ยามสายของวันใหม่ แม้แสงตะวันไม่อาจส่องเข้ามาถึงในห้องที่ปิดกั้นหนาทึบนี้ได้ แต่โดยสัญชาตญาณเมื่อถึงเวลาอิ่มตัวจากการนอนก็ต้องตื่น...ร่างเล็กขยับ...รับรู้ถึงความเมื่อยขบเจ็บระบมทันทีเมื่อนิทราได้จางหาย
เสียงเล็กครางฮือเบาๆ หน้าแหยทั้งๆ ที่ยังไม่ลืมตา ก่อนจะพลิกตัวตะแคงและขยี้ตาเพราะยังไม่สร่างความง่วงงุน อ้าปากหาววอดอีกครั้งตามความเคยชิน และบิดตัวเป็นลำดับถัดมา...
เอ๋... เหมือนมีอะไรบางอย่างสะกิดใจ...และนึกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมากะทันหัน
ลำดับแรกเลย... เธอเปลือยท่อนบน...ปราศจากบรา ไม่มีอาภรณ์ใด ๆ ปกปิด อกอวบได้รูปของวัยแรกสาว กำลังเบ่งบานสล้างอวดปลายถันสีชมพูสด ปานสีอ่อนกว่าเล็กน้อยเจือสีน้ำตาลบางๆ ยอดถันที่เกร็งเครียดจากอาการตื่นตระหนกเต่งตึงเหมือนเกสรที่กำลังเชิญชวนแมลงให้เข้ามาดอมดมชมกลิ่นสาบสาว
"ว้าย!!
