ปรีดีอ้าปากค้าง “ยัยหยาท้อง” เขาอุทานออกมาแผ่วๆ
รู้สึกตกใจจนตัวชา หลานชายเขาเอื้อมไม่ถึงมาหยาแล้วเหรอ
“เสียดายนะคะคุณตะวัน...” ผินหยุดพูดเพราะมาหยาถลึงตาใส่
ปรีดีอึ้ง เกี่ยวอะไรกับตะวัน แต่หลังนับนิ้วคำนวณวันเวลาแล้ว ถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเองเกินไป ‘เด็ก’ นั่นอาจจะเป็นลูกตะวัน ที่ติดท้องมาหยาไป มิน่า มาหยาถึงหายตัวไป ไม่ติดต่อใครเลย ชายสูงวัยซุ่มดูจนแน่ใจ เขาถามรายละเอียดเกี่ยวกับมาหยา กับพยาบาลคนหนึ่ง ที่นั่งทำหน้าที่ที่เคาน์เตอร์ เขาได้รายละเอียดมากพอจนเริ่มมั่นใจ
ตอนที่เขากลับออกไป เขามองบานหน้าต่างที่ห้องพักของตะวัน
พรุ่งนี้เขาจะมาแต่เช้า และเล่าให้หลานชายฟังทั้งหมด
“พี่ครับ หากเด็กเป็นลูกตะวัน ก็น่าจะเป็นหลานของพี่ด้วย พี่ดลใจให้มาหยาอภัยให้หลานชายหน้าโง่ของผมด้วยเถอะนะ”
เช้าวันถัดไป...
ตะวันลืมตาตื่น เขาเห็นน้าชายนั่งอยู่ปลายเตียง สีหน้าของท่านมีความยินดีเปล่งประกายออกมาทางแววต
