ตอนที่ 1 แรกเจอ
1071 คำ
ตอนที่ 1
ร่างผอมบางเดินขยี้เปลือกตาสภาพยังงัวเงียหลังจากถูกนวลใยปลุกทั้งที่ได้นอนหลับไปเพียงชั่วโมงเศษ เธอยื่นหน้ามองเข้าไปในครัวหวังไปช่วยงานในนั้น แต่ต้องยิ้มเก้อเพราะไม่มีใครสนใจจะมองเธอ ทุกคนต่างก้มหน้าก้มตาง่วนอยู่กับหน้าที่ของตนอย่างชำนิชำนาญ ทั้งหั่นเนื้อ หั่นผัก ปรุงอาหารอยู่หน้าเตา แม่ครัวจำนวนหกคนดูเคร่งขรึมเสียจนจำปารู้สึกจะเป็นส่วนเกินหากเข้าไปในนั้น พลอยจะทำให้รำคาญมากกว่าช่วยเบาแรง สาวใช้วัยสิบแปดจึงเดินเลียบมาทางห้องเก็บของพบนวลใยและแม่บ้านอีกคนกำลังเกี่ยงยัดไม้กวาดและไม้ขนไก่ให้กันไปมา
“ไม่เอา แกนั่นแหละ”
“ไม่ แกไปเลย”
“หยุดเลยอีนวลใย อย่ามาขี้โกง วันนี้วันพุธ เป็นเวรแก”
“ยี้ ไม่เอาอ่ะ วันนี้วันพระใหญ่พอดี แกไปเหอะฉันจ้างห้าสิบบาทเลยเอ้า”
“ร้อยนึงกูก็ไม่เอา อย่ามานิสัยเสีย เอาไป!” แม่บ้านรุ่นราวคราวเดียวกันโยนไม้กวาดและเดินหนีไปด้วยความโมโห
“โธ่..”
นวลใยทำหน้ามุ่ยแววตาคิดหนักขณะหยิบอุปกรณ์จะไปทำความสะอาดห้องคุณน้ำชา พอเจอนังจำปาหล่อนกลับยิ้มร่าขึ้นมาทันควัน
“จำปาจ๊ะ มานี่มา”
“ว่าไงจ๊ะพี่มีอะไรให้ฉันช่วยบอกได้นะ”
“อ่ะนี่ งานแก ไปปัดกวาดเช็ดถูห้องเจ้านายชั้นสามห้องที่สองฝั่งซ้ายมือนับจากทางบันไดนะมึง”
“ได้จ้าพี่” เธอยิ้มแฉ่งให้กับนวลใยที่ยอมพูดดีกับเธอ แบบนี้ค่อยรู้สึกมีแรงทำงานและใจชื้นขึ้นมาหน่อย
“อ่ะ ถือดีๆนะจ๊ะ” เธอรีบยัดอุปกรณ์ทั้งหมดเข้าไปในวงแขนจำปาก่อนที่น้าแจ่มหรือป้านิดหัวหน้าแม่บ้านจะมาเห็นเข้า
"โชคดีนะจ๊ะ" หล่อนขยิบจมูกโบกมือลาอย่างอารมณ์ดี โดยเจ้าตัวไม่รู้เลยว่าห้องนั้นเจ้าของตายไปแล้ว และเฮี้ยนจนป้านิด หัวหน้าแม่บ้านต้องกำหนดเวรทำความสะอาดไว้บนกระดาษอย่างเคร่งครัด ยุติปัญหาเกี่ยงกันเข้าไปทำความสะอาด
“เฮอะ อิจำปาหน้าโง่”
สาวใช้หุ่นสูงเพรียวในชุดเสื้อยืดรัดรูปกับผ้าถุงสั้นเลยเข่าสีกรมท่าลายขวางยืนกอดอกพร้อมหมายมั่นไว้ในใจว่านังจำปานี่แหละจะเป็นตัวแทนทำความสะอาดห้องคุณน้ำชาให้หล่อน
ร่างบางหอบของไว้มั่นกัดฟันเดินขึ้นบันไดพาตัวเองมาถึงห้องที่ได้รับมอบหมายอย่างทุลักทุเล เธอกวาดสายตามองดูบรรยากาศในห้องโอ่อ่าที่เงียบเชียบหน้าต่างและผ้าม่านถูกปิดจนมืดทึบ สังเกตสีผนังห้องและเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งก็เดาได้ง่ายๆว่าเจ้าของห้องนี้คงเป็นผู้หญิง
“หนูขออนุญาตทำความสะอาดนะคะ”
แม่สาวใช้เอ่ยขออนุญาตเสียงเจื้อยแจ้วตามมารยาท เมื่อเดินไปเรื่อยๆมองบนเตียงใหญ่ถูกคลุมด้วยผ้าขาวจึงถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ตนจะได้ทำความสะอาดอย่างสบายใจไม่ต้องเกร็ง
........
ครืดดด
“..?”
ครืดด
“ฮึ่ยย..”
