ถ้าเธอได้เที่ยวบินของจีนเพิ่มมา อาจจะทำให้บริษัทของเธอได้กำไรมาอย่างงามก็ได้

“รอบคอบ และฉลาดมากครับ แบบนี้เราคงได้ร่วมงานกันอีกนาน” เหมราชยิ้มออกไปอย่างชอบใจในความฉลาดและความมีไหวพริบของเธอ ที่ทั้งสวยและฉลาดแบบนี้

ภูชิตได้แต่ทำหน้าบึ้งไม่พอใจ จนอันทิกาที่นั่งข้างๆถึงกับเอามือเธอมาจับมือของเขาอย่างต้องการให้เขาควบคุมอารมณ์ของตัวเอง ก่อนจะมองหน้ากันแล้วยิ้มให้กันและกัน

จนเหมราชมองแล้วถึงกับชักสีหน้ามองด้วยแววตาสับสน เพราะก่อนหน้านี้เขาคิดว่าเธออาจมีลูกมีครอบครัวแล้ว แต่พอเห็นสายตาของไอ้เจ้าของบริษัทนี่มองเธอและยอมให้เธอควบคุมได้ขนาดนี้ มันต้องมีซัมติงอะไรกันแน่ๆ หรือว่าอันทิกาจะแอบเป็นชู้กับไอ้หมอนี่ เหมราชคิดในใจไปก็แอบเสียดายหญิงสาวขึ้นมา

“เอาเป็นว่าผมขอไม่รับงานนี้นะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พวกผมขอตัวกลับเลยนะครับ พอดีต้องไปธุระต่อ สวัสดีครับ” ภูชิตเอ่ยบอกไปด้วยเสียงเข้ม ก่อนจะลุกขึ้นแล้วยืนรออันทิกาให้ลุกขึ้น ก่อนจะจับมือเธอให้เดินตามเขาออกไป จนทิชากรมองตามอย่างงๆ

เหมราชก็มองไปก็ยิ่งเข้าใจตามที่เขาคิดไว้ว่าเธออาจะเป็นชู้กับนายภูชิตจริงๆ ไม่งั้นนายคนนี้คงไม่แสดงท่าทีหวงเธอออกนอกหน้าขนาดนี้ ทั้งที่เขาอุตส่าห์เสนองานที่ให้กำไรสูงขนาดนี้ ไอ้หมอนี่มันยังยอมทิ้งอย่างไม่คิดอะไรเลย

“ขอตัวนะคะ สวัสดีค่ะ” ทิชากรพูดอย่างเกร็งๆก็รีบวิ่งตามเพื่อนสาวและเจ้านายออกไป จนทันทั้งสองคนที่หน้าลิฟต์

“ปล่อยค่ะคุณภูชิต คุณไม่ควรทำแบบนี้นะคะ น้ำอิงไม่ชอบ” อันทิกาพูดไปก็สะบัดมือของเธอหลุดออกจากมือของเขาที่มาจับมือของเธออย่างเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ แถมยังปฎิเสธรับงานใหญ่ๆนั้นอีก ยิ่งคิดแล้วยิ่งโมโห

“ก็ไอ้เหมราชอะไรนั่นมันมองคุณตาเป็นมันแบบนั้น ผมไม่ชอบ ผมไม่อยากร่วมงานกับคนอย่างมัน” ภูชิตเอ่ยพูดออกไปด้วยความโมโห ก่อนจะมองใบหน้าสวยที่มองเขาด้วยตาแข็งกร้าว

“ไม่ชอบก็เรื่องของคุณ คุณเป็นแค่เจ้านายของฉันไม่ใช่เจ้าชีวิต เพราะฉะนั้นอย่ามาล้ำเส้นฉันอีก ไม่อย่างนั้น ฉันจะลาออก อ่อ แล้วก็เตรียมรับมือกับสิ่งที่ตัวเองทำด้วยนะคะ เพราะเขาคงไม่ยอมโดนคุณปฏิเสธเฉยๆแน่ ไปกันเถอะแก ไม่อยากยุ่งกับคนพูดไม่รู้เรื่อง” อันทิกาพูดไปอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะจูงมือทิชากรเข้าลิฟต์ไป แล้วเธอก็กดปิดทิ้งให้ภูชิตยืนอยู่คนเดียว เธอไม่แสดงท่าทีไม่ดีกับเขาต่อหน้าของเหมราชก็ดีแค่ไหนแล้ว คนอะไรก็ไม่รู้ เธอบอกว่าไม่ชอบ เขาก็ยังดึงดันจะชอบเธอและเอาแต่หึงหวงเธอแบบนี้ มันยิ่งทำให้เธออึดอัด

“นี่ยัยน้ำอิง แกไปรู้จักกับเทพบุตรรูปหล่อของฉันได้ยังไงอ่ะ แกเล่ามาเลยนะ” ทิชากรเอ่ยถามไปทันทีที่เข้ามาอยู่ในลิฟต์กันแค่สองคน

“ก็ในลิฟต์นี่แหละ รองเท้าฉันมาติดกับขอบประตูลิฟต์ เขาก็มาช่วยฉันไว้ก็แค่นั้น ไม่มีอะไรหรอก” อันทิกาพูดไปอย่างไม่คิดอะไร แต่ต่างจากทิชากรที่มองจ้องอย่างสงสัย เพราะเธอสังเกตตอนคุยกันเมื่อกี้ สายตาและคำพูดของของเหมราชดูจะสนใจเพื่อนเธอเป็นพิเศษ

“แต่เขาดูสนใจแกนะยัยน้ำอิง นี่ถ้าไอ้คุณภูชิตไม่ขัดคอล่ะก็ แกคงได้จีบกับคุณเหมราชสุดหล่อไปแล้ว ฮ่าๆ โคตรอิจฉาแกเลยอ่ะ รู้ไหมว่าเขาน่ะ พ่อพันธ์ชั้นดีชัดๆ” ทิชากรพูดไปก็ทำหน้าเคลิ้มเพ้อฝันจนอันทิการีบเอามือตีหน้าผากของเพื่อนสาวทันที

“ ให้มันน้อยๆหน่อยย่ะ เขาจะมาสนใจอะไรพวกเรา ท่าทางก็เจ้าชู้ซะด้วย ฉันว่าแกน่ะเลิกมโนได้ละ ต่อไปแกควรกลัวมากกว่าบริษัทเราจะไม่เจ๊งไปก่อน” อันทิกาบอกเพื่อนสาวไป ก่อนจะเดินออกมาจากลิฟต์ แล้วพากันนั่งแท็กซี่กลับคอนโด เพราะตอนมาพวกเธอมากับภูชิต

ด้านเหมราชก็นั่งนิ่งอยู่ในห้องทำงานหลังจากที่โดนภูชิตปฎิเสธข้อเสนอของเขาที่ยากจะเอาให้ใคร แต่นายนั่นกลับปล่อยทิ้งไปอย่างไม่ใยดี

“เอาไงต่อครับคุณเหม จะปล่อยให้นายนั่นมาหยามคุณแบบนี้เหรอครับ” จักรพงศ์เอ่ยถามออกไป เพราะเห็นเจ้านายเงียบมานานแล้ว

“หึ นายคิดว่าฉันจะปล่อยไปงั้นเหรอ แบบนั้นมันไม่ใช่ฉันแล้วล่ะจักรพงศ์” เหมาราชพูดไปก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกไป ก่อนจะพูดย้ำอีกครั้งออกไป

“ยกเลิกข้อตกลงของสายการบินของเรากับบริษัทของไอ้หมอนี่ให้หมด แล้วโทรไปดิสเคดิตของบริษัทมันด้วย สักเดือนก็ได้ มันจะได้รู้ว่าอย่ามาเล่นผิดคน” เหมราชพูดจบก็ยิ้มออกมาก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องประชุมไป ในเมื่อเขาเลือกจะใจดีแล้วไม่ชอบ เขาก็จะใจร้ายให้ดู

ด้านอันทิกาและทิชากรก็มาถึงคอนโดในตอนเย็นแต่พอเข้ามาภายในห้องกลับเงียบ และไม่เจอสองแสบอยู่ภายในห้อง อันทิกาจึงคิดว่าทั้งสองคนจะออกไปเที่ยว จึงส่งข้อความไปบอกให้หนุ่มๆว่าอยู่ที่ไหน เธอจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

“สองคนนั้นไปเที่ยวก็ไม่เอากระเป๋าตังไปด้วยทั้งคู่เลยเหรอแก ทำไมวางทิ้งไว้ตรงนี้อ่ะ” ทิชากรเอ่ยถามไปเมื่อเข้าห้องมาแล้วมานั่งที่โซฟารับแขกก็เห็นกระเป๋าเงินวางอยู่ทั้งสองอัน

“เฮ้อ คงจะลืมอีกแล้วน่ะสิ แต่ช่างเถอะ เหนือกับน่านคงจะไปกับเจมส์แล้วก็นายคิงนั่นแหละ สองคนนั้นคงจะจ่ายให้แหละ” อันทิกาพูดไปอย่างไม่ห่วงเรื่องนี้ เพราะยังไงพวกเพื่อนๆของน้องชายของเธอ ก็คงไม่ปล่อยให้น้องชายทั้งสองของเธอลำบากอย่างแน่นอน และถึงจะไม่มีเงินมันก็ไม่ใช่อุปสรรคในการเที่ยวของทั้งสอง เพราะครั้งก่อนยังกลับแท็กซี่มาแล้วยังโทรเรียกให้เธอไปจ่ายค่าแท็กซี่เลย เพราะฉะนั้นเธอจึงไม่ได้ห่วงในเรื่องนี้ แต่เธอห่วงเรื่องอื่นมากกว่า โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง

“เออแก ฉันขอผ้าอนามัยหน่อยสิ ประจำเดือนฉันมาอ่ะ เจ็บท้องชะมัดเลย” ทิชากรเอ่ยพูดไปเพราะเธอจะมีประจำเดือนมาหลายวันแล้ว

“อ่าวเหรอ ประจำเดือนของแกมาแล้วเหรอ ทำไมของฉันยังไม่มาอีกวะยัยฝ้ายหรือว่าช่วงนี้ฉันเครียดไปอ่ะ” อันทิกาเอ่ยถามเพื่อนสาวไปเพราะปกติเธอกับทิชากรประจำเดือนจะมาพร้อมๆกัน ก่อนเดินเข้าไปหยิบผ้าอานามัยในห้องนอนของเธอมาให้กับเพื่อนสาว

“คงงั้นแหละมั้ง เดี๋ยวมันก็คงมาแหละแก แกจะกลัวทำไมยะ แกไม่ได้ไปมีอะไรกับใครสักหน่อย ขนาดซิงแกยังไม่ถูทำลายเลย นับประสาอะไรกับประจำเดือน ยังไงมันก็ต้องมา” ทิชากรเอ่ยพูดออกไปก่อนจะรีบไปเปลี่ยนผ้าอนามัย ส่วนอันทิกาก็คิดไปว่าคงไม่มีอะไรหรอก เพราะเธอไม่ได้ไปมีอะไรกับใครนิ จะกลัวไปทำไมกัน