บทที่ 11

1173 คำ

ตุบ!! ความนุ่มของที่นอนพอจะช่วยบรรเทาแรงกระแทกจากการถูกโยนได้ไม่น้อย ถ้าเป็นพื้นแข็งๆ ล่ะก็รับรองไม่เดาะไปทั้งตัวกระดูกกระเดี้ยวก็คงต้องเอามานั่งจัดเรียงใหม่กันบ้างล่ะ แก้ววัลลาพลิกตัวหงายขวับทันทีที่ดึงสติให้คงที่ แต่ปรากฏว่าเธอถูกกักไว้ด้วยกรงแขนของคนตัวใหญ่กว่า ที่กางคร่อมไว้ทั้งตัว หัวใจเด็กสาวเต้นระส่ำ รู้สึกเย็นเฉียบแปลบปลาบไปทั่วตัวเมื่อนึกว่าต้องพบเจอกับอะไรบ้างต่อจากนี้ เธออยากจะร้องไห้สุดเสียงแต่ทว่ากลับหาเสียงตัวเองไม่เจอ ร้องไม่ออก ลนลานไปหมด ราเชนทร์ก็ยิ่งโน้มตัวลงมาประชิดเรื่อยๆ หน้าตาเคร่งขรึมชวนเกรงขามของเขาไม่ส่อแววหื่นกระหาย แต่มันน่ากลัวยิ่งกว่า แววตาวาวโรจน์ดุจพญาเหยี่ยว หนวดเคราครึ้มที่เสริมให้ดูดุดันเพราะเขาเป็นคนผิวเข้มอยู่แล้ว จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วดกหน้ารับกับขนตายาวสวย แม้ริ้วรอยที่บ่งบอกอายุแม้จะมีให้เห็นประปราย แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าหากลบนิสัยและตำแหน่งความเป็นเจ้าพ่อกาสิโนออกไปแล้ว ชายหนุ่ม...จัดว่าเป็นคนหล่อหน้าตาดีมากๆ คนหนึ่งเลยทีเดียว ทรวดทรงองค์หุ่นหรือก็สูงใหญ่สมชายชาตรี กลิ่นกายของเขา เย้ายวน...มีเอกลักษณ์ ไม่น่าสะอิดสะเอียนเหมือนเหล่าเด็กแว๊นสิบแปดมงกุฎที่อยู่ด้วยมาก่อนหน้าสักนิด คล้ายๆ...แอลกอฮอลล์ผสมกับน้ำหอมชั้นเลิศ... กรี๊ด! อีนังอายแกคิดอะไรอยู่! "เฮีย! เฮียอย่าทำอะไรหนูเลยนะคะ หนูขอร้อง หนูกลัวจริงๆ" "ฉันอยากดู...ให้เต็มตา..." แคว่ก! ไม่ทันสิ้นประโยคคำพูดนั้น เสื้อตัวโคร่งก็ถูกดึงทึ้งฉีกด้วยความแรง แก้ววัลลาไม่เหลือเวลาจะต่อปากต่อคำกับเขาเธอพะวงอยู่กับการปกปิดเนื้อหนังมังสาที่กำลังจะรอดเร้นออกจากอาภรณ์และอวดความสะพรั่งให้เขาชม "กรี๊ด! อย่าทำบ้าๆ นะเฮีย หนูขอโทษ อย่าทำแบบนี้เลย ฮือๆๆ" แก้ววัลลาเริ่มกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งแข่งกับการกระทำอันหยาบโลนของเขา ความทรงจำส่วนลึกของเธอถูกขุดขึ้นมาราวกับว่ากำลังกลับไปอยู่ในห้วงเวลานั้นอีกครั้ง ภาพเก่าๆ ไหลย้อนสู่ความทรงจำครั้งที่วัยยังเยาว์นัก ใครบางคนทำกับเธอ...เหมือนที่เขากำลังทำอยู่นี้ แคว่ก! เสียงสะอื้นไม่ได้บั่นทอนกำลังอีกฝ่ายแม้แต่น้อย หญิงสาวพลิกตัวคว่ำหน้าอีกครั้งทันทีที่อาภรณ์ขาดวิ่นไปเกือบหมด มิวาย...ยังถูกเขาดึงทึ้งด้านหลังจนผิวเนื้อสัมผัสกับไอเย็นของแอร์ที่กำลังช่วยปรับอุณหภูมิในห้อง "ฮือๆๆ พ่อจ๋า...พ่อจ๋าช่วยอายด้วย...ฮือๆ..." หมอนใบใหญ่คงเป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวให้เธอซุกใบหน้าและร่ำไห้กับมัน หมดหนทางแน่แล้วกับการรักษาสิ่งสำคัญเอาไว้ ทั้งที่บากบั่นฝ่าฟันสารพัดหนทางอันตรายก็ยังผ่านมาได้แท้ๆ วันนี้...กลับต้องถูกย่ำยีอย่างน่าอดสูจากอสูรร้ายใจทมิฬ "จะร้องหาพระแสงจากกระต่ายบนดวงจันทร์รึไงหา...