เด็กหวงของโลกันตร์

ทำตัวเป็นเด็กดี

[ เนปจูน​ ]

แกร๊ก~

ฉันเปิดประตูรั้วออกไปเพื่อที่จะไปโรงเรียนตามปกติในทุกๆวัน​ แต่เหมือนว่าวันนี้จะไม่ใช่..

"พี่.." ฉันย่นคิ้วมองคนตรงหน้าที่กำลังยืนพิงกำแพงบ้านสูบบุหรี่อยู่​ แต่พอเขาเห็นฉันเท่านั้นแหละก็รีบปาบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าดับก่อนที่เขาจะเดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกมาพร้อมกับรอยยิ้มนิดๆ

"จะไปโรงเรียนเหรอ" เขาเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับหยุดอยู่ตรงรถบิ๊กไบค์คันโตก่อนที่เขาจะยื่นหมวกกันน๊อคอีกใบมาให้ฉัน

"อะไรคะ?" ฉันเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจนักที่จู่ๆเขาก็ยื่นมันมาให้กับฉัน

เรือนผมสีดำที่ถูกจัดทรงมาอย่างดีรับกับใบหน้าหล่อแต่กลับมีพลาสเตอร์​ปิดแผลอยู่ที่หางคิ้วของเขา​ แผลนี้คงเป็นแผลของเมื่อคืนแน่เลย​ ฉันไล่สายตามองคนตรงหน้าอย่างจับผิดร่างสูงที่สวมเสื้อช็อปสีแดงของวิทยาลัยชื่อดังที่ฉันเคยได้ยินว่าพวกนักเรียนช่างยกพวกตีกันกับนักเรียนวิทยาลัยอื่นอยู่บ่อยๆ

"สวมไว้ เดี๋ยวไปส่ง" เขาตอบเสียงเรียบแล้วตวัดขาขึ้นคร่อมรถบิ๊กไบค์คันโตของเขาแล้วสวมหมวกกันน๊อคใบโตของเขา

"ไม่ต้องค่ะ" ฉันว่าแล้วส่งหมวกคืนให้เขา​ คนตัวโตรับเอาไว้แต่กลับโน้มตัวเข้ามาใกล้แล้วสวมมันลงบนศีรษะของฉันแทน

"บอกว่าจะไปส่ง​ ไม่ได้จะพาไปฆ่าสักหน่อยกลัวอะไรนักหนา" คนตัวโตตอบกลับมาพร้อมกับใช้กำปั้นของเขาเคาะลงบนหมวกกันน็อคที่ฉันสวมเอาไว้อยู่

"บอกแล้วไงคะว่าไม่ไปไหนกับคนไม่รู้จัก"

"โลกันตร์​.."

"คะ?"

"เรียกสิ" ฉันย่นคิ้วบางเข้าหากันอย่างไม่ค่อยเข้าใจนักแต่ก็ยอมเอ่ยเรียกตามเขาว่า

"..โลกันตร์"

"ต้องเรียกพี่นำหน้าแล้วตามด้วยชื่อสิ"

"โลกันตร์คือชื่อของพี่เหรอคะ"

"ใช่​ แล้วเราล่ะชื่ออะไร?"

"เนปจูนค่ะ" ฉันตอบตามมารยาท​ก่อนจะก้มลงมองนาฬิกา​เรือนเล็กบนข้อมือตัวเองบ่งบอกว่าเวลานี้ฉันต้องรีบวิ่งไปขึ้นรถเมล์ได้แล้ว

"ขึ้นรถสิเดี๋ยวก็สายหรอก"

"ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณ​"

"จะวิ่งไปถึงปากซอยตอนนี้ก็ไม่ทันรถเมล์หรอกนะ" พี่โลกันตร์​พูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับใช้มือใหญ่ตบลงบนเบาะนั่งเป็นการย้ำอีกครั้ง

ฉันเม้มปากเข้าหากันอย่างชั่งใจแต่ก็คงจะช่วยไม่ได้ถ้าฉันจะต้องไปสาย​ ก่อนจะยอมปีนขึ้นรถคันโตของเขาอย่างจำยอม

"พี่ไปส่งหนูแค่ป้ายรถเมล์ก็พอค่ะ" ฉันโน้มตัวไปบอกคนตัวโตที่กำลังเร่งเครื่องรถบิ๊กไบค์อยู่

"กอดให้แน่นก็พอ"

"นี่ไม่ใช่ทางไปป้ายรถเมล์หรือโรงเรียนหนูด้วยซ้ำนะ" ฉันตะโกนบอกแข่งกับเสียงรถผ่านหมวกกันน็อคที่สวมอยู่แต่ดูเหมือนว่าคนตัวโตจะไม่สนใจถึงได้เร่งเครื่องขับออกไปหน้าตาเฉย

พี่โลกันตร์ขับมาถึงวิทยาลัยที่น่าจะเป็นที่ๆเขาเรียนอยู่ถึงได้ขับเข้ามาได้อย่างง่ายดายขนาดนี้​ รถบิ๊กไบค์ถูกจอดในโรงจอดรถก่อนที่เขาจะตวัดขาลงมายืนถอดหมวกกันน็อคส่วนฉันยังไม่กล้าที่จะลงมาจากรถทำเพียงแค่มองหน้าเขาด้วยสายตาไม่ไว้วางใจนิ่งๆ

"ลงมาสิ"

"ไม่​ลง​ หนูต้องไปโรงเรียนพี่โกหกหนิว่าจะไปส่ง"

"พี่บอกเหรอว่าจะไปส่งที่โรงเรียนก่อน" พี่โลกันตร์ตอบหน้านิ่งเขาขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะถอดหมวกกันน็อคให้กับฉันแล้ววางมันลงบนรถของเขา

"หนูจะไปโรงเรียน"

"รู้แล้วก็เดี๋ยวไปส่งลงมาก่อน"

"....."

"เฮ้อ.." เมื่อฉันไม่ยอมลงจากรถเขาง่ายๆพี่โลกันตร์ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

"พี่!" ฉันร้องเรียกเสียงดังเมื่อเขาใช้สองมือยกตัวฉันขึ้นให้ลงจากรถบิ๊กไบค์ของเขาลงมายืนกับพื้นได้ง่ายๆ

"ก็แค่เนี้ย" คนตัวโตไหวไหล่เล็กน้อยแล้วใช้มือหนาของเขามากุมมือฉันเอาไว้

"ไม่ไปนะ​ หนูทำอะไรให้พี่โกรธเหรอคะหนูแค่อยากไปโรงเรียนเอง" ฉันรั้งตัวเองเอาไว้ไม่ให้เขาจูงมือไปได้ง่ายๆ​ ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องพาฉันมาที่นี่ด้วยแค่ติดรถมาด้วยครั้งเดียวเคยเจอกันเมื่อคืนก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะเป็นสิ่งของให้ใครพาไปโยนทิ้งที่ไหนก็ได้นะ

"ทำไมคิดแบบนั้น" พี่โลกันตร์หันมาเลิกคิ้วถามดวงตาคมสีดำสนิทดูน่ากลัวเวลาจ้องมองมาทำให้ฉันต้องหลบตาอัตโนมัติ​

"....."

"ถ้าอยากกลับไปโรงเรียนเร็วๆก็ทำตัวเป็นเด็กดีแล้วตามมาง่ายๆดีกว่าไหม"