เสียงลากโต๊ะเก้าอี้ในห้องพี่สาวรบกวนการนอนหลับของใครบางคนจนต้องพลิกกายไปมาเปลี่ยนท่านอนพร้อมดึงผ้าห่มมาปิดหู
ครืดดด
“ฟู่วว..”
..
ปึง!!
กระทั่งทนไม่ไหวเมื่อแม่บ้านลากโต๊ะชนผนังห้องซึ่งติดกันปลุกให้ชัชวาลดีดกายขึ้นมาอย่างหงุดหงิด
“โธ่เว้ย”
ร่างใหญ่เดินยีผมงัวเงียออกไปดูแม่บ้านถึงห้องพี่สาวแม้จะหลงเหลือเพียงชื่อและความทรงจำแล้วแต่เขายังคงให้คนเข้าไปทำความสะอาดห้องทุกวัน
เสียงเพลงจากลำโพงขนาดเล็กดังแกร่วอยู่หน้าห้องน้ำผสานเสียงร้องตามอย่างอารมณ์ดีนั้นทำให้เขาประหลาดใจมาก ปกติแม่บ้านที่นี่จะรีบๆทำเสร็จให้ไวที่สุดไม่มีทางใจเย็นเปิดเพลงร้องขณะทำความสะอาดห้องที่พวกหล่อนอุปทานหมู่กันว่าเฮี้ยนหนักหนาหรอก
ชัชวาลเดินโหย่งเท้าหยุดยืนหน้าห้องน้ำมองไปยังสาวใช้ร่างเล็กราวกับเด็กมัธยมต้นกำลังนั่งยองๆหันหลังให้ มือเล็กออกแรงจับแปรงเสียแน่นขัดถูพื้นห้องน้ำจนมองเห็นเส้นเลือดบนหลังมือขึ้นเป็นนูน เขาขมวดคิ้วงงงวยไม่คุ้นแม่บ้านคนนี้สักเท่าไหร่ แถมการแต่งตัวยังดูกะโปโลไม่เรียบร้อย หล่อนสวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์ขาสั้นมีขอบกางเกงในสีชมพูโผล่พ้นออกมา แม่สาวผมสั้นผิวคล้ำร่างผอมบางยังคงร้องเพลงสบายใจไม่รู้เลยว่าถูกเจ้าของบ้านเพ่งมองอยู่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก “อะแฮ่มๆ”
“..”
“ฮื้มม ฮืม ฮืมม”
ชัชวาลกรอกสายตาขึ้นมองบนเมื่อเคาะประตูห้องน้ำแล้วแม่นี่ยังไม่ได้ยินอีก
ปึง!!
“ ปิดเพลงเดี๋ยวนี้!!”
มือใหญ่ทุบประตูดังปึงพร้อมน้ำเสียงที่ดุดันขึ้น
“ชะอุ๊ยย”
จำปาหันมามองแล้วหลุดอุทานตาโตปล่อยแปรงตกมือพลางปาดเหงื่อบนไรผมหน้าม้าขึ้น
“ฉันสิ ต้องตกใจ เธอเป็นใครมาทำงานที่นี่ตั้งแต่วันไหนกัน” เขาบดริมฝีปากบ่นเสียงรอดไรฟัน
“หนูชื่อจำปามากับคุณชมนาดตั้งแต่เมื่อคืนค่ะ” เธออธิบายเสียงแหลมดวงตาใสแป๋วมองเขาพลางเอียงคอเล็กน้อยอย่างพิจารณา
..ออ คงเป็นคุณชัชวาลหลานชายคุณชมนาดสินะ..
“..สวัสดีค่ะคุณชัชวาล”
เธอยกมือไหว้เจ้าของบ้านทั้งที่ยังนั่งยองๆอยู่
แม่สาวใช้เงยขึ้นมองใบหน้าหล่อเกลี้ยงเกลาดวงตาเรียวรีเจ้าเล่ห์อยู่ใต้คิ้วเข้มได้รูปสวย จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากแดงฉ่ำช่างหล่อละมุนเหลือเกิน
..เคยเจอแต่ในรูปตัวจริงดูดีและขาวกว่าตั้งเยอะแฮะ..
“เออๆ ปิดเพลงและเลิกลากโต๊ะเก้าอี้ซะ ฉันจะนอน”
เขาโบกสะบัดข้อมือพร้อมหันหลังกลับชนิดไม่สนใจอะไรนัก ก็หล่อนกะโปโลเกินกว่าจะมองเห็นความงามอะไรเทือกนั้น
จำปารับคำสั่งและเดินลิ่วหวังจะไปปิดเพลงในมือถือที่วางหน้าห้องน้ำใกล้กับเท้าของชัชชวาล ด้วยความลนลานเกินเหตุจนลืมไปว่าหล่อนราดน้ำยาไว้บนพื้นจนเท้าเล็กลื่นหัวคะมำ
“ว้ายยยย”
ร่างบางลื่นไถลไปกระทบแผ่นหลังกว้างอย่างจัง
ฟุ่บบ!!
“เฮ้ยย”
- ผู้เขียน
