ไม่ไว้ใจ

859 คำ
ผมเดินตามคนตัวเล็กที่เดินเหลียวหลังมองมาเป็นระยะ​ เพราะก่อนหน้านี้ผมอาสาจะพาเธอไปส่งบ้านแต่กลับถูกปฎิเสธอย่างไร้เยื่อใยตอนนี้เลยทำเพียงเดินทิ้งระยะห่างจากเธอ​ แต่ก็ยังอยู่ในระยะที่เธอยังมองเห็นผมอยู่ "พี่จะเดินตามหนูอีกนานไหมคะ" เธอหันกลับมาถามผมแล้วขมวดคิ้วบางเข้าหากัน "ก็บอกว่าจะไปส่ง" ผมยืนยันคำเดิมพร้อมกับสาวเท้าเดินไปหาเธอที่ยืนอยู่ตรงหน้า "ไม่ต้องหรอกค่ะ" "เป็นเด็กดื้อเหรอ" ผมเลิกคิ้วถามพร้อมกับหยุดยืนตรงหน้าของเธอ "หนูอายุ18แล้วนะคะ​ ไม่ใช่เด็กแล้ว" คนตัวเล็กยู่หน้าตอบพร้อมกับกดตามองผมด้วยสายตาไม่เป็นมิตร "ก็เห็นตัวเท่านี้" ผมวางมือหนาลงบนศีรษะทุยเล็กที่ความสูงอยู่เพียงแค่ระดับอกของผมเท่านั้น "คนเราจะหยุดสูงก็ต่อเมื่ออายุ18-20ปี​ นั่นก็หมายความว่าหนูยังสูงได้กว่านี้อีกค่ะ" "หึๆ​ อย่างนั้นเองเหรอ" ผมหัวเราะในคอเบาๆกับคำพูดของเธอ​ ดูเหมือนจะเอาหลังวิชาการมาข่มผมยังไงอย่างนั้นดูแบบนี้ผมก็มีความรู้นะ "พี่กลับบ้านไปได้แล้วนะคะ​ ไม่ต้องเดินตามมาอีก" เธอสั่งพร้อมกับหมุนตัวกลับเดินตรงไปข้างหน้าแต่ก็ต้องหยุดฝีเท้าเอาไว้แล้วหันมาทำหน้าบึ้งใส่ผมอีกครั้งเมื่อผมยังคงก้าวเท้าเดินตามเธอเหมือนเคย "....." "ทำไมยังตามมาอีกคะ" "จะไปส่ง​ ถึงบ้านแล้วจะกลับเอง" ผมบอกพร้อมกับจ้องใบหน้าหวานๆนั่นนิ่งๆ​ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนผิวขาวเนียนละเอียดไร้การเติมแต่งใดๆดูบอบบางน่าทนุถนอมเป็นไหนๆ "ใครจะให้คนแปลกหน้าไปส่งบ้านกันคะ​ อีกอย่างพี่สวมผ้าปิดหน้าเอาไว้แบบนี้ใครจะไว้ใจพี่กัน" "งั้นทำแบบนี้ก็พอแล้วใช่ไหม" ผมโน้มตัวลงไปใกล้พร้อมกับดึงผ้าปิดจมูกลงเพื่อให้เธอได้เห็นหน้าผมชัดๆ ดวงตากลมโตจดจ้องใบหน้าของผมอย่างสำรวจก่อนที่เธอจะหยุดตรงแผลแตกที่หางคิ้วก่อนหน้านี้ที่ยังคงมีเลือดไหลซึมออกมาไม่ยอมหยุดถึงคนตัวเล็กจะใช้ผ้าเช็ดหน้าของเธอซับเลือดให้ผมไปแล้วก็ตาม "บ้านหนูอยู่ตรงนี้เองพี่กลับไปได้แล้ว​ ขอบคุณที่มาส่งค่ะ" เธอชี้ไปยังบ้านที่ตอนนี้มืดสนิทที่อยู่ห่างออกไปแค่สองหลังบ้านชั้นเดียวที่ไม่ใหญ่ไม่เล็กจนเกินไป "อยู่กับใครทำไมในบ้านไม่เปิดไฟเอาไว้" ผมเบือนหน้ากลับมาถามคนตัวเล็กที่กำลังมองตามผมไปยังบ้านของเธอก่อนหน้านี้แล้วหันกลับมาตอบคำถามผมช้าๆ "พ่อกับแม่คงนอนหลับกันหมดแล้วมั้งคะ​ หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน" เสียงหวานเอ่ยบอกท่าทางเศร้าสร้อยของเธอทำเอาผมไปต่อไม่ถูก ให้ตายดิวะเกิดมาเคยปลอบใจใครที่ไหน​ มีแต่วิ่งเข้าใส่อย่างเดียว "งั้นก็เข้าบ้านไปได้แล้ว​ วันหลังมืดค่ำแบบนี้อย่าเดินไปไหนมาไหนคนเดียว" ผมบอกกับคนตัวเล็กส่วนเธอก็พยักหน้าหงึกหงักให้แทนคำตอบ "....." เธอหมุนตัวกลับไปอีกครั้งแล้วเดินไปยังหน้าบ้านของเธอก่อนจะเปิดรั้วประตูเข้าไปซึ่งผมเองก็ยืนดูเธออยู่ที่รั้วบ้านของเธอให้เธอได้เดินเข้าบ้านไป​ แต่ทว่าเธอกลับเปิดประตูรั้วออกมาอีกครั้งพร้อมกับวิ่งมาหาผมแล้วยื่นบางอย่างมาให้ "เอาไว้ซับเลือดที่ไหลมานะคะ" "อืม​" ผมรับผ้าเช็ดหน้าจากมือของเธอที่ยังคงมีรอยคราบเลือดของผมอยู่บนนั้นแล้วยกยิ้มมองผ้าเช็ดหน้าในมือของตัวเองจนกระทั่งเธอเดินกลับเข้าบ้านไปอีกรอบ ผมยืนพิงกำแพงบ้านของเธอมาได้สักพักแล้วหลังจากที่เธอเข้าบ้านไป​ ก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงไม่กลับบ้านไปสักทียังคงยืนอยู่ตรงนี้ไม่ยอมไปไหน​ ไม่รู้ว่าจะติดใจอะไรกับที่ตรงนี้นักหนา Rrrrr~ "เออ" ผมกรอกเสียงลงไปทันทีที่รับสายของไอ้คิน [ มึงอยู่ไหน​ ] "ในซอย" [ ทำห่าไรอยู่​ ] "กูก็ไม่รู้ว่ะ" ผมตอบมันกลับไปราวกับคนเสียสติที่ยกยิ้มอยู่กับผ้าเช็ดหน้าในมือก่อนจะตัดสินใจเก็บมันเอาไว้ในกระเป๋ากางเกงตัวเองแล้วเดินออกมา ก่อนที่เหลียวมองไปยังบ้านหลังนั้นอีกครั้งพร้อมกับจดจำบ้านเลขที่ของเธอเอาไว้แล้วเดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกมาเพื่อให้ไอ้คินมารับผมที่หน้าปากซอย
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม