เช้าวันรุ่งขึ้น วิชญ์ออกไปก่อนหน้าที่เธอจะตื่นเสียอีก เพราะวันนี้เธอตื่นสายกว่าปกติ เขาคงแวะไปส่งลูกๆที่โรงเรียนให้แล้ว เพียงใจจึงตรงไปที่สำนักงาน เธอเดินเข้าไปด้านในก็พบว่ามีสายตาแปลกๆหลายๆคู่ของพนักงานในนั้นมองตามมา เธอส่งยิ้มให้แล้วถามเมื่อเห็นว่ามีพนักงานคนหนึ่งจ้องหน้าเธออยู่
“มีอะไรกันหรือ”
“ปะ เปล่าค่ะ” เหมือนพนักงานคนนั้นจะเพิ่งรู้ตัว ตะกุกตะกักตอบแล้วหลบตาวูบไป เพียงใจไม่ได้ให้ความสำคัญกับตรงนั้น หญิงสาวเลยเดินผ่านไปเพื่อเข้าห้องทำงานของตนเอง ลับหลังเพียงใจ เสียงที่คุยกันเมื่อครู่ดังขึ้นอีกครั้ง
‘หน้าตาแกออกซื่อ ไม่น่าเชื่อนะว่าจะแย่งสามีของเพื่อน’
ก่อนจะมีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมา ‘ก็หน้าตาเงียบๆแบบนี้น่ะแหละ ร้ายนักล่ะ’
เพียงใจมัวยุ่งกับงานเอกสารที่ผู้ช่วยของเธอนำมาวางไว้ให้บนโต๊ะ จนผ่านไปชั่วโมงกว่าแล้วจึงลุกจากเก้าอี้เพื่อไปหาวิชญ์ที่ห้องทำงานของเขา แต่เด็กหน้า
