เซี๊ยะกงที่รัก

ตอนที่ 3 ชื่อตอน ความคิด

"ท่านแม่ลูกผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ลูกมิคิดว่าผู้คนจะเข้าใจว่าลูกสูญเสียพรหมจรรย์ไปแล้ว ลูกเพียงจับมือกับพี่อี่ถาน ลูกมิเคยกระทำสิ่งใด ผิดประเพณีเช่นนั้นเลยนะเจ้าคะ ท่านแม่ "

มารดาของนางถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง นึกสงสารคนเลี้ยงม้าผู้นั้นนัก มันช่างอายุสั้นยิ่ง แต่อย่างไรก็มิอาจปล่อยให้บุตรสาวของตนนั้นตบแต่งไปกับคนเลี้ยงม้าได้ แต่อย่างน้อยครานี้ ก็กู้ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลได้ คุณชายฝานจัดงานแต่งให้อย่างเอิกเริก รับรองเกียรติยศของบุตรสาวของนางอย่างมั่นคงแล้ว และงานแต่งก็จะมีขึ้นในเมืองหลวง

ซูชิงเฉิงนอนกับมารดาในคืนนั้น และเตรียมตัวกลับบ้านในเมืองหลวงกันทั้งหมดสิ้น บิดาของนางพ้นข้อครหาแล้ว และจะได้กลับไปรับตำแหน่งขุนนางขั้นโหวกลับคืนมา ยามนี้นางจึงกลับไปในฐานะบุตรสาวขุนนางชั้นโหวผู้หนึ่ง และเช่นกันสกุลฝานนั้น ก็พ้นข้อกล่าวหาในสิ่งเดียวกับบิดาของนางด้วย เพียงเพราะสกุลฝานนั้นยืนมือมาปกป้องบิดาของนาง นางตกตะลึงในข้อนี้นัก มารดาของนางเอ่ยว่า นางมิอาจดื้อดึงกับคุณชายฝานได้อีก เพราะสกุลฝานมีบุญคุณต่อสกุลซูมากมายนัก

งานวิวาร์ของนาง คราคร่ำไปด้วยผู้คนมีหน้าตามีฐานะในเมืองหลวง นางเพิ่งรู้ว่าฝานเซี๊ยะกงนั้นคือเชื้อสายใกล้ชิดกับราชนิกูลผู้หนึ่ง มีผู้คนเกรงใจเป็นอันมาก ยามนางตบแต่งเข้ามาแล้ว ผู้อื่นย่อมพินอบพิเทายิ่ง พิธีการวิวาร์ผ่านพ้นไป เจ้าบ่าวยังมิได้มาเข้าหอในวันวิวาร์ เพราะเกิดการปล้นขบวนสินค้าที่ชนบทที่บ้านเก่าของนาง

ผู้คนในสำนักคุ้มภัยสลัดผ้าอย่างเร่งรีบ ปิดหน้าตาและคว้าดาบและอาวุธที่ฝาผนังกระโดดขึ้นม้าไปทันที ในยามราตรีกาล เคราะห์ดีที่ยังมิมีสุราลงท้องผู้ใดก่อน ซูชิงเฉิงมีสาวใช้มาปลดหมวกเจ้าสาวออกและอาบน้ำนวดร่างกายให้ สาวใช้มานอนเป็นเพื่อนนางในห้องหอ

จวบจนผ่านไปเจ็ดวัน ฝูจวินของนางกลับมาในสภาพร่วงโรยอิดโรยมากนัก ลากผู้คนมามากมาย เกิดเสียงเอะอะโวยวายที่ภายนอก นางก้าวเท้าออกไปดูเช่นผู้อื่นนั้นเช่นกัน ซูชิงเฉิงมองเข้าไปในรถคุมขังของสำนักคุ้มภัย พบว่ามีผู้คนที่นางรู้จักปะปนอยู่ จึงเร่งสาวเท้าเข้าไปอย่างว่องไวนัก

"ท่านลุงกุ่ย ท่านลุงกุ่ย "

ชายชราแซ่กุ่ยก้มลงหลบหน้าพลัน นางเร่งสอบถามทันทีอย่างร้อนรน

"เหตุใดท่านลุงกุ่ย จึงถูกคุมขังเช่นนั้นหรือเจ้าคะ ท่านเซี๊ยะกง"

