ยามจบหนึ่งเพลง นางกำลังจะลุกขึ้น เซี๊ยะกงลืมดวงตางดงามขึ้นช้าๆ และยกยิ้มให้จางๆ และเอ่ยบอกชิงเฉิงในทันใด
“เล่นอีกได้หรือไม่ พิณของเจ้าช่างไพเราะนักฝุเหริน ข้าอยากฟังเพลงรักหลายๆเพลงจากเจ้า”
ผู้คนส่งเสียงเฮลั่น นวดแขนนวดขานายท่านฝาน ส่งเสียงกระตุ้นให้นายหญิงเล่นพิณอีก ชิงเฉิงจึงก้มหน้าและกรีดเสียงเพลงขึ้นอีกครั้ง
ชิงเฉิงเลือกเล่นเพลง ความรักในสายลมหนาวซึ่งไพเราะมากนัก และยากที่ผู้คนจะเล่นได้ และสายพิณตัวเก่านี้ยังมีน้อยนัก เซี๊ยะกงปรายตามองนาง ที่สลับใช้สองมือดีดสายพิณคร่ำครึ แล้วดวงตาไหวระริก
เซี๊ยะกงยกจอกสุราขึ้นมา ชนกับผู้คนและร้องเพลงนี้ขึ้นมา ผู้คนยกจอกสุราชนกัน ชนชั้นล่างที่มิเคยได้ฟังเพลง ไพเราะเช่นนี้เลย จึงสนอกสนใจยิ่งนัก ในการรับฟังนายของตนทั้งสองขับเพลงประสานกัน ชิงเฉิงดีใจนักเผลอส่งเสียงหวานขับร้องเพลงออกมาประสานกัน เซี๊ยะกงกระพริบตาปริบๆ
ผู้คนปรบมือลั่น เซี๊ยะกงขยับไปนั่
