นุชนารถเก็บความเสียใจหอบกลับมานอนร้องไห้ในห้องอีกตามเคย นึกถึงถ้อยคำดูถูกจากชายที่เธอยอมมอบทั้งกายและใจให้ แล้วมันจุกในอก
‘รีบไปได้แล้วจำปา ฉันจะได้มีเวลาจู๋จี๋กับเมียซะที’
“ฮือๆ”
เธอมันก็แค่ผู้หญิงแก้ขัด ไม่มีหัวนอนปลายเท้า ไร้คุณค่าราคาใดๆ ใครเขาจะกล้าคบอย่างเปิดเผยให้อับอายขายขี้หน้าเล่า
แม้วันต่อๆมาไม่ได้เห็นหน้า แต่ข่าวคราวเกี่ยวกับเขายังคงเข้ามาในหูอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
แป๊ะ แป๊ะ แป๊ะ
“เอ้า รีบๆเก็บจานชาม และเข้านอนแต่หัววันกันนะทุกคน พรุ่งนี้มีงานต้องทำแต่เช้า”
ป้านิด หัวหน้าแม่บ้านเดินเข้ามาปรบมือเพื่อดึงจุดสนใจให้แม่ครัวหันไปฟัง
“จ้า” ทุกคนพร้อมใจกันตอบรับเสียงหวาน เพราะงานหมั้นเช้าแต่งเย็นนั้นบรรดาสาวใช้แม่บ้านจะได้รับค่าแรงพิเศษเพิ่มกันคนละพันสองพันเชียว
หากแต่นุชนารถนั้นไม่ได้ตอบรับใดๆ มือเรียวถูสบู่ชำระล้างพลางเบ้ปากน้อยๆ
..หึ เกลียดจริงๆเลย ทำไมฤกษ์ดีต้องมาตรง