ฝานเซี๊ยะกงผิดคาดน้อยๆ ที่นางมิได้กระชากเสียงแล้วตบหน้าตนร่ำไห้ฟูมฟาย แล้วกล่าวหาว่าไปรังแกญาติของคนรักของนาง แต่ทว่านางกลับไต่ถามอย่างสงบ เซี๊ยะกงมิตอบคำ แต่มีผู้อื่นสอดตอบคำขึ้นมาแทน

"มันเป็นโจรป่า แอบแฝงมาในหมู่บ้านนี้นานแล้วขอรับคุณหนู ทั้งหมดนั้นรวมถึงเจ้าอี่ถานผู้นั้นด้วยนะขอรับ"

ร่างงดงามทรุดลงไปในลานดินและมีร่างหนาฉุดรั้งประคองขึ้น ร่างหนาฉุดนางจนเซถลาและดึงเข้าไปในเรือนทันที ร่างหนาตวาดลั่น ฉุดกระชากลากถูนางโยนลงไปบนเตียงนอน ใบหน้าเย็นชาเป็นนิจกรุ่นด้วยโทสะอย่างรุนแรง ระเบิดเสียงใส่หูนาง

"ยังคิดถึงแต่มันผู้นั้นหรืออย่างไร มันเป็นสายให้โจรป่า แต่เจ้ากลับโง่เง่าคิดถึงแต่มัน เหตุใดจึงมิสำนึกอีกว่า ตัวเจ้าตบแต่งให้ข้าแล้ว ซูชิงเฉิง!!! "

ร่างบางนิ่งอึ้ง ก่อนจะทบทวนหลายๆสิ่งในสมองช้าๆ น้ำตาหยาดหยดลงโดยพลัน

"พี่อี่ถาน พี่อี่ถาน ท่านอยู่ที่ใดหรือ "

พี่อี่ถานมักมีผู้คนมาหาคราวล่ะมากๆ นางมักจะพบพี่อี่ถานกับผู้คนในป่ามากมายนัก ผู้คนมักหลบเร้นกายหายไป ในยามที่นางเดินเข้าไปหาพี่อี่ถาน พี่อี่ถานมักจะเร่งมาขวางระหว่างนางและคนผู้อื่นอยู่เสมอ มือหนาดึงนางขึ้นม้ามานั่งถอนหายใจที่ฝั่งน้ำ และลูบหัวนางเบาๆเอ่ยกับนางอย่างเศร้าสร้อย

"ชิงเฉิง ถ้าข้าเลือกทางเดินชีวิตได้เอง ก็คงดีมิน้อยเลย หากแค่อยู่เลี้ยงม้าที่นี่ตลอดไป ข้าก็มีความสุขนัก ข้าอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ตลอดไป หยุดเวลาไว้กับเจ้าให้ตราบนานเท่านานเลย ชิงเฉิง "

มือหนาลูบผมนางเบาๆและมองไปยังฝูงม้าที่มีอยู่เพียงนิด ด้วยแววตาอาวรณ์นัก นางยังแอบเย้าพี่อี่ถานเล่นๆ ด้วยความไร้เดียงสานัก

"พี่อี่ถาน ท่านมิใช่เป็นคนเลี้ยงม้าอยู่แล้วเช่นนั้นหรือ ท่านจะมิฝันเป็นเช่นอื่นหรืออย่างไร ท่านช่างตลกนัก พี่อี่ถาน"

ใบหน้าพี่อี่ถานนั้นเศร้าสร้อยลงไปอีกครั้งหนึ่ง ทอดมองไปไกล พลันมีเสียงม้าวิ่งมา มีผู้คนใบหน้าถมึงทึงจ้องมองอยู่ที่ฝังน้ำ พี่อี่ถานร้อนรนผลักนางขึ้นม้า และตบก้นม้าให้นำนางไปส่งที่จวนอย่างรีบเร่ง

"พี่อี่ถาน คนพวกนั้น คือผู้ใดกันหรือเจ้าคะ "

