รักลับ : EP7
1293 คำ
“พวกแกกลับไปก่อนนะ ฉันปวดท้องอะ” ฉันเอามือกุมท้องแล้วบิดไปบิดมา ให้ดูเหมือนว่าฉันปวดหนัก! อยากจะปู้ดป้าดเต็มทน
“ไม่เป็นไร ไปเข้าเลยเดี๋ยวฉันรอ” พิณตอบกลับ
“แกกลับเลย เดี๋ยวรอรถนาน บ้านฉันอยู่ใกล้แค่นี้เดี๋ยวค่อยกลับก็ได้” ฉันโบกมือไล่
พิณและเมย์หันมองหน้ากัน ก็คงไม่อยากทิ้งฉันไว้เพียงลำพังแบบนี้
“ไปเหอะ ฉันเข้าห้องน้ำคนเดียวได้ เดี๋ยวแกรอรถนานรีบไปได้แล้ว”
“อ่า ๆ ก็ได้ กลับดี ๆ นะแก” เมย์ตอบกลับมา แล้วเดินจูงมือพิณออกไป
ฉันเข้าไปหลบอยู่ในห้องน้ำราว ๆ ครึ่งชั่วโมง พอเดินออกมาก็รู้สึกขนหัวลุกอย่างไรชอบกล ทั้งชั้นไม่มีใครอยู่เลย
“น่ากลัวจังวุ้ย” ฉันลูบแขนตัวเองแล้วรีบวิ่งออกมา
ตอนอยู่กันหลาย ๆ คนก็ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไร แต่พออยู่คนเดียว แถมเป็นเวลาช่วงเย็นแบบนี้ ขนลุกขนพอง ไม่โอเค ไม่โอเคมาก ๆ
วันหน้าวันหลังจะไม่มีทางอยู่คนเดียวอีกแน่
“กรี๊ดดด ผี ๆ” ฉันชนวิ่งชนกับอะไรบางอย่าง ก็ร้องกรี๊ดขึ้นมาเสียงหลง
“ผีบ้าอะไรเล่า”
ได้ยินเสียงตอบกลับฉันจึงเงยหน้าขึ้นมอง เห็นว่าเป็นไอ้บ้านั่นที่ยืนอยู่
“น่ากลัวกว่าผีอีก” ฉันพึมพำออกมา อันที่จริงฉันโล่งใจที่เป็นเขา เพราะถ้าไม่ใช่เขาแล้วเป็น... ผอสระอี ฉันต้องช็อกแน่ ๆ
“กลัวจะตกหลุมรักพี่อะดิ”
“โอ้โห น่าตกหลุมรักตรงไหนวะ”
ฉันยืนเกาหัวตัวเองแกรก ๆ ไม่รู้เขาขนความมั่นใจมาจากไหน ถึงได้คิดว่าฉันจะตกหลุมรักเขา
“ฮ่า ๆ แล้วนี่ทำไมอยู่คนเดียวล่ะ เพื่อนกลับไปแล้วเหรอ” เขามองไปทางด้านหลังของฉันแล้วถามขึ้นมา
“กลับไปหมดละ”
“อ้าว”
“ให้เพื่อนกลับไปเองแหละ พอดีฉันอยากจะหลบหน้านาย เลยแอบอยู่ คิดว่าจะไปแล้วซะอีก”
เห็นว่านี่ก็เลยเวลามามากพอสมควร ฉันก็ไม่คิดนี่ ว่าเขาจะยังรออยู่ คิดว่ารอได้สิบนาทีก็จะไปแล้วซะอีก
“ก็พี่อยากเจอเบสท์นี่นา ยังไงก็ต้องรอเจออยู่แล้ว อยากเจอทั้งเช้าและเย็น”
“แหวะ จะอ้วก”
คิดว่าคำพูดน้ำเน่าแบบนี้แล้วฉันจะหวั่นไหวเหรอ เหอะ ไม่มีทางอะ
“เอ๊า นี่พูดจริงนะเนี่ย”
“แต่ฉันไม่อยากเจอนาย นายเลิกมาวุ่นวายกับฉันได้แล้ว”
ฉันเดินหนีออกมา ไม่อยากยืนต่อปากต่อคำกับเขา กลับบ้านไปกินกับข้าวฝีมือป้าบัวดีกว่า
แต่กระเป๋านักเรียนของฉันก็ถูกเขาดึงแย่งออกไปจากมือ
“นี่นาย!”
