Chapter 22 [สามีสารเลว] คนเลวขอกอดลา
“ก่อนที่ข้าจะประทับตราหย่า ขอข้ากอดเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายได้หรือไม่อ้ายเหริน[1]”
อ้ายเหรินงั้นหรือ! ให้ตายเถอะ เหตุใดเขาจึงกล้าเรียกนางด้วยถ้อยคำสนิทสนมราวกับรักกันดูดดื่มเช่นนั้น แล้วยังจะขอกอดลาทั้งที่เขาไม่เคยสัมผัสนางแม้กระทั่งปลายเล็บ นี่เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือไร!
ชุนไป่หานยังคงยืนนิ่งฉายชัดว่าหากเขาไม่ได้กอดภรรยา เขาก็จะไม่ประทับตราหย่าอย่างแน่นอน หลานหรงไม่มีทางเลือกอื่น เมื่อเหลือบไปมองสีหน้ากระอักกระอ่วนของบิดามารดาและพี่น้องที่ราวกับอยากให้เรื่องนี้จบสิ้นเสียที ชายสารเลวคนนี้ควรออกไปจากจวนสกุลจ้าวได้แล้ว นางก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้าน้อยๆ อย่างไม่เต็มใจนัก
เพียงแค่เขาขยับตัวสืบเท้าไปหานาง ก็พลันมีสายลมอ่อนๆ พัดวนไปมาอยู่ในห้องโถง ส่งผลให้ทุกคนถึงกับถอยหลังจนแผ่นหลังชิดผนังด้วยความหวาดหวั่น
สองแขนแข็งแกร่งอ้าออกกว้างก่อนจะคว้าร่างบอบบางเ
