เซี๊ยะกงที่เคยทำหน้าตึง กลับกลายเป็นเด็กร้ายกาจมิยอมโต เงยหน้ามองชิงเฉิง แล้วยกยิ้มจนเห็นเขี้ยวขาวๆคู่งาม
“โอ้....ช่าง..หล่อเหลานักหนา...อา...”
ชิงเฉิงมองไปแล้ว ก็หลุบตาลงเบา ๆ เซี๊ยะกงนั่งชันเข่า บนตั่งตัวยาว ร่ำสุราเปิดหน้าต่างท้าลมหนาว ชิงเฉิงเร่งเดินไปปิดหน้าต่างเรือน และจัดเสื้อให้เบา ๆ
“เซี๊ยะกง เดี๋ยวก็ไม่สบายนะเจ้าคะ”
ชิงเฉิงขยับไปดึงคอเสื้อ ปิดอกแกร่ง เซี๊ยะกงหยิบกาสุราเทลงกรอกปากตน และเทรดลงที่อกตนเบาๆ และเลียปากตนเองช้า ๆ
“ชิงเฉิง เสื้อผ้าของข้า เปียกหมดแล้ว”
ชิงเฉิงหลุบแพขนตาลงเบาๆ คันมืออยากจะตีเด็กชายเซี๊ยะกงให้ดังเพี๊ยะๆๆ ให้หลาบจำเสียเลย แต่ทว่าชิงเฉิงกลับมิได้ผลัดผ้าให้เซี๊ยะกง แต่กลับหยิบกาสุรา มาเขย่าๆและดื่มลงไปบ้าง และขยับใบหน้าตนเองไปที่แผงอกเปียกชื้นนั้นเบาๆ
“เซี๊ยะกงท่านมิเหลือสุราให้ข้าเช่นนี้ ข้าจะดื่มสุราได้เช่นใดกันเล่าเจ้าคะ หรือว่า....ข้าต้องดื่มส
