16 ถ้าจะมีใครที่นี่เป็นผี! ก็คือหล่อน!
1073 คำ
ได้ยินดังนั้นแม่พิศจึงสั่งให้ป้าอ้อยและบ่าวสาวรุ่น 2 คน ช่วยกันจับตัวหญิงแปลกหน้า เพื่อจะยืนยันว่าไม่มีใครในนี้เป็นผี ทุกคนล้วนมีเลือดเนื้อ แต่หญิงแปลกหน้าก็ยังดิ้นรนพร้อมกับกรีดร้องไปด้วย แม่พิศจนหนทางให้หล่อนสงบลง ทั้งนึกกลัวหากปล่อยให้หล่อนกรีดร้องต่อไปแบบนี้คงไม่ดีแน่ และเมื่อเหลือบเห็นน้ำดื่มในเหยือกที่บ่าวเตรียมไว้ แม่พิศก็ไม่รอช้า
น้ำทั้งเหยือกถูกเทราดใส่หญิงแปลกหน้าตั้งแต่ศีรษะจนถึงลำตัว ได้ผล... เสียงกรีดร้องสงบทันที
‘ลืมตาเดี๋ยวนี้ พวกฉันไม่ใช่ผี ไม่ต้องมากรวดน้ำแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลให้ แต่ถ้าจะมีใครในที่นี้เป็นผีก็คือหล่อนนั่นแหละ เพราะหล่อนคือคนที่แปลกแยก คิดทบทวนให้ดีว่าหล่อนเป็นใคร มาจากไหน และมาทำอะไรที่นี่ หรือหล่อนรู้จักใครแถวนี้ ฉันจะให้คนพาไปส่งเรือน’
นั่นคือคำสุดท้ายที่แม่พิศพูดกับหญิงแปลกหน้าที่ลืมตามองหล่อนอย่างอึ้งๆ จากนั้นก็ให้ป้าอ้อยกับบ่าวคอยช่วยกันดูแล หากว่าหญิงแปลกหน้าแผลงฤทธิ์อะไรอีกก็ให้ป้าอ้อยมาบอก แต่จนเพลก็ไม่มีสิ่งใดผิดปกติ แค่ไม่ยอมกินข้าวเลยสักมื้อ
“อิฉันดูแล้ว คุณเธอน่าจะวิปลาสจริงๆ เจ้าค่ะคุณหญิง”
“พี่อ้อยจะคิดแบบนั้นได้อย่างไร แพทย์โอสถก็บอกแล้วไม่ใช่รึว่าหล่อนไม่ได้วิปลาส หล่อนแค่หลงลืมบางสิ่ง”
“แล้วอย่างนั้นไม่เรียกว่าวิปลาสหรือเจ้าคะ เห็นพวกอิฉันเป็นผีเป็นสางได้อย่างไร นี่กลางวันแสกๆ ผีที่ไหนจะออกมาล่ะเจ้าคะ”
“ก็ทีพี่อ้อยยังเห็นว่าหล่อนเป็นผีไม่ใช่รึ”
“ก็แหม... จู่ๆ คุณเธอก็มานอนอยู่บนเตียงคุณหลวง แต่งกายก็แปลก พูดก็แปลก จะไม่ให้อิฉันคิดแบบนั้นได้อย่างไรเจ้าคะ”
“เอาเถอะๆ พี่อ้อยให้นังพวกนี้ไปอยู่เป็นเพื่อนหล่อนสักสองคนก็แล้วกัน หากหล่อนเป็นอะไรขึ้นมา พ่อพร้อมจะได้ไม่มาว่าแม่ได้”
“แล้วอาหารเล่าเจ้าคะ ตั้งแต่เช้าคุณเธอยังไม่กินอะไรเลยสักนิด น้ำสักอึกก็ไม่ตกถึงท้อง”
แม่พิศปรายตามองสำรับอาหาร ถอนใจน้อยๆ ก่อนจะพูด “ไปต้มข้าวต้มเครื่อง เจียวกระเทียมให้หอม แล้วตั้งไว้ในห้องหล่อนนั่นแหละ ประเดี๋ยวหิวก็กินเอง อ้อ... อย่าลืมย้ำกับหล่อนล่ะ ว่าพี่อ้อยกับนังพวกนั้นไม่ใช่ผี ไม่เชื่อก็ให้หล่อนลุกมากินข้าว ผีคงทำข้าวต้มร้อนๆ ให้หล่อนกินไม่ได้ดอก”
“เจ้าค่ะคุณหญิง” ป้าอ้อยรับคำและรอจนคุณหญิงลงเรือนไปก่อนจะหันหาบ่าวหญิงที่นั่งอยู่ด้านข้าง
“เดี๋ยวพวกเอ็งสองคนดูแลคุณเขาให้ดี คุณเขาจะเอาอะไรก็หาให้อย่าได้ขาด แต่ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากล ก็เรียกข้าละกัน ข้าลงไปทำข้าวต้มก่อน”
“จ้ะป้า”
บ่าวหญิง 2 คนรับคำอย่างแข็งขัน นั่นทำให้ป้าอ้อยต้องมองไปยังบานประตูที่ปิดสนิทอีกครั้ง จากนึกขวางหญิงวิปลาสที่มาคลอเคลียกับคุณหลวงกลับกลายเป็นสังเวชใจหากหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มเช่นนั้นต้องกลายเป็นคนบ้าใบ้พูดจาไม่รู้เรื่องราว หล่อนจึงหมายใจว่าจะช่วยคุณหญิงพิศดูแลหญิงวิปลาสอย่างดีจนกว่าจะพูดจารู้เรื่อง อย่างน้อยก็เพื่อเอาบุญ แต่ตอนนี้ต้องทำให้กินข้าวให้ได้เสียก่อน ไม่เช่นนั้นหากร่างกายป่วยไข้ไปอีก จะยิ่งลำบาก
.
