2

1564 คำ

ดารินหันไปเอ่ยถามเพื่อนๆ ราวกับคนที่โดนมนต์สะกดเข้าอย่างจัง “คนนั้นใครเหรอ?” “คุณโจเซฟ อีนอฟ เพื่อนรักของคุณคัลเลนไง” เมรีตอบยิ้มๆ หลังเห็นเพื่อนสาวมีท่าทีคล้ายกับคนที่ตกอยู่ในอาการรักแรกพบ “เขามีแฟนหรือยัง?” ดารินถามต่อขณะที่หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอกำลังเต้นตึกตักไม่หยุด “ยัง จะจีบเหรอ?” นิสาถามอย่างขำๆ เพราะไม่คิดว่าเพื่อนสาวผู้วางตัวดีมาตลอด จะฉีกกฏของตัวเองในวันนี้ วันที่ได้เจอเข้ากับเพลย์บอยตัวพ่ออย่าง...โจเซฟ อีนอฟ ชายผู้มีข่าวซุบซิบเรื่องสาวๆ อยู่ไม่ขาดสาย แต่กลับไม่เคยคบหาใครจริงจัง แถมประวัติของเขาตั้งแต่เกิดจนถึงตอนนี้...ยังคงสถานะโสดมาตลอด “ใช่ เขาต้องเป็นของฉัน” ดารินบอกราวกับคนกำลังละเมอ “อุ้ย! แรงอะ” เมรีบอกพร้อมกับยกมือขึ้นทาบที่หน้าอกอย่างตกใจ เพราะร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นเพื่อนรักเป็นแบบนี้มาก่อน “คิกๆๆ / คิกๆๆ” ดีน่ากับนิสาพากันหัวเราะขึ้นอย่างชอบใจในคำตอบของดารินที่คล้ายกับคนเมายา “เขาน่าจะเข้าถึงยากอยู่นะ ถ้าเป็นคุณคัลเลนน่าจะง่ายกว่า ขานี้ได้ข่าวว่าสนองทุกคนที่เสนอตัวให้” เมรีเสนอทางเลือกให้กับเพื่อน “อะไรที่ได้มาง่ายๆ มันก็ไม่ตื่นเต้นน่ะสิ” ดารินบอกพร้อมกับเหลือบมองใบหน้าหล่อเหลาของชายที่กระชากหัวใจของเธอตั้งครั้งแต่แรกที่เห็นหน้า แม้ว่าเขาจะไม่ได้หันมาสบตาของเธอก็ตาม แต่อีกเดี๋ยวเธอจะพาตัวเองไปแนะนำเขาอย่างแน่นอน “เธอจะจีบคุณโจเซฟเหรอริน” นิสาถามย้ำหลังเห็นประกายอันเจิดจ้าในแววตาของเพื่อนสาว “เธอก็รู้ว่าระดับฉันไม่ต้องอ่อยให้เสียเวลา ก็มีผู้ชายเรียงหน้ามาสยบอยู่แทบเท้าอยู่แล้ว” ดารินบอกพร้อมกับเชิดหน้าขึ้นนิดๆ คิดว่าอีกฝ่ายก็อาจจะมีใจให้ หากได้ลองทำความรู้จักและคบหากันจริงๆ “งั้นพนันกันไหม ถ้าเธอทำให้คุณโจเซฟเป็นแฟนไม่ได้ภายในหนึ่งเดือน จะให้อะไรพวกฉัน?” เมรีท้าทายความสามารถของเพื่อนสาว “ให้คนละหนึ่งแสนไปเลยเป็นไง” ดารินบอกพลางยกยิ้มที่มุมปาก เพราะคิดว่ายังไงซะเธอก็ต้องได้อีกฝ่ายเป็นแฟนอย่างแน่นอน “จริงเหรอ เธอพูดจริงๆ เหรอ? สามคน สามแสนนะริน” เมรีถามย้ำอย่างไม่อยากจะเชื่อ “คนอย่างดารินเคยผิดคำพูดด้วยเหรอ?” ดารินบอกอย่างรู้สึกมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเอง “แล้วถ้าเธอทำได้ล่ะ เธอต้องการอะไรเป็นข้อแลกเปลี่ยนจากพวกเรา?” นิสาถามดักทาง กลัวเพื่อนสาวให้ทำอะไรเพี้ยนๆ ต่อหน้าคนเยอะแยะ ซึ่งเธอคิดว่า...