ชิงเฉิงหน้าแดงจัดและส่ายใบหน้าบางเบา กิริยาเผลอตนนั้นช่างทำให้เซี๊ยะกงชอบใจนัก
"คอยดูเถิด...ข้าจะกลั่นแกล้งนางเสียให้พอใจเลยทีเดียว"
เซี๊ยะกงกระหยิ่มยิ้มในมุมปากตน และเหลือบสายตามองนาง ก่อนปล่อยนางไปทันใด ชิงเฉิงคล้ายจับไข้ นางลุกพรวดพราดหนีไป
วันชื่นคืนสุขสงบคืนกลับมา ยามชิงเฉิงได้บิดาเป็นเจ้าเมือง เมืองฉงชา เมืองแสนงดงามล้ำเลิศแห่งหนึ่งในแผ่นดิน
ผู้คนนั้นคล้ายเงียบสงบ กิจการร้านรวงใดๆ ก็ต้องมาจ้างสกุลฝานคุ้มกันจนสิ้น
เซี๊ยะกงยามนี้จึงเร่งดำเนินกิจการ ออกเช้ากลับค่ำ และช่วงนี้มีงานเลี้ยงรับรองเหล่าขุนนาง เซี๊ยะกงเมาสุราใบหน้าเยิ้มฉ่ำ ผู้คนประคองมาผ้าผ่อนหลุดลุ่ย ชิงเฉิงถลาไปประคองสวามีอย่างห่วงใย ก่อนจะตัวสั่นระริก กระชากคอเสื้อ ตวาดลั่น
"เซี๊ยะกง ท่านไปเที่ยวโคมเขียว ท่านไปเที่ยวโคมเขียวมา เครื่องหอมสตรีฉุนเช่นนี้ ท่านไปเคล้าสตรีมาใช่หรือไม่ เซี๊ยะกง !!!! "
ผู้คนประคองตาเ
