“เอิร์ธใช้ห้องนี้ได้ตามสบาย ไม่ต้องเกรงใจ”
พี่ไนท์พาผมมาที่ห้องอย่างใจดี ในขณะที่ผมยังพะวงไม่เลิก
“ครับ” ผมเงยหน้าขึ้นมองรอบๆ ภายในห้องมีของครบครัน จนนึกว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย “นี่ห้องใครครับ”
“หือ ไม่มีใครอยู่หรอก เอาไว้ให้แขก เวลาไอ้กันต์มามันก็นอนห้องนี้แหละ”
“อ่อ”
ผมพยักหน้า ก้มลงมองโทรศัพท์ไปพลาง จะตีสี่แล้วยังไม่นอนเลยแต่ทำไมไม่รู้สึกง่วงวะ เหนื่อยมากกว่า กังวลเรื่องพี่กันต์ด้วย ปล่อยไว้ที่ห้องคนเดียวไม่รู้จะเป็นอะไรหรือเปล่า เมาแล้วยิ่งชอบทำเรื่องบ้าๆ อยู่ด้วย
“ตามสบายนะ อยากได้อะไรก็เรียก ถ้าหิวในครัวก็มีของกิน พี่ขอตัวก่อนง่วงไม่ไหวแล้ว”
พี่ไนท์ว่าพลางอ้าปากหาว หืม... ผมเพิ่งจะมองหน้าเขาชัดๆ เป็นครั้งแรก
“พี่ครับ”
“หืม?”
พี่ไนท์กำลังจะก้าวออกไปหยุดอยู่กับที่แล้วหันกลับมามองหน้าผม
“นั่น หน้าพี่ไปโดนอะไรมา”
“อ๋อ... นี่น่ะเหรอ” พี่ไนท์แตะมุมปากที่มีรอยช้ำนิดๆ ถ้าไม่มองหน้า