หากแลกกับเงินหนึ่งแสนบาท มันไม่คุ้มเลย ไม่คุ้มแม้แต่น้อย ในยุคที่โซเชียลไวยิ่งกว่าแสงแบบนี้ “ไม่รู้สิ เอาเป็นว่าพวกเธอติดหนี้ฉันคนละครั้ง เรียกเมื่อไหร่ ก็ต้องมารายงานตัวเมื่อนั้น ห้ามมีข้อแม้” ดารินบอกข้อแลกเปลี่ยน “ตกลงตามนั้น” ดีน่ารีบสรุป “เริ่มนับจากวันไหนดี?” เมรีถามอย่างตื่นเต้น “วันนี้แหละ” ดารินบอกพลางเหลือบไปมอง พ่อเทพบุตรสุดหล่ออีกครั้ง อย่างอดใจไม่ไหว ขณะเดียวกันก็เฝ้ารอจังหวะดีๆ เพื่อจะเข้าไปสานความสัมพันธ์อันดีงามกับอีกฝ่าย ครึ่งชั่วโมงต่อมา... หลังจากที่รับประทานอาหารไปได้สักพัก โจเซฟก็รีบเดินออกไปรับสายสำคัญที่ด้านนอกอย่างเร่งรีบ แต่พอคุยเสร็จและกำลังจะเดินกลับเข้ามาในร้านอาหาร ก็บังเอิญชนเข้ากับสาวคนหนึ่งอย่างจัง “อ๊ะ! ว้าย!” ดารินกรีดร้องขึ้นอย่างตกใจ ใช่! มันไม่เหมือนที่เธอคิดเอาไว้สักนิด เขาน่าจะรับเธอเหมือนอย่างกับในหนังรักโรแมนติก แต่เปล่าเลย! เธอหงายหลังล้มก้นจำเบ้าและหัวก็เกือบจะฟาดลงกับพื้น ฟุบ! “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” โจเซฟรีบถามอย่างเป็นห่วง อยากจะคิดว่านี่คือการแสดง แต่สาวตรงหน้าคงจะเจ็บจริงอยู่ไม่น้อย “เจ็บบั้นท้ายค่ะ คุณช่วยดึงฉันลุกขึ้นทีได้ไหมคะ” ดารินเงยหน้าขึ้นมองและขอความช่วยเหลือ พร้อมกับส่งมือไปให้อีกฝ่าย “ครับ ให้ผมพาไปหาหมอไหม?” โจเซฟดึงมือของสาวเจ้าให้ลุกขึ้น พร้อมกับประคองนิดๆ “ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่คืนนี้เลี้ยงข้าวฉันสักมื้อก็พอ” ดารินเปิดฉากอ่อยทันทีที่ตั้งตัวได้ “...” โจเซฟจ้องมองหญิงสาวแสนสวยตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ อีกนิดเดียวเท่านั้น เขาเกือบจะคิดว่าเธอแตกต่าง แต่สุดท้ายก็เป็นเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่พยายามจะเข้าหาด้วยมุกเดินชน “นี่นามบัตรของฉันค่ะ ขอของคุณด้วยนะคะ” ดารินฉีกยิ้มหวานโปรยเสน่ห์เหมือนที่เคยทำและได้ผลในทุกๆ ครั้ง “สรุปคือไม่ได้เจ็บอะไรใช่ไหม” โจเซฟถามด้วยน้ำเสียงที่ต่างไปจากเดิม “เจ็บสิคะ ล้มลงไปกระแทกพื้นแบบนั้น ไม่เจ็บได้ไง” ดารินรีบทำท่าทางเจ็บปวดให้อีกฝ่ายเห็น “งั้นก็ไปหาหมอครับ” โจเซฟบอกพร้อมกับดึงแขนของสาวเจ้าให้ออกเดิน “แต่ฉันอยากจะไปทานข้าวกับคุณมากกว่าค่ะ” ดารินรีบขืนตัวเอาไว้ไม่ยอมขยับไปไหน “หน้าตาก็สวยนะ ไม่น่าทำแบบนี้เลย” โจเซฟต่อว่าด้วยสีหน้าตึงๆ “ทะ...ทำอะไรคะ” ดารินถามกลับอย่างมึนงง “ก็อ่อยผู้ชายด้วยวิธีโง่ๆ แบบนี้ไง” คนที่เกลียดผู้หญิงเข้าหาด้วยวิธีที่กระแดะและดัดจริต บอกอย่างโมโห “นี่คุณ!” ดารินรู้สึกอับอายจนแทบจะเอาหน้าแทรกพื้นหนี แต่พอหันไปเห็นเพื่อนๆ ที่กำลังมองมาก็ทำให้เธอถอยไม่ได้ “กลับไปนั่งที่โต๊ะของคุณเถอะครับ ผมขอตัว” โจเซฟบอกพร้อมกับทำท่าจะเดินหนี “ดะ...