“ฮึก ไม่รู้สิ ฉันไม่รู้” บอกเลยว่าตอนนี้ฉันไปไม่เป็นแล้วล่ะ ปืนก็ปืนเหอะ ตอนนี้ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย อยากลืมเรื่องบ้าๆ นี่ออกไป มันผ่านมาหลายปีแล้ว แต่ทำไมฉันถึงไม่ลืมมันสักทีก็ไม่รู้ ปืนพ่นลมหายใจออกมา เขายังคงจับจ้องมองฉันอยู่แบบนั้น ทั้งสายตาและหน้าที่ยังคงความนิ่งไว้
“รำคาญใช่ไหมที่ฉันเป็นแบบนี้”
“เปล่า แค่ไม่ชอบผู้หญิงเวลาร้องไห้”
“ก็ถ้าห้ามได้ก็ไม่ร้องหรอก”
“งั้นฉันสั่งได้ไหมล่ะ” ฉันสบตากับปืนที่เม้มปากตัวเอง เขาเลื่อนมือมาปัดปอยผมฉันให้ออกไปจากใบหน้า นิ้วเรียวยาวก็เลื่อนไปตามแก้มใสของฉันที่มีคราบน้ำตาติดอยู่
“ในเมื่อสั่งตัวเองว่าห้ามร้องไม่ได้ งั้นฉันสั่งเธอห้ามร้อง ได้ไหมล่ะ?”
“จะบ้าเหรอ น้ำตาของฉันนะ จะสั่งห้ามกันได้ยังไงเล่า” ปืนส่ายหน้าไปมา ส่วนฉันเองก็มองต่ำไปที่หน้าอกแกร่ง ลูบไล้ไปมาเพราะไม่อยากสบตากับเขาตอนนี้ แววตาของเขาที่เหมือนกำลังสงสัยในตัวฉันเรื่องของอาคิน
