Ep.13: ต้องโทษตัวเอง
1407 คำ
ลิดาตื่นลืมตาขึ้นมาในช่วงสายของวันใหม่ด้วยความรู้สึกที่ปวดระบมไปทั้งร่างกายโดยเฉพาะจุดตรงนั้นของผู้หญิง เธอมองไปที่อีกด้านของเตียงก็ไม่เจอใครพอเห็นอย่างนั้นความรู้สึกอ้างว้างวิ่งเข้ามาเกาะกินหัวใจทันที
เธอค่อย ๆ ประคองร่างอันไร้เรี่ยวแรงของตัวเองเพื่อลุกขึ้นยืน พยายามฝืนความเจ็บปวดเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกายจนสะอาด ก่อนจะเดินออกมาหยิบเสื้อผ้าชุดเก่าที่หล่นกระจัดกระจายอยู่ตามพื้นห้องขึ้นมาสวมใส่
พอเดินออกมาจากห้องนอนเจอเพียงความว่างเปล่าก็ยิ่งรู้สึกสะท้อนใจ คนที่ได้ความสาวของเธอไปเขากลับไม่สนใจไยดีเธอเลยสักนิดแถมยังทิ้งเธอไว้คนเดียวในห้องชุดสุดหรูของเขาอีกด้วย
แต่ก็ดีแค่ไหนแล้วที่เขายังปล่อยให้เธอนอนอยู่ในห้องจนเช้าไม่ไล่เธอกลับไปตั้งแต่เมื่อคืน ยิ่งคิดก็ยิ่งสะท้อนใจแต่จะโทษใครได้ถ้าไม่ใช่ตัวเองที่ใจง่ายยอมเขาง่าย ๆ เพียงแค่เขาปลุกเร้าอารมณ์นิดหน่อยก็โอนอ่อนผ่อนตามยินยอมพร้อมใจให้เขาเชยชมร่างกายของตัวเอง
ลิดาพาหัวใจกับร่างกายที่หนักอึ้งกลับมายังห้องพักของตัวเอง และไม่ลืมที่จะส่งข้อความขอลาหยุดให้พาย จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนและหลับไปในเวลาอันสั้นเพราะร่างกายประท้วงอย่างหนักว่าต้องการพักผ่อน
พายยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้องของลิดา แต่เคาะอยู่นานคนด้านในก็ไม่ยอมมาเปิดทำให้เขาวิตกกังวลและร้อนใจเพราะความเป็นห่วง ตั้งแต่เขาได้รับข้อความที่ว่าลิดาส่งมาบอกว่าไม่สบายเขาก็รีบเคลียร์งานแล้วขับรถตรงมาหาเธอทันที เพราะลิดาไม่ค่อยได้เจ็บป่วยเธอออกจะแข็งแรงเกินไปด้วยซ้ำ
“พี่บอสทำยังไงดี ผมเป็นห่วงลิดา” พายหันไปพูดกับบอสที่ยืนอยู่ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล
“พี่ว่าเราลงไปขอกุญแจสำรองด้านล่างดูดีไหม เผื่อเขามีสำรองไว้” บอสเสนอความคิดเพราะคอนโดส่วนใหญ่จะมีกุญแจหรือไม่ก็คีย์การ์ดของแต่ละห้องสำรองไว้เผื่อในกรณีฉุกเฉิน แต่คอนโดของลิดามันเป็นห้องพักธรรมดาราคาถูกเขาไม่แน่ใจว่าจะมีสำรองเก็บไว้หรือเปล่า
“จริงด้วย”
ทั้งสองคนจึงรีบลงไปด้านล่างเพื่อไปขอกุญแจสำรองจากคนดูแล แต่กว่าจะได้กุญแจมาก็เล่นทั้งพายและบอสอธิบายจนเหนื่อย ถึงจะได้กุญแจมาแต่ก็ใช่ว่าพวกเขาจะเป็นคนถือมาเองแต่กลับเป็นลุงรปภ.ที่มาไขให้
พอเข้ามาในห้องได้พายก็รีบมองหาลิดาทันที เมื่อสำรวจด้านนอกจนทั่วไม่พบพายก็รีบตรงไปยังห้องนอนก็เห็นลิดานอนหลับสบายอยู่บนเตียง
“เฮ้ออออ จะหลับลึกอะไรขนาดนี้ลิดา แกทำพายกับพี่บอสเป็นห่วงแทบแย่ รู้ไหม???” พายบ่นออกมาพร้อมกับเดินไปหาลิดาที่นอนอยู่หวังจะปลุกให้เธอลุกขึ้นมาฟังเขาบ่นสักหน่อย แต่พอได้สัมผัสตัวเธอเท่านั้นพายก็ตกใจเพราะตัวของลิดาร้อนมาก
“พี่บอสลิดาตัวร้อนมากเลย”
บอสรีบเข้าไปดูลิดาด้วยความเป็นห่วงไม่ต่างจากพาย เขาพยายามเขย่าตัวพร้อมเรียกเสียงดังแต่เธอกลับไม่มีท่าทีว่าจะตื่นหรือตอบสนองกลับมาเลย
“ลิดา ๆ ๆ ๆ”
“พาย พี่ว่าต้องพาลิดาไปโรงพยาบาลแล้วล่ะ”
พูดจบบอสก็อุ้มร่างไม่ได้สติของลิดาขึ้นแล้วรีบพากันไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดทันที เมื่อถึงโรงพยาบาลลิดาก็ถูกพาเข้าห้องฉุกเฉิน ปล่อยให้พายกับบอสนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยความกระวนกระวายเป็นห่วง
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้แต่ในความรู้สึกของคนรอมันเหมือนกับนานมาก พอประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออกพายกับบอสก็รีบเขาไปสอบถามอาการของลิดาทันที
“คุณหมอครับเพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับ”
“คนไข้มีอาการไข้ขึ้นสูงและอ่อนเพลีย หมอได้ฉีดยาและให้น้ำเกลือแล้วแต่คืนนี้หมออยากให้นอนพักดูอาการที่โรงพยาบาลก่อนถ้าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้วครับ งั้นหมอขอตัวก่อน อีกเดี๋ยวเจ้าหน้าที่จะพาคนไข้ไปห้องพักนะครับ”
“ขอบคุณครับ/ขอบคุณครับ”
สองหนุ่มยกมือไหว้ขอบคุณคุณหมอ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ลิดาไม่ได้เป็นอะไรมากอย่างที่พวกเขากลัวกัน
“เดี๋ยวผมอยู่เฝ้าลิดาเอง พี่บอสกลับไปทำงานเถอะครับ” พายพูดขึ้นขณะที่นั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้ เขานั่งมองลิดาที่ยังนอนหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียง หน้าตาซีดเซียวไร้สีสัน ตั้งแต่รู้จักกับลิดาเธอไม่เคยป่วยหนักแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง เขาอยากรู้สาเหตุที่ทำให้เธอป่วยแต่คงต้องรอให้เธอฟื้นขึ้นมาก่อนถึงจะรู้
“พายเฝ้าคนเดียวได้เหรอ ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนไหม งานพี่ไม่สำคัญเท่าลิดากับพายหรอกนะ”
“พี่บอส” พายยิ้มเมื่อได้ฟังคำพูดที่ดูเป็นห่วงเป็นใยของแฟนหนุ่ม แม้ทั้งคู่จะคบกันมานานแต่ความหวังดีและความห่วงใยก็ไม่เคยจางหายไป
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับที่นี่โรงพยาบาลนะมีทั้งหมอทั้งพยาบาลอยู่กันเยอะแยะ”
“เอางั้นก็ได้ เอาไว้พี่จะรีบกลับมาเปลี่ยนนะ” บอสลุกขึ้นจากโซฟาเดินมาหาพายที่นั่งอยู่ จับหน้าพายให้หันมาแล้วก้มลงจูบพายด้วยความร้อนแรง ดูดดื่ม เรียกร้องให้อีกฝ่ายตอบสนอง ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากกวัดพันเกี่ยวลิ้นกันและกันอยู่นานจนพอใจจึงผละออก
“เอาไว้ต่อวันหลัง รอให้ลิดาหายก่อนพี่จะไม่หยุดแค่จูบแน่”
“พี่บอส” พายรีบโอบกอดเอวบอสไว้แน่นพร้อมกับซบหน้าลงที่หน้าท้องแกร่งเพื่อซ่อนอาการเขินอายจากคำพูดและการกระทำอันอุกอาจของบอส
“งั้นก่อนกลับพี่ลงไปซื้ออาหารมาให้ก่อนดีกว่านะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมยังไม่หิว เดี๋ยวถ้าหิวผมลงไปหาอะไรง่าย ๆ ในโรงพยาบาลทานก็ได้ครับ”
“งั้นก็ตามใจ พี่ไปแล้ว เสร็จงานจะรีบมานะ”
“ครับ”
เสือเดินออกจากห้องประชุมด้วยอาการหัวเสีย เขาต้องรีบบินมาที่ภูเก็ตแต่เช้าตรู่เพราะไซต์งานก่อสร้างมีปัญหาที่ต้องรีบแก้ไขโดยด่วนและกว่าจะจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นเสร็จก็ปาเข้าไปเย็นมากแล้ว
ทำให้เขาต้องทิ้งร่างบางที่นอนกอดมาทั้งคืนไม่รู้ว่าป่านนี้เธอจะเป็นยังไงจะรู้สึกยังไง จะคิดมากหรือเปล่าก็ไม่รู้ที่เขาออกมาโดยไม่ได้บอกกล่าวอะไรทั้งสิ้น ไม่มีแม้กระทั่งข้อความหรือโทรศัพท์แถมเมื่อคืนยังเป็นครั้งแรกของเธออีกด้วย
“วีระฉันจะกลับกรุงเทพตอนนี้เลย”
“จะกลับเลยเหรอครับ แต่ผมว่าบอสอยู่ดูอีกสักวันน่าจะดีกว่านะครับ”
พอได้ฟังคำพูดของวีระ เสือก็ได้แต่หันไปมองคนพูดด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ ตอนนี้เขากำลังไม่พอใจและหงุดหงิดเพราะคิดถึงใครบางคนที่อยู่ที่คอนโด
“เออ!! ก็ได้”
“ครับ”
“วีระมีอะไรที่จะให้ฉันดูหรือตรวจก็รีบเอา” พูดจบเสือก็เดินจ้ำอ้าวเข้าไปในห้องทำงานที่อยู่ภายในโรงแรมแห่งนี้เพื่อทำงานต่ออีกหน่อย ไหน ๆ ก็มาถึงนี่แล้วก็ขอเคลียร์งานให้จบ ๆ ไปเลยแล้วกัน
เสือเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาลิดา แต่โทรไปเท่าไหร่เธอก็ไม่ยอมรับสาย เขาเลยเปลี่ยนมาเป็นส่งข้อความแทนเผื่อว่าเธออาจจะติดธุระแล้วไม่สะดวกรับสายก็เป็นได้ ถ้าเธอเห็นข้อความคงโทรกลับมาเอง
- ผู้เขียน
