"เจ้าโกหก เจ้าขโมยมันมาจากท่านแม่แล้วปดเรื่องทั้งหมดขึ้นมา"
ท่าทางเจินเม่ยทั้งสั่นเทา ทั้งเกิดจากความโกรธและหวาดระแวงไปในเวลาเดียวกัน
"ใคร ๆ ต่างก็รู้ดีว่ากำไลหยกนี้เป็นของรักของฮูหยินรอง แม้แต่ตอนอาบน้ำนางยังไม่ถอด มีหรือที่ข้าจะมีโอกาสขโมยมาได้ หากไม่ใช่เพราะตอนนั้นคว้าอะไรได้ข้าก็คว้า คงไม่ได้กำไลนี้ติดมือมาเพื่อตามหาฆาตกรเช่นนี้"
"เจ้าใส่ร้ายท่านแม่ข้า"
"ทหาร! คุมตัวคุณหนูรองไว้"
เจินเม่ยทนไม่ไหวจึงปรี่เข้าไปหมายทำร้ายเฟิงซูเหยาอย่างลืมตัว
"ปล่อยข้า ใต้เท้าโปรดมองความจริงตอนนี้ด้วยเจ้าค่ะ"
เหม่าทันเห็นองค์ชายอี้ซินให้สัญญาณจึงสั่งทหารให้ปล่อยเจินเม่ย
"เชิญคุณหนูรองถกเถียงมา"
เจินเม่ยจัดอาภรณ์และทรงผมเล็กน้อยก่อนจะชี้ไปยังมารดาที่นอนนิ่งอยู่บนเปลหามนั้น
"ทุกท่านโปรดดู นี่หรือเจ้าคะคนที่ถูกกล่าวหาว่าทำร้ายสตรีนางนั้นหมายฆ่าให้ตายใต้แม่น้ำนั่น"
เฟิงซูเหยาไม่โต้แย้งสิ่งใด นางเพี
