Episode 7
1688 คำ
Episode 7
[Ploysai Talk]
"งั้นเรามาตายด้วยกันไหมละ" เสียงทุ้มเข้มของไนท์เอ่ยดังขึ้น มันทำให้ฉันถึงกับกัดปากด้วยความเครียด เขากล้าพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง มาตายด้วยกันเหรอ บ้าที่สุด! ใครอยากจะมาตายเป็นเพื่อนฉันกัน
"เงียบทำไมละ ตอบฉันสิ!" ไนท์เอ่ยเสียงเข้มใส่ฉัน จนทำให้ฉันเริ่มจะผวากับคำพูดและการตัดสินใจของเขา เขาไม่เคยรู้สึกแย่แบบฉัน เขาจะไปรู้อะไรว่าการตายนะมันทำให้รู้สึกมีความสุขกว่าตอนที่มีชีวิตอยู่
หึ... คนอย่างเขาคงจะไม่เข้าใจหรอก เพราะเขาเป็นคนที่มีชีวิตที่สุขสบาย มีแต่ความสุข ไร้ความทุกข์ ใครๆต่างก็รักเขา ดูก็รู้แล้วว่าครอบครัวของเขาทำให้เขามีความสุขได้แค่ไหน!
ส่วนฉันที่ต้องมาเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าจิตใจของฉันมันดาวน์ลงอย่างแรง และที่ฉันรู้สึกอยากตายแบบสุดๆนั่นก็เพราะว่าหลังจากเรียนเสร็จ ฉันได้รับโทรศัพท์จากพ่อ... พ่อที่ฉันไม่เคยได้พูดคุยและเห็นหน้าคร่าตากันมานาน กลับโทรศัพท์มาหาฉัน และบอกให้ฉันไปงานวันเกิดของน้องสาวที่เป็นที่รักใคร่ของเข
หึ... ทีงานวันเกิดน้องสาวยังจัดให้ใหญ่โต ส่วนงานวันเกิดฉันนะเหรอ... พวกเขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าฉันเกิดวันอะไร แถมยังไม่เคยร่วมอวยพรวันเกิดให้ฉันสักครั้งตั้งแต่ฉันเด็กๆแล้ว ฉันไม่เคยได้รับความรักจากใครเลย... ฮึก.... ถ้าตายไปฉันก็อยากจะไมต้องทุกข์ทรมาณและเกลียดชังน้องสาวแบบนี้ ฉันมันเป็นพี่ที่แย่เอาการเลยใช่มั้ยละ
"ถ้าเธอยังเอาแต่ยืนเงียบแบบนี้ละก็ ฉันจะเดินเข้าไปหาแล้วนะ" ไนท์เอ่ยขึ้นมา ขาของเขาค่อยๆก้าวมาหาฉันที่กำลังยืนอยู่ตรงระเบียง
"อยะ...อย่าเข้ามานะ" ฉันบอกออกมาแต่ไนท์ก็ไม่สนใจ เพียงไม่กี่ก้าวเขาก็เข้ามาหาฉันและกอดฉันเอาไว้
"รู้ไหมเธอทำแบบนี้มันทำให้หลายๆคนเป็นห่วงแค่ไหน!" ไนท์กอดฉันแน่นขึ้นมากกว่าเดิม ฉันเหลือบมองเขา เขาดูจะตัวสั่นมั้ยน้อย... เขากำลังกลัวเหรอ คนอย่างเขาว่าแล้วเชียว คงจะไม่กล้าตายพร้อมกับฉันหรอก ก็เพราะชีวิตของเขามันมีค่ามากกว่าสำหรับทุกๆคนไงละ
"ใครเป็นห่วงฉันเหรอ ไม่มีหรอก" ฉันบอกออกมาตามตรง ก่อนจะปาดน้ำตาที่ไหลออกมา ไนท์คงจะไม่รู้สินะว่าตอนนี้ฉันเป็นโรคซึมเศร้า ถึงมีอาการแบบนี้
"ถึงจะไม่มีใครเป็นห่วงเธอ แต่ก็ฉันคนนึงแล้วที่ห่วงเธอสุดๆ!" ไนท์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง มันทำให้หัวใจที่ด้านชาของฉันเต้นตึกตักเล็กน้อยแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แถมใบหน้าหวานของฉันยังแดงระเรือให้กับคำพูดของเขา นี่มันเป็นความรู้สึกแบบไหนกัน... ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย
"ทำไมต้องมาเป็นห่วงคนแบบฉันด้วยละ ฮ่าๆ" ฉันบอกออกมาอย่างขำๆพลางพยายามจะกลบเกลื่อนหัวใจที่แสนจะด้านชาของตัวเอง
"ก็เพราะเธอเป็นแฟนฉัน จะไม่ให้ห่วงได้ไงละ" เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
"ฉะ...ฉันไม่ได้อยากจะเป็นแฟนนายสักหน่อย!" ฉันบอกออกมาก่อนจะผละไนท์ออกไป เขาแตกต่างกับผู้ชายที่ฉันเคยเจอมาจริงๆ เพราะเขาทำให้หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นส่ำ แถมหน้ายังแดงมากอีกต่างหาก เฮ้อ! แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่อยากจะเป็นแฟนเขา เพราะเขาเป็นคนที่พ่อแม่ต้องเลือกให้ฉันแน่ๆ แบบนั้นฉันไม่เอาเด็ดขาด!
