“โอ๊ย...น่ารักจังเลย”
ณวกาญจน์ร้องเบาๆเมื่อเห็นคนงานจูงสัตว์สี่ขาเดินตรงมาที่หน้าบ้าน หลังจบมื้อเช้าแล้ว ตุลากอดอกก่อนบอกกึ่งๆชวน
“มีฟาร์มอยู่ตรงท้ายสวน ไปดูไหม”
“ไปค่ะ” เธอตอบออกไปแทบไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยแม้แต่วินาทีเดียว นึกได้ก็ตอนที่เห็นสายตาขบขันกึ่งเอ็นดูของตุลาที่มองตอบมานั่น แล้วเลยหันหลังเดินนำหน้าออกไปก่อน
ฟาร์มม้าแคระที่ตุลาบอก ค่อนข้างไกลจากบ้าน จึงใช้รถกระบะตอนเดียวเป็นยานพาหนะนำไป
“ไม่เห็นเคยเล่าเลยว่าพี่มีฟาร์มม้า”
“ของกร” ตุลาตอบสั้นคล้ายไม่อยากเอ่ยชื่อคนคนนี้เท่าไรนัก
กำลังจะตัดพ้อเขาเรื่องที่ไม่เคยบอกเธอเลยว่าเขามีพี่ชายก็นึกได้ว่าตอนนี้ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว ที่เขาจะเล่าเรื่องครอบครัวให้เธอฟัง
คนอื่นเป็นอย่างไรไม่รู้ สำหรับเธอเลิกรากันไปแล้วก็ไม่อาจเป็นเพื่อนกันต่อได้ ขออยู่ใครอยู่มันเลยดีกว่า และยิ่งเขาไม่พูดอะไรก็ยิ่งทำให้ณวกาญจน์สำเหนียกได้ดีมากยิ่งขึ้นว่
