“พี่กันต์ ผมมีเรียน”
“แล้วยังไง”
“ปล่อยครับ”
“อืม เรียนกี่โมง” เขาซุกหน้าลงที่ซอกคอผม มือกอดเอวไม่ปล่อย ร่างกายที่แนบชิดกันอุ่นจนเกือบร้อน ผมจะสงบใจไม่ไหวแล้วนะครับ
“สิบโมง เลิก...เลิกเย็น”
“นี่กี่โมง”
“จะเก้าโมงแล้ว”
พี่กันต์ทำเสียงขัดใจในลำคอ ก่อนจะยอมปล่อยให้ผมเป็นอิสระ ผมค่อยๆ ดันตัวเองลุกขึ้น สะโพกปวดแปลบ อึก... ฉิบหาย! จะไปเรียนไหวไหมวะ ผมหันไปส่งสายตาเขียวปัดให้พี่กันต์อย่างเคืองๆ
“อะไร?”
“เปล่า”
พอถูกถามแก้มผมดันร้อนวูบ ลนลานหัวใจสั่นควบคุมตัวเองไม่ได้ เกลียดความใจรวนของตัวเองชะมัด
“ลุกไหวไหม”
น้ำเสียงที่แฝงแววเป็นห่วงทำให้ผมหันไปมอง สบสายตาคมกริบของพี่กันต์ที่มองมา กล้ามเนื้อตรงหัวใจผมกระตุกไหว พยักหน้าหงึกหงัก ไม่กล้าที่จะปริปาก ต่อให้เจ็บแค่ไหนก็กล้ำกลืนแล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำเหมือนไม่เป็นอะไร
บ้าเอ๊ย แล้วทำไมผมต้องโชว์เก่งต่อหน้าเขาด้วยวะ
“มึงบอกมีเรียนสิบโมงไ