"เธอเป็นโรคซึมเศร้าเหรอ" เสียงทุ้มเข้มของไนท์เอ่ยดังขึ้น ทำให้ฉันตาโตขึ้นไปใหญ่ ตอนนี้ฉันกำลังนอนคลุมโปรงเพื่อต้องการอยู่คนเดียว แต่ไนท์กลับเดินเล่นสำรวจอยู่ในห้องของฉันซะงั้น
"ห้ามบอกพ่อแม่ฉันเด็ดขาดนะ!" ฉันบอกออกมา ว่าแต่เขารู้ได้ยังไงกันละเนี่ยว่าฉันเป็น ทั้งๆที่ไม่เคยมีใครรู้มาก่อนเลยนะ
"ฉันไม่บอกหรอก... ฉันจะดูแลเธอให้ดีที่สุด"
"แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันเป็น" ฉันถามออกมาอย่างสงสัย ก่อนจะเหลือบมองไนท์เล็กน้อย
"ฉันเดาเอาเฉยๆ แล้วมันก็ตรงซะด้วย" ไนท์ขำเล็กน้อย ก่อนจะนั่งบนเตียงนอนของฉัน มือหนาของเขาค่อยๆเอาผ้าห่มของฉันออก
"ฉันขอโทษนะที่พูดแรงๆแบบนั้นกับเธอ"
"มะ..ไม่เป็นไร" ฉันบอกก่อนจะเบือนหน้าหนีเขา
จุ๊บ
จู่ๆไนท์ก็เข้ามาจุ๊บที่หน้าผากของฉัน ทำให้ใบหน้าของฉันแดงอีกครั้งด้วยความเขินอาย โอ๊ย! นับวันเขายิ่งจะถึงเนื้อถึงตัวฉันมากขึ้นแล้วนะ ฮือๆ
"ฉันไปละ ฝันดีนะ" ไนท์ฉีกยิ้มให้ฉันเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนห้องฉัน ฝันดีอะไรละ นี่ยังไม่ดึกมากซะหน่อย เฮ้อ... อยากจะไล่เขาออกไปจากบ้านให้ได้ไวๆจัง ไม่งั้นหัวใจของฉันต้องพังไม่เป็นชิ้นแน่ๆ
ฉันกลัวจะหลงรักเขาสักวันเข้าจริงๆแหะ...
วันรุ่งขึ้น...
ฉันตื่นขึ้นมาในยามเช้าก็รีบจัดการอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จเรียบร้อย เพราะกลัวว่าจะเป็นเหมือนเมื่อวานที่ไนท์จะเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน แล้วฉันก็ดันตื่นตอนเช้าในวันที่ไม่มีเรียนซะด้วยสิ พอเดินลงมาข้าวล่างก็เห็นไนท์กำลังทำอาหารเช้าอยู่ในห้องครัว
"นายกำลังทำอะไรอยู่นะ" ฉันเอ่ยทักไนท์ทันทีเมื่อเดินเข้าไปในห้องครัว แถมกลิ่นยังหอมอีกต่างหาก คาดว่าเขาคงจะทำอาหารเป็นแน่ๆ
"ทำอาหารเช้าให้เธอไง" ไนท์เอ่ยบอก ฉันได้แต่เลิกคิ้วอย่างสงสัย เขาจะทำทำไม ในเมื่อแม่บ้านก็ทำให้เป็นประจำ
"แล้วแม่บ้านหายไปไหนละ?" ฉันถามออกมาอย่างสงสัยมากกว่าเดิมเมื่อมองไปรอบๆบ้านก็ไม่เห็นแม่บ้านที่ทำงานเป็นประจำอยู่สักคน อย่าบอกนะว่าพวกนั้นคิดจะอู้งานกันนะ
"ฉันให้พวกนั้นไปทำงานที่บ้านใหญ่ของเธอหมดแล้ว"
"ห๊ะ!!! ไล่พวกนั้นไปเหรอ" ฉันถึงกับเบิกตากว้างเมื่อได้ยินไนท์พูดแบบนั้น สะ...แสดงว่าฉันต้องอยู่กับเขากันสองคนนะสิ!?
