ตอนที่ 2 โมอา
491 คำ
ณ ประเทศนาเธอร์ลาส
ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด!
"แย่แล้วค่ะองค์หญิงตื่นได้แล้ว องค์ชายกำลังมาเพคะ" ผู้ได้รับมอบหมายเป็นพี่เลี้ยงมาร่วมยี่สิบปี กำลังร้อนรนเอื้อมมือสะกิดเจ้าหญิงตัวเล็กบนเตียงหรูประกอบด้วยทองคำ
ลิลลี่ส่งเสียงกระวนกระวาย จวนเจียนเหมือนกองเพลิงใกล้ขยับทุกที หลังพยามปลุกร่วมชั่วโมงกว่า แต่ไม่มีท่าทีจะลุกตื่นขึ้นมาเลย
"อะไรกันแต่เช้าพี่ลิลลี่ โมอาขอตื่นตอนบ่ายไม่ใช่เหรอ!" ใบหน้าสวยงอค้ำไม่พอใจ รุดออกจากผ้าห่มผืนหนา สบัดตัวนั่งบนเตียงอย่างไม่สบอารมณ์
"นี่มันเกือบบ่ายสองแล้วนะเพคะ องค์ชายกำลังมาตามแล้ว"
"ห๊ะ!!!!..แล้วทำไมไม่ปลุกกันเล่า!" ดวงตากลมขนงอนเงา รีบเหลือบดูนาฬิกาเรือนใหญ่ข้างพนังห้อง ทันใดนั้นร่างอรชรรีบกระโดดลงจากเตียง เริ่มมีท่าทีกระวนกระวายไม่ต่างจากพี่เลี้ยงเลย
"ลิลลี่ปลุกมาเกือบชั่วโมงแล้วนะเพคะ" เธอรีบส่งเครื่องแต่งกายทั้งหมดให้องค์หญิงราวรู้ใจ เพราะไม่ว่าจะทำอะไร ลิลลี่รับหน้าที่ช่วยดูแลตลอดมา
.
.
.
ท่ามกลางบรรยากาศเงียบงันภายในห้องโถงใหญ่ ของเมืองเล็กๆซึ่งน้อยคนรู้จักทางแถบตะวันตก ทั้งองค์หญิงและองค์ชายนั่งก้มหน้าตึงเครียด เมื่อโดนถ้อยคำบังคับจากบิดา ให้ไปงานการกุศลสำคัญที่ราชวงศ์ไม่อาจหลีกเลี่ยง
"ท่านพ่อก็รู้ว่าลูกไม่ชอบงานสังคมเลย" เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ปฏิเสธ แต่รอบนี้ดูเหมือนว่าบุพการีทั้งสองบังคับแน่วแน่ สองมือบางประสานบนหน้าขา กระโปรงชุดเดรสสง่ายาวปิดคลุมถึงข้อเท้า
ทว่าปลายรองเท้าส้นสูงดันสะกิดผู้เป็นพี่ชายด้านข้าง หวังว่าช่วยออกความคิดเห็นแก้ต่างให้
"ลูกเคยคิดไหมว่าประชาชนเขาเฝ้ารอเห็นเราจากในข่าวขนาดไหน ราชวงศ์เราต้องมั่นคงเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจพวกเขา..เจ้าเข้าใจไหมโมอา" น้ำเสียงเข้มของราชายิ่งใหญ่เอ่ยบอกหนักแน่น เพื่อสั่งสอนบุตรสาวหัวรั้น มักชอบทำสวนทางในสิ่งที่วางอนาคตให้
"รอบนี้แม่คงช่วยลูกไม่ได้แล้วนะ มาร์แชลล์ดูแลน้องด้วย" ตามด้วยเสียงของมารดา ที่ดำรงตำแหน่งเป็นราชินีในราชวงศ์นี้ รีบเบือนหน้าหนีหันทางอื่น เมื่อใดที่เห็นดวงตากลมอ้อนวอนต้องใจอ่อนทุกที หากไม่ถึงคราวจำเป็นคงไม่ออกคำสั่งบอก
"ไม่ต้องห่วงนะครับ" มาร์แชลล์ผู้เป็นพี่ชายก้มหน้ารับคำสั่ง เขามีอายุมากกว่าน้องสาวห้าปี รับหน้าที่สั่งสอนแบบใจเย็น หลังเธอชอบปฏิเสธบุพการีบ่อยครั้ง
"พวกท่านไม่ได้หวังจับคู่กับอองตวนอีกใช่ไหม"
..............................
น้องสายจะพยามอัพนะคะ
#เนื้อหาและฉากในเรื่องถูกสมมุติขึ้นเพื่ออรรถรสเท่านั้น งดดราม่านะคะ
- ผู้เขียน
