ผมช่วยณิชาปรุงรส แล้วตักชิม ถือว่าใช้ได้ แต่เอาจริงผมว่าต้มยำไก่น้ำใส ทำง่ายอะแหละ หรือไม่ง่ายวะ ช่างแม่ง ผมว่าง่ายละกัน
“ต้มยำอย่างเดียวเหรอ” พอทำต้มยำเสร็จ ณิชาก็เอ่ยถามขึ้นมา
ผมจับณิชาให้ยืนหันหน้ามาหาผมโดยที่ก้นงอนของเธอชนกับเคาน์เตอร์ครัว แล้วผมก็ใช้สองมือวางลงบนเคาน์เตอร์เพื่อเป็นการกักบริเวณณิชาไว้
“ถามเนี่ย” ณิชาเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง แล้วมองไปทางอื่น ไม่สบตาผม
“ณิชาอยากกินอะไรล่ะ”
“ไข่”
“ไข่อะไร ณิชาอย่าทะลึ่งดิ” ผมถามกลับไป
ตอบแค่ไข่... ผมคิดถึงเจ้าก้อนกลมสองก้อนที่อยู่หว่างขาผมนะ
“หือ โบ๊ทนั่นแหละทะลึ่ง” คราวนี้ณิชาหันมามองหน้าผม ใบหน้าแดงระเรื่อคงจะเขิน
“ก็พูดมาแค่ไข่ โบ๊ทก็คิดดิ”
“เบา ๆ บ้างนะเรื่องในสมองอะ” ณิชาพูดไปยิ้มไป เรื่องในสมองที่ผมบอกณิชาก็มีแต่... เซ็กซ์!
“ไม่ได้หรอก เรื่องแบบนั้นอยู่ทุกรอยหยักในสมองเลย แต่ถ้ากับณิชาสัญญาว่าจะเบา ๆ ไม่รุนแรงจนขาไม่มีแรงแน