นางถามในคราต่อมา ด้วยความอยากรู้อยากเห็น พี่อี่ถานอ้ำอึ้งและตอบอย่างมิชัดเจนนัก

"ข้ารู้จักคนพวกนั้น บางครา คนมีม้าก็มัก

สนทนากันตามประสาคนมีม้าเช่นนั้นเอง แต่อย่างไรเจ้าก็อย่าไปใกล้คนพวกนั้นเลย มันอันตรายนัก"

นางยิ้มร่าให้พี่อี่ถานและพยักหน้าเบาๆ ความคิดของนางที่มีต่อพี่อี่ถาน ถูกหยุดลงโดยการกระชากผมนางอย่างแรงของฝานเซี้ยะกง มือหนากระชากผมของนางอย่างแรงมากขึ้นอีกและตวาดลั่น

"ซูชิงเฉิง เหตุใดเจ้าจึงมิตอบข้า เจ้ามัวแต่คิดถึงแต่ชู้รักของเจ้าเช่นนั้นหรืออย่างไร เจ้าจะลองดีกับข้าเช่นนั้นหรือ ซูชิงเฉิง!!! "

ร่างหนาดึงเรือนผมนางเข้าหาและบดเบียดริมฝีปากเข้าหานาง บดจุมพิตเร่าร้อนรุนแรงร้อนลวกมาสู่นาง นางพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่มือหนารวบนางไว้และบดริมฝีปากรุนแรงขึ้น ร่างบางขยับหนีและถูกเรือนกายหนาหนักกดทับลงมา นางหวีดร้องลั่น

"ปล่อยข้านะเจ้าฆาตกร !!! "

ร่างหนาชะงักกึกและผลักนางลงบนเตียงอย่างรุนแรง เตะเก้าอี้ในห้องหอจนพัง ประตูลอยออกมาทั้งสิ้น ผู้คนหวีดร้องลั่น คุณชายฝานกระแทกเท้าหนีไปอย่างโกรธเกรี้ยว นางนั่งร่ำไห้เสียจนจะขาดใจตาย สาวใช้ผู้หนึ่งมาประคองนาง และลูบผมนางเบาๆ

"นายหญิงน้อยเจ้าขา เหตุใดจึงมิเอาใจนายน้อยของข้าบ้างเล่าเจ้าคะ นายน้อยนั้นหากมิพอใจผู้ใด แม้เป็นสตรีก็มิอาจเหลือชีวิตไว้ให้ แม้แต่จะมาทำให้โกรธเคืองได้ นายท่านของข้า ฆ่าคนได้เพียงพลิกฝ่ามือเพียงนั้นเอง นายน้อยนั้นพูดน้อย แต่ทว่ายามใจดีนั้นใจดีนัก ก่อนที่หมั้นหมายกับท่าน นายน้อยก็มักจะมิลืมส่งสิ่งของไปสู่เรือนของท่าน ในยามที่ท่านเป็นคุณหนูของสกุลซู นายน้อยมิมีเวลาอยู่ที่จวนนัก แต่ทว่าก็ยังแวะเวียนไปพบท่าน มากกว่าที่จะไปพบนายท่านผู้เฒ่าฝานและนายท่านฝานเสียอีก เหตุใดท่านจึงมิเอาใจนายน้อยของเรา บ้างเล่าเจ้าคะ "

มือของสาวใช้ลูบไปมาบนร่างนางและเอ่ยกระซิบที่ข้างหู เอ่ยบอกบางสิ่งแก่นาง บางสิ่งที่นางระแคะระคายใจยิ่งนัก จึงครุ่นคิดตลอดมา

"นายท่านสกุลซูบิดาของคุณหนู ให้คนตรวจสอบพื้นเพของคนเลี้ยงม้าผู้นั้นของคุณหนูแล้ว ผู้ใหญ่บ้านต่างบอกว่า ชายผู้นั้น มิมีถิ่นพำนักที่ถิ่นนั้น แต่ทว่าอพยพเข้าไปก่อนคุณหนูนั้น ย้ายเข้าไปเพียงหนึ่งวัน หนึ่งวันที่คนผู้นั้นอาศัยในหมู่บ้านก่อนท่าน แต่ท่านกลับรักคนผู้นั้นมากกว่าคุณชายที่หมั้นหมายกับท่านมาแต่อ้อนแต่ออกแล้ว คุณหนูทำเช่นนี้ คุณชายของข้าเสียใจนะเจ้าคะ"