“ไม่มีดอกค่ะ น้องตั้งใจเอาดอกไม้มาให้คุณพี่เท่านั้น ประเดี๋ยวน้องก็จะต้องกลับแล้ว แต่คุณแม่ท่านฝากให้เรียนถามว่า คุณพี่จะกลับเรือนบางขนากอีกเมื่อไรคะ คุณแม่ท่านอยากพบคุณป้าเช่นกัน บางทีคุณแม่จะได้เดินทางไปพร้อมกับคุณพี่เลยน่ะค่ะ น้องเองก็จะถือโอกาสไปเยี่ยมหล่อนคนนั้นด้วย ป่านนี้ไม่รู้ว่าอาการจะดีขึ้นหรือยัง”
พ่อพร้อมยิ้มน้อยๆ ค้อมศีรษะลงเพียงนิดในเชิงขอบคุณ
“ฝากคุณชมกราบเรียนคุณอาด้วยว่าผมยังไม่แน่ใจว่าจะกลับวันไหน เพราะมีบทละครเรื่องใหม่ที่จะต้องต่อกับคุณพี่พิกุลอีก ส่วนเรื่องแม่นุชนั้น คุณชมไม่ต้องเป็นห่วง แพทย์โอสถท่านดูอาการให้แล้ว แม่นุชแข็งแรงดี”
“หล่อนชื่อแม่นุชหรือคะ”
พ่อพร้อมยังไม่ทันได้ตอบเสียงหวานของแม่พิกุลที่ดังมาก่อนตัวก็ทำให้พ่อพร้อมและแม่ชมหันมอง ดวงตาคมเข้มเขม่นมองแม่พิกุลสื่อความหมาย แม่พิกุลจึงยิ้มแป้นเข้ามายืนด้านข้าง ฝ่ามือกระชับที่ต้นแขนของพ่อพร้อมแน่น
“เสร็จหร