.
.
นิราวดีนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง ดวงตากลมโตมองตรงไปข้างหน้า น้ำตายังไหลพรากออกมาไม่หยุด เพราะไม่ว่าหล่อนจะทบทวนความทรงจำอีกกี่ครั้ง ก็ได้คำตอบเดิม นั่นคือ หล่อนไม่ได้ความจำเสื่อม หล่อนจำได้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตตั้งแต่เด็กจนถึงในเวลานี้
หล่อนชื่อ ‘นิราวดี พีชระสุวรรณ’ ชื่อเล่นว่า ‘นุช’ เป็นลูกคนเดียวของครอบครัว บ้านอยู่ย่านหัวลำโพง กิจการของที่บ้านเป็นร้านทอง มีสาขาใหญ่ที่เยาวราชและมีสาขาย่อยบนห้างสรรพสินค้าและที่ตลาดแปดริ้ว พ่อตายตั้งแต่หล่อนยังเด็กเหลือแต่แม่
หล่อนเรียนออกแบบเครื่องประดับ เพิ่งเรียนจบยังไม่ทันได้ทำงาน เพราะขอแม่เที่ยวและตามความฝันให้หนำใจก่อน เพราะตั้งแต่เด็กหล่อนก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียนอย่างเดียว ด้วยเห็นความเหนื่อยยากของแม่ที่ต้องเลี้ยงหล่อนตามลำพังโดยไม่แต่งงานใหม่ และที่หล่อนเลือกเรียนออกแบบเครื่องประดับ ก็เพราะอยากสานต่อกิจการของครอบครัว
ปัจจุบันคนรุ่นใหม่ไม่นิยมใส่เครื่องทองที่เป็นชิ้นใหญ่และมีราคาแพงมากจนเกินไป เพราะอาจจะล่อตาล่อใจพวกมิจฉาชีพได้ หล่อนจึงตั้งใจว่าจะออกแบบเครื่องประดับคอลเลคชั่นใหม่ เป็นเครื่องประดับเล็กๆ แต่มีราคาแตะต้องได้ให้ลูกค้าเป้าหมายซึ่งเป็นคนรุ่นใหม่สามารถสวมใส่ได้ในชีวิตประจำวัน เพื่อให้เป็นเอกลักษณ์ของร้าน
จนถึงเมื่อวานที่หล่อนไปดูเฮียสัมภาษณ์ที่สถานีโทรทัศน์ แล้วหล่อนก็ตกท่อระบายน้ำจากนั้นหล่อนก็มาโผล่ที่นี่ สิ่งที่หล่อนจดจำได้ทั้งหมด ยืนยันได้ว่าหล่อนไม่ได้วิปลาส หล่อนจำได้ทุกอย่าง โดยเฉพาะหล่อนมีหลักฐานยืนยัน นั่นก็คือ เสื้อผ้าที่หล่อนสวมใส่ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นผ้าซิ่นเสื้อลูกไม้
แต่ที่หล่อนคิดไม่ตกก็คือหล่อนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร หรือหล่อนอาจจะตกท่อตายแล้วมาเกิดใหม่ที่นี่ แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้ คนเราตายแล้วไม่น่าจะย้อนมาเกิดในช่วงอดีตที่ผ่านไปแล้ว เพราะตามหลักวิทยาศาสตร์ วันเวลาหมุนเปลี่ยนเวียนไปแต่เป็นลักษณะการเดินหน้าไม่ใช่เดินถอยหลัง จึงเป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาดที่หล่อนจะตายแล้วกลับชาติมาเกิดในอดีต แถมหล่อนยังใส่เสื้อผ้าตัวเดิมมาอีก ไม่ได้มาเกิดในท้องใครหรือเป็นวิญญาณมาเข้าร่างใครสักหน่อย นี่ตัวหล่อนเองชัดๆ มีเนื้อมีหนัง เจ็บได้ ร้องไห้ได้ เปียกน้ำเป็น
- ผู้เขียน