เดี๋ยว แค่ทานข้าวมื้อเดียวเองนะ” ดารินรีบคว้าแขนของอีกฝ่ายเอาไว้ แล้วเอ่ยขอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “ผู้หญิงแบบคุณผมเจอมาเยอะแล้ว ขอล่ะ! อย่ามายุ่งกับผมเลย” โจเซฟพยายามข่มใจให้เย็น แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ “เดี๋ยวสิ คุณเอาฉันไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงคนอื่นได้ยังไง” “ก็การกระทำของคุณที่จงใจเข้าหาผมน่ะสิ” “ฉันเนี่ยนะจงใจเข้าหาคุณ” “ใช่! ผมเห็นคุณนั่งอยู่โต๊ะด้านในร้าน แล้วเดินออกมาตรงนี้ทำไมไม่ทราบ” โจเซฟปล่อยหมัดเด็ดใส่เด็กสาววัยเอ๊าะ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเล่นอยู่กับอะไร “คือฉัน...” คนที่โดนต้อนจนมุมเริ่มจะไปไม่ถูก “ยอมรับเถอะว่าคุณตามมาอ่อยผม” “ไม่ได้อ่อยค่ะ คุณหลงตัวเองไปไหม?” “โอเค งั้นก็ขอตัวครับ” โจเซฟบอกพร้อมกับทำท่าจะเดินกลับเข้าไปในร้าน “เดี๋ยวก่อน คุณยังไม่ได้ให้นามบัตรฉันนะ” ดารินกัดฟันเอ่ยถามเรื่องสำคัญ “คุณจะติดต่อผมทำไม?” โจเซฟเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย ที่แม่สาวใจกล้ายังไม่หยุดตื้อตน “ก็ถ้าคืนนี้ฉันมีอาการข้างเคียงเกี่ยวการถูกคุณชนล้มลงไปกองกับพื้น พ่อของฉันจะได้ตามตัวคนก่อเหตุได้ถูกไง” ดารินให้เหตุผล “งั้นเอานามบัตรคุณมา คืนนี้ผมจะโทรไปสอบถามอาการ” “นี่ค่ะ” ดารินรีบส่งนามบัตรไปให้อีกฝ่ายอย่างดีใจ ที่อย่างน้อยก็มีความหวังว่าจะได้เจอกับเขาอีกครั้ง “ขอตัวครับ” โจเซฟรับนามบัตรของสาวเจ้ามา ก่อนจะเดินเข้าไปในร้านอาหาร ดารินปล่อยให้เขาเดินไปก่อนครู่หนึ่ง ก็เดินตามกลับเข้าไปในร้าน และเดินตรงไปยังโต๊ะที่มีเพื่อนๆ นั่งรอกันอยู่ “ว่าไงบ้างริน” นิสาถามอย่างรอลุ้นผล “เขาว่าคืนนี้จะโทรมา” ดารินบอกพลางกลั้นยิ้มเอาไว้แทบจะไม่อยู่ กับครั้งแรกที่เธอยื่นนามบัตรให้กับผู้ชาย “จริงดิ?” เมรีถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ เพราะเป็นที่ทราบกันทั่วว่า...คนอย่างโจเซฟไม่มีทางเล่นด้วยกับสาวที่เสนอตัวให้โจ่งแจ้งแบบที่เพื่อนสาวของเธอทำเมื่อครู่อย่างเด็ดขาด “เรื่องจริง คืนนี้ฉันจะแคปเบอร์โทรเข้าของเขาให้ดู” ดารินบอกยิ้มๆ “จ้า! โทรคุยไม่นับนะ นับที่ตกลงคบเป็นแฟน” ดีน่ารีบดักทาง “ตามนั้นเลย” ดารินบอกอย่างมั่นใจ เพราะตั้งแต่ได้สบตากับเขาเมื่อครู่ พลัน! ก็เห็นภาพของเด็กชายตัวน้อยที่แสนจะน่ารักน่าชังผุดขึ้นมาในม่านตาทันทีทันใด พระเจ้า! นี่ใช่ไหม ที่เขาเรียกว่าสบตาแล้วเห็นไปถึงอนาคต

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more