ณวกาญจน์ไม่รู้ว่าตอนนี้อารมณ์ของเธอเป็นไปในรูปแบบไหน หลังได้พบตุลาและพรรษมนที่งานเลี้ยงรุ่นในสถาบันเก่าของกฤษณ์ ที่เธอไม่ได้ตั้งใจและไม่ได้เตรียมใจเพื่อไปเจอกับพวกเขา
ขึ้นมาบนรถแล้ว เลยเอียงศรีษะพิงเบาะรถตะแคงหันหลังให้คนขับ ก่อนหลับตาลงพร้อมน้ำตาที่ซึมอยู่ตรงหางตา
เขาทำแบบนี้กับเธอได้อย่างไร
ตุลาใจร้ายมาก
สองคนนั่นคงควงกันไปไหนมาไหนไปทั่วแล้วสินะ ก็เกินเลยกันมาขนาดนั้นแล้วนี่ เธอควรทำอย่างไร ขอหย่าขาดกับเขาให้เป็นเรื่องเป็นราวไปเลยดีที่สุด
เธอไม่อาจทนเจ็บปวดแบบนี้ต่อไปได้อีกแล้ว
“เปรม”
เสียงเรียกจากคนขับดังขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอนิ่งไปนาน พอเห็นว่าเธอไม่ได้หลับ ก็ส่งเสียงเรียกอีกที
“เปรม”
ณวกาญจน์หยุดความคิด ขานรับเสียงแผ่วคล้ายหมดแรง “หืมม์ ว่าไง”
“คิดอะไรอยู่”
“เปล่านี่”
“คราวหน้าถ้าอยากไปไหนบอกกฤษณ์นะ อย่าเอารถไปเองแบบนี้อีก ขอร้องล่ะ”
“ทำไมจะไปไม่ได้”
กฤษณ์หันหน้ามามองเ