“กลับด้วยกัน พี่มารอรับเบสท์กลับบ้านนะ”
เขาพูดนิ่ง ๆ น้ำเสียงดูจริงจัง ไม่ได้กวนประสาทเหมือนที่ผ่านมา ทำให้ฉันไม่กล้าแว้ดใส่เลย
“เฮ้อ ฉันล่ะเบื่อนายจริง ๆ” ก็ได้แต่พูดไปเรื่อย ทำให้ดูเหมือนทุกทีที่เคยทำ เพียงแต่น้ำเสียงของฉัน ไม่ได้ฟังแล้วเหมือนนกหวีดแหลม ๆ เหมือนเคยเท่านั้นเอง
“เย่” เขาเดินเคียงข้างคู่กันกับฉันมาที่รถ
แต่คือ... รถนี่แทบจะไปจอดอยู่ที่บ้านป้าฉันอยู่แล้ว จอดไกลขนาดนี้อย่าเรียกว่ามารับเลย
เดินโคตรเหนื่อยอะ
“ตาขวางเลย แหะ ๆ” เขาแซวฉันแล้วส่งยิ้มแห้ง ๆ มา ก่อนจะพูดต่อ “ไม่เคยมาโรงเรียนนี่นา ไม่รู้ว่ารถจะแน่นขนาดนี้ มันไม่มีที่จอดเลย”
อะ... พอเข้าใจได้ ก็อย่างว่าอะนะ มีทั้งรถผู้ปกครอง ทั้งรถโดยสาร รถแท็กซี่ มอเตอร์ไซค์รับจ้าง ที่เตรียมพร้อมรอโรงเรียนเลิก
เขาก็คงไม่รู้จริง ๆ คงไม่ได้แกล้งฉันหรอก เพราะเขาต้องเดินไกล ๆ เหมือนกัน
“เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มารอตั้งแต่เที่ยงเลย จะได้มีที่จอดใกล้ ๆ” เขาพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“ตลกละ” ฉันตอบไปแล้วเปิดประตูขึ้นนั่ง
“นี่นั่งหน้า” เขามองฉันงง ๆ ที่ฉันขึ้นนั่งข้างหน้า
“ก็อือน่ะสิ ไปขึ้นรถสิ จะไปส่งไหมเนี่ย”
ก็แค่นั่งหน้าไปด้วย ไม่รู้จะต้องแปลกใจอะไรขนาดนั้น ฉันก็แค่ขี้เกียจไปนั่งข้างหลังแล้วก็แค่นั้นเอง
เขาเกาหัวตัวเองแล้ววิ่งอ้อมไปอีกฝั่ง ขึ้นนั่งประจำที่คนขับ
“อายุเท่าไหร่แล้ว สิบแปดหรือยัง” เขาเอ่ยถามขึ้นมา แล้วเหยียบคันเร่งขับเคลื่อนรถออก
“สิบแปดเมื่อต้นปี”
“ดีจัง จะได้ไม่โดนข้อหาพรากผู้เยาว์”
“พรากบ้าอะไร ไอ้บ้า” ไม่ได้หันไปด่าอย่างเดียว ฉันฟาดฝ่ามือลงที่ต้นแขนเขาด้วย
“โอ๊ย ๆ เจ็บ อย่าตีดิเดี๋ยวรถคว่ำ”
นี่ถ้าไม่กลัวว่าเขาจะเสียหลัก บังคับรถไม่อยู่ฉันต้องตีเขาอีกแน่ นี่เป็นห่วงความปลอดภัยของตัวเองหรอกนะ ถึงได้หยุดการกระทำลง
“มีแฟนยังเนี่ย” เขาถามขึ้นมาอีกครั้ง
“ถามเพื่อ?”
