Chapter 26 พรหมจรรย์ที่เฝ้าถนอม
“ข้าไม่คิดว่าจะเจ็บถึงเพียงนี้”
นางกัดฟันกรอด เม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง เห็นชัดว่านางพยายามกดข่มความเจ็บปวดเอาไว้เพื่อเขา
“ขอบคุณที่ทำเพื่อข้ามาโดยตลอด เจ้ารอข้าถึงสองปีด้วยความอดทน เจ้าเฝ้าถนอมร่างกายเพื่อข้าผู้เป็นสามี จนบางครั้งข้าอดคิดไม่ได้ว่าเจ้าดีเกินไปสำหรับชายโฉดชั่วเช่นข้า”
ในตอนท้ายของน้ำเสียงนั้นหม่นเศร้า เขาไม่รอให้นางทักท้วงใดๆ ก็ปิดริมฝีปากอิ่มบดขยี้หวิวหวาม สองมือหนาสากโลมไล้ไปยังเอวขอดกิ่ว บดเบียดร่างกายแนบชิดไปกับร่างบอบบางจนนางผ่อนคลายลืมความเจ็บปวด ส่งผลให้ท่อนเอ็นค่อยขยับลึกเข้าไป ลึกเข้าไปจนปลายหัวหยักสัมผัสกับทางตันที่แคบชื้นโดยที่นางไม่ทันตั้งตัว
“อื้อ...”
จ้าวหลานหรงครางเสียงสั่นเมื่อรู้สึกราวกับมีผีเสื้อนับร้อยนับพันบินว่อนอยู่ในท้องน้อย ความซ่านเสียวแล่นปราดไปทั่วสรรพางค์กาย การเติมเต็มที่แสนเจ็บปวดเมื่อสักครู่กลับแปรเ
