"ถึงคุณจะบอกว่าไม่เอาเมียคุณแล้ว แต่ฉันรู้ว่าคุณเองก็เสียใจใช่ไหม คุณแค่เอาฉันมาคั่นเวลา มาทดแทนสิ่งที่คุณเสียไป มันก็แค่การประชดประชันเมียคุณเท่านั้นเอง"
"อย่ามาทำเป็นรู้ดีนะนรา คุณไม่รู้หรอกว่าผมคิดอะไรอยู่ อย่ามาพูดพล่อยๆ แบบนี้ผมไม่ชอบ"
"ถ้าคุณไม่รักเมียคุณ มีหรือคุณจะหึงหวงขนาดเอาฉันมาปู้ยี่ปู้ยำ เพื่อแก้แค้นสิณแบบนี้ ที่คุณทำแบบนี้ก็เพราะว่าคุณรักเธอนั่นเอง คุณยังรักเธออยู่คุณรู้ตัวบ้างไหม" หญิงสาวไม่ยอมหยุดง่ายๆ
"นรา หุบปาก!"
"ให้ฉันกลับบ้าน แล้วทุกอย่างก็จะจบ"
"ผมบอกให้หยุดพูด"
"คุณต้องให้ฉันกลับบ้านคุณโคม!"
"นรา!"
หญิงสาวถึงกับหลับตาแน่นเมื่อเขาเงื้อฝ่ามือขึ้นสูง แต่แล้วก็ไม่รู้สึกถึงแรงกระทบบนใบหน้าเสียที เพชรนราลืมตาขึ้นก็พบว่าเขาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้าม สองมือกุมศีรษะเอาไว้แน่น ไม่หลงเหลือแววของคนขี้เล่นเหมือนเมื่อครู่นี้
"ฉันพูดถูกใช่ไหม คุณก็เหมือนฉัน เราต่างก