"อืม ถ้ามีแม่บ้านอยู่เธอก็จะกลายเป็นคนทำอะไรไม่เป็น" ไนท์เอ่ยขึ้นมา ฉันแทบจะกรีดร้อง ถ้าฉันไม่มีแม่บ้านฉันก็ต้องทำทุกอย่างเอง... อย่างเช่นทำอาหารนะเหรอ!
"ไม่เห็นเกี่ยวกันเลยสักนิด นายอยากจะอยู่กับฉันสองคนใช่มั้ยละ นายเลยไล่พวกนั้นออกไปอะ!"
"บ้าเหรอ นี่ฉันทำเพราะเป็นห่วงเธอนะ ไม่อยากให้เธอโตขึ้นมาอย่างไร้คุณภาพ" ไนท์เอ่ยขึ้นพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะวางอาหารลงบนโต๊ะ
"นะ...นี่นายทำสเต็กเป็นด้วยเหรอ" ฉันค่อยข้างที่จะตกใจเมื่อไนท์ทำอะไรแบบนี้เป็น ฉันนึกว่าเขาจะเป็นคนที่ทำอะไรไม่ค่อยได้เหมือนฉันซะอีก
"ตอนอยู่บ้านฉันแทบจะไม่ใช้แม่บ้านเลย ฉันทำเองเกือบทุกอย่าง" ไนท์เอ่ยขึ้นมา มันทำให้ฉันแอบรู้สึกประทับใจในตัวเขาเล็กน้อยแหะ
"ฉันนึกว่านายเป็นคุณชายที่ทำอะไรไม่เป็นซะอีก"
"ฉันไม่เหมือนเธอนะ" ไนท์บอกออกมา พร้อมกับมองฉันด้วยสายตานิ่งๆ
หลังจากนั้นที่ไนท์ทำอาหารเสร็จ ฉันก็ลงมือทานด้วยความหิวอย่างไม่รีรอ ก็เพราะเมื่อคืนฉันไม่ได้ลงมากินข้าวนะสิ ก่อเรื่องไว้แบบนั้นก็ไม่อยากจะมาเจอหน้าเขา เพราะรู้สึกอาย
"นายต้องออกไปทำงานเหรอ" ฉันถามออกมาอย่างสงสัยเมื่อเห็นว่าไนท์ใส่ชุดที่ดูดีมากกว่าปกติ ปกติไนท์จะเป็นคนที่แต่งตัวชิวๆ แต่วันนี้เขากลับจัดเต็มซะได้
"อืม อยากรู้มั้ยว่าฉันทำงานอะไรบ้าง" ไนท์เอ่ยขึ้นมา ฉันได้แต่เลิกคิ้วอย่างสงสัย
"นายก็เล่นดนตรีใช่มั้ยละ" ฉันบอกออกมาอย่างไม่ค่อยจะรู้อะไร
"หึ ก็ใช่ แล้วไม่สงสัยเหรอว่าทำไมฉันต้องใส่ผ้าปิดตาที่ข้างขวาตลอดเวลา" ไนท์เอ่ยถามฉันออกมา มันยิ่งทำให้ฉันเกิดความสงสัยมากกว่าเดิม นั่นสิ... เขาใส่ทำไมกันนะ หรือเป็นเพราะ...
"นายอยากทำตัวแฟชั่นเหรอ แต่ฉันว่ามันไม่เท่เลยสักนิดนะ " ฉันบอกออกมา ไนท์ถึงกับกระตุกยิ้มที่มุมปาก
"ฉันจะทำแบบนั้นเพื่ออะไรว่ะ "
"เอ้า! แล้วฉันจะรู้เหรอว่านายใส่ทำไมอะ" ฉันถามออกมา นั่นสิ... ชักจะสงสัยเหมือนกันว่าเขาใส่ทำไม แถมไม่เคยเห็นเขาถอดด้วย
"ถึงเวลาเธอก็จะรู้เองเเหละ" ไนท์เอ่ยเสียงเบา ใบหน้าเขาเริ่มฉายแววเศร้าขึ้นมา ฉันที่ทนดูไม่ได้จึงได้ใช้มือเล็กลูบหัวเขาอย่างปลอบใจ
"เธอทำบ้าอะไรเนี่ย"
"เอ้า ก็เห็นนายทำหน้าเศร้า เลยลูบหัวปลอบใจ" ฉันบอกออกมาอย่างขำๆ ดูๆไปไนท์ก็เป็นคนที่เข้าถึงง่ายเหมือนกันน
พรึ่บ!
จู่ๆไนท์ก็ปัดมือของฉันออก ก่อนจะเข้ามาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ ทำให้ฉันหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาทันที
"ฉันจะสอนหลายๆเรื่องที่เธอยังไม่รู้นะคุณหนู "
- ผู้เขียน
