แสงของตะวันค่อยๆลาลับขอบฟ้าลงไปและความมืดก็เริ่มเข้ามาปกคลุมแทน ร่างบางยืนมองวิวในยามค่ำคืนคนเดียวริมระเบียงสองมือจับราวเหล็กไว้ เธอหลับตาพริ้มรับความเย็นจากสายลมที่โบกพัดเข้ามา
นี่ก็เกือบเดือนแล้วที่เธอต้องอยู่บนห้องสี่เหลี่ยมไม่ได้ออกไปไหน แม้เขาจะไว้ชีวิตเธอให้ทุกอย่างที่เธอต้องการแต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาไม่สามารถให้ได้ก็คืออิสรภาพ นั่นคือสิ่งที่เธอโหยหามากที่สุด
แต่ละวันของเธอไม่มีอะไรนอกจากคอยปรนเปรอเขาแทบทุกคืนตื่นเช้ามาก็อาบน้ำรอให้คนเอาอาหารมาให้ ตกเย็นก็มายืนหน้าระเบียงคอยอิจฉาคนที่ได้ไปไหนมาไหน ได้อย่างอิสระโดยไม่ต้องมีใครคอยบงการชีวิต
แกร๊ก~
เสียงเปิดประตูห้องนอนเรียกสติคนเหม่อลอยให้หันกลับไปมองเจ้าของเสียงเปิดประตู เธอเดินออกมาและมองนาฬิกาบนฝาผนังพบว่าตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มเศษๆได้
ตุ้บ!
"....." เขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอนหนานุ่มยกแขนขวาวางพาดหน้าผากตัวเองพร้อมกับตาที่ปิดสนิท เห
