13 รายการล้อกันเล่น
1007 คำ
ใบหน้าจิ้มลิ้มดูงามหวานประหนึ่งลูกผู้ดีเมืองสยาม ด้วยหล่อนหวีผมเสยเปิดหน้าผากเกลี้ยงเกลาปล่อยด้านหลังที่หยักศกให้ยาวสยาย หล่อนสวมเสื้อลูกไม้สีขาวนวลตัวหลวมและซิ่นสีชมพูสดใสซึ่งน่าจะเป็นชุดลำลองของแม่
ทว่าเมื่ออยู่บนตัวหล่อนกลับคล้ายว่าเป็นเสื้อผ้าซึ่งตัดเย็บมาเพื่อหล่อนโดยเฉพาะ ไม่มีเค้าใดเลยที่เขาจะพานคิดไปว่าหล่อนวิปลาส ด้วยคนตรงหน้างามหมดจดจนละสายตาไม่ได้ โดยเฉพาะใบหน้าที่เห็นในระยะใกล้ระบายไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตาสุกสกาวแพรวพราวราวพบเจอเรื่องสนุก และเมื่อตาสบตา เขาก็เผลอยิ้มตอบให้หล่อนจนได้
“เฮีย... นุชสวยมั้ย”
“เอ่อ... งามมาก” คำถามตรงๆ อย่างไม่คิดว่าจะมีสตรีคนใดมายืนถามอยู่ตรงหน้า ทำให้เขาไม่ทันคิดคำเลี่ยง จำต้องตอบไปตามใจ
“จริงเหรอเฮีย”
หล่อนถามพลางขยับเข้าใกล้ขึ้นอีกนั่นทำให้เขาต้องขยับออก เพราะใบหน้างามเด่นล่อลวงเขาเหลือเกิน เขาต้องไม่ไขว้เขวทั้งที่ยังไม่รู้ความเป็นมาของหล่อน
“คุณ... รับประทานข้าวเถอะค่ะ”
เสียงป้าอ้อยดุจระฆังช่วยชีวิตให้เขาได้สติ รีบขยับออกห่างจากหล่อนโดยเร็ว เดินไปเลื่อนเก้าอี้ออกให้หล่อนนั่ง และคนยิ้มหวานก็ยังแย้มยิ้มแสนสนุก ช่างไม่รู้เลยว่าทำให้เขาลำบากใจแค่ไหน เพราะเผลอจะยิ้มตามหล่อนอยู่ร่ำไปน่ะสิ
“โอ้โห... น่ากินทุกอย่างเลยนะเฮีย เอ๊ย! คุณหลวง นุชต้องเรียกแบบนี้ใช่มั้ยคะ”
“เรียกตามแต่แม่นุชอยากจะเรียกเถอะ”
“อย่างงั้นนุชเรียกเฮียเหมือนเดิมนะ เฮีย...”
หล่อนพูดเสียงค่อยมองซ้ายมองขวาเหมือนหาอะไรบางอย่าง “หาอะไรหรือแม่นุช”
“หากล้องค่ะ”
“กล้องรึ”
“ค่ะ กล้อง... กล้องถ่ายพวกเราไง เฮียทำหน้านิ่งๆ นะ อย่าหันไปนะ ทำเหมือนคุยกับนุชอยู่”
“อืม...” เขารับคำพลางพยักหน้าเพราะอยากรู้ว่าหล่อนจะทำอะไรต่อ นิราวดียื่นหน้าเข้ามาชิด พูดเสียงค่อยกระซิบกระซาบราวกลัวคนอื่นจะได้ยิน
“นุชรู้แล้วนะ ว่านี่เป็นรายการล้อกันเล่นน่ะ”
“รายการล้อกันเล่น ล้อเลียนน่ะรึ ล้อใครกัน”
“ใช่เฮีย นุชรู้แล้ว เฮียไม่ต้องอำนุชแล้วล่ะ ที่จริงนุชก็อยากเล่นไปตามน้ำนะ แต่นุชไม่อยากอำเฮียกลับอ่ะ ถึงนุชจะดีใจที่ได้เป็นตัวอำของเฮียก็ตามเหอะ แต่ถ้าเฮียมารู้ทีหลังว่านุชอำเฮียกลับ นุชกลัวเฮียจะรู้สึกไม่ดีกับนุชอ่ะ เฮียเล่นบทของเฮียต่อเลยนะไม่ต้องสนใจนุช ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก็แล้วกัน เดี๋ยวนุชจัดการเอง”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ตามองใบหน้าจิ้มลิ้มที่พูดเจื้อยแจ้วราวกับเขาเข้าใจในสิ่งที่หล่อนพูด
“นุชก็ว่าสนุกดีเหมือนกันนะเฮีย ดูอาหารพวกนี้สิ ทำมาซะวิจิตรบรรจงเลย แบบนี้เขาอนุญาตให้นุชกินจริงๆ หรือเปล่าอ่ะ หรือแค่เอามาประกอบฉาก แต่นุชอยากชิมอ่ะ กล้องอยู่มุมไหนบ้างเหรอเฮีย ขอจะนุชแอบกินหน่อยนะ ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย หิวจะตายอยู่แล้ว แล้วเฮียรู้มั้ย นุชอ่ะมารอเฮียตั้งแต่ตีห้าแน่ะ จะแวะกินก็กลัวไม่ได้นั่งหน้า นุชนะเฮีย...”
