“ไม่มีเหรอ แน่ใจหรือว่าวางไว้ตรงนี้” ชีคหนุ่มแกล้งถาม เหลือบสายตามองตามสายตาของหญิงสาว
“แน่ใจสิ ก็ตอน...” อญู่ร่ากัดริมฝีปากอีกครั้งเมื่อเผลอนึกถึงเรื่องน่าอายที่โดนเขาข่มเหง
“ตอนอะไร” เสียงทุ้มที่กระซิบอยู่ข้างหูทำให้เธอสะดุ้ง
“พระองค์อย่าเข้ามาใกล้หม่อมฉันนักสิเพคะ” เธอผวาทันทีที่เขาเข้าใกล้
“ก็เจ้าเข้ามาในห้องเราแล้วนี่นา เจ้ายินดีเดินเข้ามาเอง เราไม่ได้บังคับเสียหน่อย” ชีคหนุ่มพูดอย่างเป็นต่อ
“อย่านะ ถ้าหม่อมฉันไม่ออกไปตอนนี้ ฝ่าบาทจะต้องเป็นข่าวดังแน่นอนว่าข่มเหงลวนลามหม่อมฉัน เอาสิ! จะทรงยอมเสี่ยงกับชื่อเสียงของพระองค์หรือเปล่า”
“น่ากลัวจริง เล่นไม้นี้เลยเหรอ” ชามิลไม่ได้ตกใจในสิ่งที่หญิงสาวพูด เขารู้อยู่แล้วว่าอญู่ร่าคงไม่ยอมอยู่กับเขาสองต่อสองง่ายๆ หากเธอไม่ต้องการเข้ามาเอาของสำคัญ
“ถ้าไม่มีจริงๆ หม่อมฉันก็ขอตัวก่อนเพคะ” อญู่ร่ารีบเอ่ยขอตัว แม้จะเสียใจลึกๆ ที่หาของไม่เจอก็ตา
