หลังกินอาหารเย็นเสร็จพ่อพร้อมพานิราวดีลงมานั่งที่ศาลาริมน้ำ ช่วงหัวค่ำมีเพียงไฟตามจากจุดต่างๆ ส่องมาถึง สองฝั่งคลองแทบมืดสนิทเพราะไม่ใช่คืนเดือนหงาย เรือหาปลาหลายลำพายผ่านและร้องทักทายคนที่อยู่บนฝั่ง
“ยุคสมัยของแม่นุช มีลำคลองแบบนี้ไหมเล่า”
“คุณหลวงถามแบบนี้ เชื่อเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วใช่ไหมคะ ว่านุชไม่ใช่คนยุคนี้จริงๆ”
“ตอบมาก่อนสิว่าเป็นอย่างไร แล้วจะบอกว่าเชื่อหรือไม่เชื่อ”
นิราวดีอมยิ้มน้อยๆ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกผ่อนคลาย และไม่หวาดกลัวที่จะอยู่ในสถานที่แห่งนี้ อาจเพราะมีเขาอยู่ หล่อนถึงรู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด
“ในยุคของนุช ลำคลองดูแคบกว่านี้นะคะ อาจเพราะแต่ละบ้านไม่ได้ตีกรอบไม้ออกมาปลูกพืชน้ำแบบนี้ เพราะวิถีชีวิตของคนเปลี่ยนไปมากค่ะ ผู้คนไม่นิยมสัญจรทางเรือกันแล้ว คนเยอะขึ้น ครอบครัวก็ขยายขึ้น จากทำงานเกษตรกรรมก็เปลี่ยนไปทำอุตสาหกรรมมากขึ้น สองฝั่งข้างคลองที่ปลูกบ้านห่างกันแบบนี้