หล่อนยังพูดอะไรตั้งมากมาย ตาก็มองอาหารคาวหวานบนโต๊ะพร้อมทำท่ากลืนน้ำลายอยากกินเต็มที่ แต่ก็ไม่กล้าหยิบ มองซ้ายมองขวาเหมือนจะหาสิ่งที่หล่อนพูดว่า ‘กล้องถ่าย’
“กล้องถ่าย... นี่แม่นุชหมายถึงว่าเรากำลังถ่ายทำซีเนมากันอยู่รึ”
“ก็ใช่สิเฮีย ซีเนมาก็ซีเนมา เอาตามที่เฮียอยากเรียกก็ได้ ว่าแต่กล้องอยู่ตรงไหนบ้างอ่ะเฮีย นุชจะได้คอยระวัง นุชหิวอ่ะ อยากกิน ขอกินหน่อยเถอะ”
นิราวดียังคงพูดเป็นคุ้งเป็นแคว ตาก็มองสอดส่ายราวกับหล่อนแน่ใจว่านี่คือการถ่ายทำซีเนมาจริงๆ ทั้งที่เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด
“ไม่มี”
“ไม่มี... หมายความว่ายังไงเฮียที่ว่าไม่มี”
“หมายความว่าไม่มีการถ่ายทำซีเนมาอะไรทั้งนั้น เพราะเมื่อสัปดาห์ก่อนผู้ใหญ่ในกรมฯ ที่ฉันสังกัดอยู่เพิ่งได้คุยกับเจ้าหน้าที่ของบริษัทยูนิเวอร์ซัล ทั้งหมดเพิ่งอยู่ในกระบวนการพูดคุยเองนะ ยังไม่ได้ตกลงว่าจะมีการถ่ายทำอะไรทั้งสิ้น การถ่ายทำซีเนมาที่แม่นุชพูดถึง มีแค่ที่เมืองฝรั่งเท่านั้นแหละ ที่สยามเรายังไม่มี”
หล่อนราวจะอึ้งไปแต่เขาต้องอธิบายให้หล่อนเข้าใจ เพื่อให้หล่อนไม่หลงทิศไปมากกว่านี้ เพราะการถ่ายทำซีเนมาในสยามนั้นเพิ่งอยู่ในขั้นตอนเจรจาพูดคุย แต่หล่อนที่รู้เรื่องราวนี้ก็ย่อมไม่ใช่สตรีชาวบ้านแน่ๆ หล่อนอาจเป็นลูกเจ้าลูกนายที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศจริง แล้วเกิดเหตุให้หลงลืมความทรงจำไปชั่วขณะ บางทีนี่อาจเป็นหนทางฟื้นความทรงจำให้หล่อนก็ได้
“วันหน้าฉันจะพาแม่นุชไปชมซีเนมาที่โรงฉายหนังฝรั่งหลังวัดตึกก็แล้วกัน แม่นุชอาจจะจดจำอะไรได้มากขึ้น แต่ตอนนี้รับประทานอาหารเถอะ เดี๋ยวจะเย็นเสียหมด หิวอยู่ไม่ใช่รึ”
พ่อพร้อมใช้ช้อนกลางตักกับข้าวใส่จานให้หล่อน “นี่ปลาตะเพียนต้มเค็มฝีมือคุณแม่ ลองชิมดูสิ อร่อยนะ แต่ถ้าแม่นุชกินรสจัดได้ก็ใส่มะม่วงซอย หอมแดง กับพริกหอมสักหน่อย จะยิ่งอร่อยมาก” เขายิ้มพยักหน้าน้อยๆ ให้หล่อนกินข้าว แต่นิราวดีกลับลุกพรวด สีหน้าแตกตื่นราวพบเจอเรื่องประหลาด
“แม่นุช... แม่นุชเป็นอะไรไป”
- ผู้เขียน
