“อ่า...อื้ออ...ซี้ดด...อร้า...”
ยามลืมดวงตาตื่นขึ้น ชิงเฉิงตื่นตระหนกดวงตาเบิกขึ้นมา ยามที่พบว่า กลางกายถูกรุกรานอย่างหนักหน่วง ร่างหนา ห่มสะโพกขยับรุกรานรุนแรง ยามตื่นเต็มตาแล้ว ก็แทบจะขาดใจตายลงโดยพลัน
“อูว...เซี๊ยะกง...ท่านยังมินอนอีกหรือ เจ้าคะ...อา...อืมม...อร้า..”
ใบหน้าคมหยาดเยิ้ม เงยหน้าขึ้นมองนาง ริมฝีปากแดง ๆ แวววาว ในความมืด ดวงตาปรือฉ่ำหวาน ชิงเฉิงดวงใจกระตุกนัก ยามที่จ้องมองออกไป
ฝ่ามือหนาลูบไปมาบนแก้มนาง และรัดนางลงซุกในอกแกร่ง ตั้งหน้าตั้งตากระแทกกระทั้นแก่นกายจนสุดแรง ชิงเฉิงดิ้นเร่า กลีบเนื้อสั่นไหว
“ฮืออ...ซี้ดดด...เซี๊ยะกงเจ้าขา ซี้ดด อร้าา...ท่านแข็งแรงเหลือเกินเจ้าค่ะ...อื้ออ..”
ชิงเฉิง ผวากอดรัดร่างหนาแน่น ๆ ทั้งมือทั้งเรียวขา แก่นกายใหญ่ยาวจึงกระแทกกระทั้น กดแทรกลึกอย่างโหมกระหน่ำนัก ชิงเฉิงตาปรือ กรีดร้องอย่างลืมกาย
“จิ้บ จิ้บ...จิ้บ”
เซี๊ยะกงนอนพาดแขนขาบ
