ณวกาญจน์ลุกล้างหน้าล้างตา เมื่อคล้อยหลังตุลาแล้ว ก่อนจะเดินตามหาลุงสุทินเมื่อออกจากห้องได้เพียงอึดใจ คุยอะไรด้วยกันครู่เดียว ก็อดถามหาเด็กหญิงพลอยชมพูไม่ได้ ลุงสุทินตอบไม่ค่อยเต็มเสียงนักว่าญาติทางแม่มารับไปเลี้ยงแล้ว
พอถามหาตุลา ลุงแกว่าไม่รู้ไปไหน ถามคนอื่นๆก็ไม่มีใครรู้อีกเช่นกัน จึงหมดความอดทนแล้วเลยตัดสินใจกลับในนาทีต่อมา พลางคิดอย่างหัวเสียว่าตุลากำลังเล่นตลกอะไรกับเธอกันแน่
“คุณหนูเปรมจะไปไหนครับ”
ลุงสุทินถามเมื่อเห็นเธอยกมือไหว้ร่ำลา
“เปรมกลับก่อนดีกว่าค่ะ”
“แต่คุณตุลย์... เอ่อ แล้วว่าจะอยู่คุยธุระอะไร ไม่รอแล้วหรือครับ”
“ไว้เปรมโทรนัดกับพี่ตุลย์อีกทีก็แล้วกัน ขอบคุณลุงมากนะคะ”
ลาลุงสุทินเรียบร้อย เดินกลับมาขึ้นรถ ก็พอดีโทรศัพท์ไม่ได้เอาติดตัวไป แผดเสียงดังติดๆกัน เป็นบรรดาเพื่อนๆของเธอนั่นเอง ณวกาญจน์รับสายคุยได้ครู่ใหญ่ ได้ยินทั้งเสียงด่าทอ น้อยใจ และเสียงรบเร้าถามว่าเธออ
