เซี๊ยะกงตื่นขึ้นมาและนอนมองนางยามนางนอนนิ่งๆ นางช่างน่ารักนัก เซี๊ยะกงอยากจะเข้าข้างตนเองในยามนี้นัก ว่านางคงมิใจให้บ้างแล้ว ยามให้นางลุกไป นางก็มิลุกขึ้น เช่นนี้นับได้ว่านางกำลังมีใจใช่หรือไม่ เซี๊ยะกงสับสนในใจเสียจริง
ยามอยู่ห่างนาง ก็มิอาจจะกินจะนอนลงได้ คล้ายบุตรติดมารดาไปเสียแล้ว รู้เพียงแค่ว่าหากนางอยู่ในอก ทุกราตรีก็จะหลับสบาย เช่นนี้เรียกว่ารักได้หรือไม่ เซี๊ยะกงก็มิรู้ใจตนเองได้เลย
ยามบอกให้นางบอกรัก แม้นางจะบอกไปเช่นนั้น ออดอ้อนเอาใจ แต่คล้ายใบหน้านางก็แดงนัก เซี๊ยะกงอยากให้นางมีใจให้ตนบ้างจริงๆ
ความรักนั้นเรียนยากนัก เหตุใดผู้อื่นจึงมิสอนว่า จะทำให้นางรักจะต้องทำเช่นใดกันแน่ เซี๊ยะกงแสนสับสนในดวงใจ คล้ายดวงใจมันมีแต่นาง ผู้อื่นทดแทนมิได้เลย
ดวงตาคมลืมอยู่ในความมืด จมอยู่กับความคิดของตนเองในความเงียบงัน จวบจนร่างนางขยับไหวคราหนึ่ง นางครางออกมาเบาๆ และเอ่ยคำหนึ่ง
"งืมม..
