“...” ป้าช้อยจับมือฉันไปกุมไว้ แต่ฉันไม่สนแล้วล่ะถามลักษณะของผู้หญิงคนนั้นจากปากป้าช้อยและโทรหาภูผาเพื่อนของฉันที่อยู่กลุ่มเดียวกันกับไพเรท หมอนี่ขึ้นชื่อเรื่องผู้หญิงเพราะงั้นต้องรู้จักแน่
“ช่วยหน่อยนะภู”
(“มีปัญหาอะไรเปล่าบัว?”)
“นิดหน่อย ได้เรื่องแล้วโทรหาด้วยนะ จะได้ไปหาที่โชว์รูม”
(“ได้ๆ เล่าให้ฟังด้วยล่ะ ยังไงก็เพื่อนกันปะวะ”) ฉันตอบภูผาไปก่อนจะวางสายและเดินเข้ามาในห้องรับแขกด้วยสีหน้าที่เป็นปกติ แต่ทว่าพ่อกลับยิ้มแย้มให้ฉันราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ความจริงฉันไม่ได้อะไรหรอกนะถ้าพ่อจะหาผู้หญิงสักคนมาช่วยคลายเหงา แต่ฉันกลัวน่ะสิ กลัวว่าผู้หญิงพวกนั้นจะหวังแค่สมบัติมากกว่าตัวของพ่อที่เริ่มแก่ลงทุกวันถึงแม้จะยังหล่อดูดีก็ตามที
“บัวกับพี่นับแสนกลับแล้ว พี่นับแสนคงหิว”
“งั้นก็กินที่นี่สิ พ่ออยากกินข้าวกับลูกนะบัว”
“ไม่หรอกมั้งคะ บางทีอาจจะอยากกินกับคนอื่นมากกว่า”
“บัว?”
“ไปค่ะพี่นั
