“จำใส่สมองของเธอเอาไว้ว่าอย่าได้บังอาจมาแตะต้องตัวฉันอีก” ดารินที่โกรธจนเลือดขึ้นหน้า บอกพร้อมกับหยุมหัวอีกฝ่ายตบเข้าที่เบ้าหน้าต่ออย่างรู้สึก มันมือ
เพียะ! เพียะ!
“ว้าย! ปล่อยฉัน” คนที่โดนตบจนหน้าแดงเถือก กรีดร้องพร้อมกับดิ้นจนหลุดจากมือที่ฉุดกระชากผมเผ้าของตัวเองเอาไว้
ปรี๊ดดดด ปรี๊ดดดด
เสียงนกหวีดที่ดังขึ้นติดๆ กัน ก่อนจะมีตำรวจสามนายวิ่งเข้ามาห้าม “หยุดครับ หยุด”
“ผมขอเชิญพวกคุณไปสงบสติอารมณ์กันที่โรงพักครับ” เจ้าหน้าที่ตำรวจบอกพลางจ้องมองผู้หญิงตัวเล็กๆ 7 คน ที่ใบหน้ายับเยิน ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง มีทั้งเศษอาหาร ขนมเค้ก หล่นกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ก็ถึงกับถอนหายใจอย่างเพลียๆ
“อุ๊ย! ขนหมาที่ไหนติดมือฉันมาเนี่ย...น่าขยะแขยงชะมัดเลย” ดารินบอกก่อนจะปัดเส้นผมของคู่กรณี ซึ่งยังคงนั่งกองอยู่บนพื้น ออกด้วยท่าทีที่แสนจะรังเกียจ
“คิกๆๆ /คิกๆๆ” ดีน่า นิสาและเมรี พากันหัวเราะขึ้นอย่า
