นางแอบก่นด่าเซี๊ยะกงในใจ ตื่นมาก็บ้าราคะแต่เช้า เซี๊ยะกงนะเซี๊ยะกง นางช่างห้ามมิได้เลย ฮึ่ม!!!
เซี๊ยะกงเดินไปปรายตาไป มองนางตามิกระพริบ ชิงเฉิงถอนหายใจเบาๆ นางช่างเหนื่อยหน่ายกับเซี๊ยะกงนัก นางเดินไปช้าๆ กระต่ายยักษ์เจ้าต้าจูของนาง ก็วิ่งไถลไปไถลมา นางมิเจอมันมาหลายวันแล้ว จึงจับมันมาฟัดและกลิ้งไปกับมันในพื้นสวน
"ชิงเฉิงเจ้าเป็นทารกหรืออย่างไรกัน !!!! "
เซี๊ยะกงตวาดลั่นและขยับมาดึงนางขึ้นและทำตากรุ่นโกรธใส่นาง ร่างหนาโกรธเคืองนางยิ่งนัก นางมิระวังตนใดๆเลย นางลงไปเกลือกกลิ้งกับพื้น ผ้าผ่อนหลุดลุ่ย ช่างน่าตายนัก !!!!
ร่างบางน้ำตาปริ่ม นางแค่เพียงพ้นวัยจากดรุณีมามินาน เซี๊ยะกงหลงลืมไปจึงดุด่านางเช่นนั้น เพราะความหึงหวง ในอกคุกรุ่นขึ้นมา มือหนาเผลอกำมือนางแน่น จนนางร้องขึ้นมา ร่างหนาสะบัดแขนนางและเร่งขี่ม้าออกไป ชิงเฉิงน้อยใจนัก นางสะบัดเศษใบไม้แล้วเข้าไปในจวน
ยามนี้ผู้คนเร่งไปที่สำนัก