“กลัวว่ามาหาบ่อย ๆ แล้วแฟนน้องเบสท์จะมากระทืบพี่น่ะสิครับ” เขาหันมายิ้ม แล้วยักคิ้วให้ฉัน
“ก็ไม่ต้องมา”
“ไม่ได้อะ หัวใจพี่เรียกร้องอยากเจอหน้าน้องเบสท์”
“โคตรน้ำเน่าอะ”
อยากจะอ้วกทุกครั้งที่ได้เจอเขา ขยันหยอดเหลือเกิน แต่ละคำที่หยอดมาก็ชวนอ้วกทุกคำ
“ฮ่า ๆ เอาเป็นว่าพี่จะมารับมาส่งเบสท์ทุกวันก็แล้วกัน” เขาจอดรถห่างจากบ้านฉันเล็กน้อย
ยังดีนะที่มีความคิด ไม่ขับไปจอดที่หน้าบ้าน เพราะถ้าทำแบบนั้น ป้าฉันต้องตกใจมากแน่ ๆ
“ไม่ต้องอะ” ฉันหันไปตอบแล้วทำท่าจะเปิดประตูลงจากรถ แต่เขาก็กดล็อกเอาไว้ ฉันเลยหันไปพูดกับเขาอีกครั้ง “นี่นาย ปลดล็อกเลยนะ”
“เรียกพี่อิฐดิ”
“ไม่เรียก”
“ถ้าไม่เรียกจะลวนลามจริง ๆ นะเว้ย”
“ฮึ่ย ไอ้บ้า”
“เอางี้ตกลงกันก่อน เบสท์ต้องเรียกพี่ว่าพี่อิฐ และพี่จะเป็นคนมารับมาส่งเบสท์เอง ตกลงกันตามนี้นะ” เขาพูดขึ้นมาแบบจริงจัง
ทั้งสีหน้า คำพูด และน้ำเสียงนั้น ไม่ได้บ่งบอกถึงความกวน หรือมองว่าเป็นเรื่องเล่น ๆ สักนิด แต่ดูรู้เลยว่าเขาจริงจัง
“เพื่ออะไรอะ” ถามกลับไปแบบไม่เข้าใจ จะมาคอยตามวอแวกับฉันทำไม
จะบอกว่าจีบ... ฉันไม่เชื่อเด็ดขาด ในมหา’ลัย ฉันเห็นมีแต่สาว ๆ สวย ๆ เดินเกลื่อนไปหมด
เขาไม่ใช่คนหน้าตาขี้ริ้วขี้เหล่ เขาหล่อ และหล่อมาก หาแฟนสวย ๆ สักคนคงไม่ใช่เรื่องยาก ไม่น่าจะมาตามฉันแบบนี้
“ก็ไม่รู้อะ รู้แต่อยากเจอ... พูดจริง ๆ ไม่ได้กวน”
นี่ก็เป็นอีกครั้งที่ฟังแล้วรู้สึกถึงความจริงจัง มองตาเขาก็ดูไม่มีพิรุธอะไรเลย
จะว่าเขามาจีบเพื่อแก้แค้นพี่ชายฉัน ก็ไม่น่าใช่ เพราะไม่มีใครรู้ว่าฉันเป็นน้องสาวของพี่โบ๊ท
“เฮ้อ ตามใจพี่อิฐก็แล้วกัน” ถอนหายใจออกมาหนัก ๆ ก่อนจะตอบกลับไป
“เฮ้ย เรียกพี่แล้ววุ้ย” เขาดูจะตกใจและดีใจไม่น้อยที่ฉันยอมเรียกเขาว่าพี่
ก็ถ้าไม่ยอมเขาจะให้ลงจากรถง่าย ๆ หรือไงล่ะ ก็ต้องยอมไปนั่นแหละ
- ผู้เขียน
