CHAPTER 13
กาลเวลาไม่หยุดนิ่งรอใครการปรับเปลี่ยนเวียนหมุนก็เกิดขึ้นในทุกๆ วินาทีไม่เคยสิ้นสุดไปจากเรื่องราวที่เกิดขึ้นเหมือนเป็นแผลสดพอเดินทางผ่านระยะเวลาสะสมไปเรื่อยๆ แผลมันก็ค่อยจางหายไปแต่ยังไม่ลืมเลือนถ้าเปรียบเป็นแผลตอนนี้ก็คงคงอยู่เป็นรอยแผลเป็นที่ถ้าไม่สังเกตก็คงไม่เห็น
ฉันอยู่ในจุดนั้น
ฉันยังเป็นแบบนั้น
ทิวทัศน์ระหว่างการไปที่ที่หนึ่งก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมทุกครั้งแต่สีสันกลับแปลเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ตามฤดูที่เปลี่ยนไปจากร้อนต้นไม่แห้งเหี่ยวพอฤดูฝนทุกอย่างต่างชุ่มฉ่ำมีสีเขียวเด่นไปสุดทางซึ่งในขณะนี้คือฤดูฝน เส้นทางนี้ฉันมาบ่อยจึงค่อยข้างจดจำสิ่งต่างๆ ได้เป็นอย่างดีกระทั่งรถชะลอเข้าสู่สถานที่ราชการแห่งหนึ่ง
ไม่มีใครอยากเข้ามาหรอก
ทางที่ดีอย่าคิดเข้าดีกว่านะ
โลกในนั้นไม่ได้สวยงาม
โลกข้างนอกนี้ต่างหากที่น่าอยู่
พอรถถูกดับเครื่องยนต์ลงฉันก็ลงแต่ยังคงยืนนิ่งข้างรถที่พึ่งลงมากระทั่งมี