หันหน้ามาคุยกันได้แล้ว!" "..." ฟิวเศร้าชะงักฉึก! แก้ววัลลาผงกศีรษะขึ้นจากหมอน แล้วหันซ้ายหันขวา ไม่มี... ไปแล้ว... เธอนอนร้องร่ำคร่ำครวญอยู่คนเดียวตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รอบๆ ตัวเต็มไปด้วยเศษผ้าที่ถูกฉีกกระจัดกระจายรวมไปถึงยกทรงสีดำทึบด้วย แต่คนทำหายไปแล้ว หายไปไหน... เมื่อสำนึกได้ดังนั้นก็รีบหันหน้าหันมองหาเสียงโดยไม่ลืมคว้าผ้าห่มมาปิดสองเต้าอวบอัดที่พร้อมจะเบ่งบานอวดความมโหฬารตลอดเวลาอยู่แล้ว แต่ไม่ใช่ตอนนี้เสีย มันผิดที่ผิดทาง... "อ้าว...ไม่ข่มขืนเหรอ..." "แค่กๆ" ราเชนทร์กระแอมไอพ่นควันบุรี่ออกมาจนแทบสำลักเมื่อได้ยินประโยคนั้น แม่สาวหน้าปลวกนองน้ำตาที่นอนหราอยู่บนเตียงเขา หันมาถามเสียงอ่อยราวกับเสียดายเอานักหนา ทั้งๆ ที่ออกอาการสู้สุดฤทธิ์ยามที่ถูกคุกคามเมื่อครู่ "เกิดมาเพื่อสิ่งนี้จริงๆ นะเธอ..." ชายหนุ่มกล่าวสั้นๆ เหลือบหางตามองและอัดบุหรี่เข้าเต็มปอดก่อนจะพ่นควันสีขาวๆ ออกมา เขานั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาเบดที่วางติดกับกำแพงกระจกซึ่งเปิดประตูอ้ารับลมให้ผ่านเข้ามาในห้อง เพื่อระบายควันพิษไม่ให้ฟุ้งลอยวนอยู่ในนี้มากนัก "ก็...ก็เฮีย..." "ฉีกเสื้อเธอ...ฮึ...ก็แค่อยากจะเห็นรอยสักเต็มๆ แต่เธอกลับดิ้นพลิกไปพลิกมากไม่หยุด แถมกรี๊ดๆๆ ไม่ฟังอะไรเลย" เขาดูดบุหรี่อีกครั้ง กระดิกเท้าสบายใจเฉิบในขณะที่แก้ววัลลาขยับขึ้นนั่ง ยังคงรั้งผ้าห่มผืนหนาไว้ปิดกาย "บ้านอยู่ไหน" ถามง้วนๆ เหมือนเคย... "อยู่...อยู่สามเสนค่ะอยู่กับเพื่อนๆ" "...เกิดที่นั่น?" "เปล่าค่ะ...คือ...ที่จริงแล้วบ้านเดิมหนูอยู่ตราดค่ะ แต่ย้ายมาหลายปีแล้ว" "จริงเหรอ อยู่แถวไหนของตราด แล้วพ่อแม่เธอชื่ออะไร" ดวงตาฉายแววแพรวพราวมากขึ้นเมื่อได้รับข้อมูลนั้น "อยู่...บ่อพลอย แม่เสียแล้ว ส่วนพ่อ...แต่งงานใหม่ค่ะ" ข้อมูลเบื้องต้นนี้เธอไม่ได้มดเท็จแต่อย่างใด แต่ตั้งใจเอาไว้ว่าจะไม่กล่าวลึกถึงความเป็นจริงมากนัก "อืม คงชอบมันมากสินะ ตาข่ายดักฝันนั่น ถึงได้สักติดตัว" "ค่ะ หนูชอบมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว พ่อทำให้เล่น...แล้วก็สอนให้ทำ" ดวงตาโศกสลดเสียยิ่งกว่ายามถูกคุกคามจนเห็นได้ชัด ราเชนทร์แน่ใจเหลือเกินว่าบิดาของเธอคือแผลในใจที่ไม่มีวันหาย เหมือนที่เขาเองก็มีรอยมลทินนั้นอยู่เช่นเดียวกัน "แล้วทำไมถึงอยากเข้ามาทำงานที่นี่...อย่างเธอน่าจะหาอย่างอื่นทำดีกว่ามั้ง..." ควันบุหรี่สีขาวมัวถูกพ่นเป็นระยะ ท่าทีและอารมณ์ของราเชนทร์ดูจะผ่อนลง เขาใส่ใจกับการซักประวัติเธอจนน่าหวาดระแวง มีสิ่งใดสำคัญที่เขาต้องการอยากจะสืบเสาะอย่างนั้นเหรอ "คือ ก็มีคนบอกว่าได้เงินดี หนูก็อยากทำบ้าง ความรู้ไม่มี เรียนไม่จบ...สมัครงานที่ไหนก็ถูกเขากดค่าแรง อีกอย่างหนูเป็นเด็กบ้านนอกทำอะไรไม่ค่อยเป็น" แก้ววัลลาตอบพลางคอยดึงผ้าห่มมาปิดตัว โชคดีที่กางเกงขาสั้นยังคงอยู่ แม้ด้านบนจะถูกฉีกทึ้งพังพินาศไปแล้วก็ตาม มือเล็กแตะขมับและศีรษะเบาๆ เมื่อรู้สึกระบมหนึบๆ เป็นระยะ ก็พ่อเจ้าพระคุณเล่นกระชากลากถูกไม่ปรานีก่อนหน้าเหมือนจะตามฆ่ากันให้ตายสักสิบชาติ แต่ดูตอนนี้สิ...กลับชวนคุยมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งเหมือนเพิ่งเสร็จรอบฮันนีมูน!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more