มากกว่ารัก(More Than Love Story)

บทที่ 1 (เย็นชา!!) #ช่วงบ่าย# ณ มหาวิทยาลัยนอร์ทเทิร์นเวล ประเทศไทย "ฉันขอร้องหละนะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ!!!" พลอยใสอ้อนวอนเสียงสะอื้นแหบพร่า หยาดน้ำตาเอ่อขึ้นมาคลอดวงตาคู่งาม สายตากวาดไปมาเพ่งมองชายหนุ่ม 3 คนตรงหน้าอย่างไม่ระวางตาด้วยความหวาดกลัวจนเหงื่อท่วมตัว ร่างบางสั่นสะท้านอย่างไม่อาจควบคุมได้ "ในเมื่อน้องพลอยใสเล่นตัวกับพี่ดีนัก...พี่ก็คงต้องใช้วิธีนี้" เมฆา หัวหน้าแก๊งค์ Study Wars คำรามออกมาด้วยความหยิ่งผยองในตน ใบหน้าดุดันคลี่ยิ้มร้ายกาจขึ้นที่มุมปาก พลางจ้องมองสาวน้อยร่างบาง หน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มพราว ดีกรีดาวคณะนิเทศศาสตร์ปี 1 ด้วยความหื่นกระหายในกาม "พวกแกคิดจะทำอะไรฉัน!!?" พลอยใสเอ่ยถามน้ำเสียงสั่นเทา ตื่นกลัวตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นัยน์ตาดำคู่งามสาดส่ายไปมาอย่างลนลาน "ไอ้ณัฐ ไอ้เคน มึงสองคนเข้าไปล็อคแขนทั้งสองข้างของน้องพลอยใสไว้" เมฆาตะโกนสั่งสหายสนิทในแก๊งค์อีกสองคนด้วยความลำพองใจ ทั้งณัฐ และเคนรีบก้าวเดินเข้าไปล็อคข้อมือของพลอยใสอัดติดกำแพงตึกกันคนละฝั่ง "ไม่นะ ไม่นะ..อย่าเข้ามานะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ!!" พลอยใสอ้อนวอนน้ำเสียงสั่นเครือเจือสะอื้นไห้ ไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อสู้ เมฆาค่อยๆก้าวเดินเข้ามาด้วยความเหิมเกริม กระหยิ่มยิ้มย่องในใจที่กำลังจะได้ลิ้มรสหอมหวานในตัวแม่สาวน้อยที่เขาปรารถนามาแสนนาน เมฆาไม่รอช้าก้าวไปประชิดร่างอันบอบบางของเธอ แล้วย่อตัวก้มลงสอดมือทั้งสองข้างของตนเข้าไปดึงอันเดอร์แวร์ของเธอจนร่วงหล่นลงมากองที่พื้น "ไม่นะ ฮือ ฮือ" พลอยใสตะโกนออกมาเสียงดังลั่น ด้วยทั้งตกใจ หวาดกลัว รังเกียจ ความรู้สึกทุกอย่างประดังประเดเข้ามาตีรวนกันไปหมด เมฆาไม่รอช้าล้วงมืออันหยาบหนาเข้าไปสัมผัสที่ร่องสวาทของเธอด้วยความใคร่ที่มีอยู่เต็มที่แล้ว "อ้ายยย อ้ายยย อ้ายยย" พลอยใสกรีดร้องลั่นเสียงดังสนั่นสุดเสียง เมื่อเมฆากำลังใช้มือของมันลูบไล้ของสงวนของเธออย่างสนุกมือ ~~4 หนุ่มแก๊งค์ Dark Demon ที่เดินลงมาจากตึกคณะแพทยศาสตร์เตรียมตัวไป Hang out (แฮ๊งเอ๊าท์)กันต่อ เดินผ่านซอกหลืบของตึกคณะนิเทศศาสตร์ซึ่งเป็นทางผ่านพอดี ทว่าก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังแผ่วเบามาแต่ไกล สายฟ้าหันขวับไปมองตามเสียงอย่างฉับพลัน แล้วเอ่ยบอกหัวหน้าแก๊งค์ทันที "เฮ้ย..นั่นมันแก๊งค์ Study Wars นี่หว่าอัคคี" อัคคีที่เดินนำอยู่ด้านหน้าสุดยังคงก้าวเดินต่อไปอย่างไม่สนใจ บดินทร์สหายหนุ่มอีกคนในแก๊งค์ที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าถึงกับรู้สึกหดหู่ใจแล้วสบถออกมา "เชี้ยเอ้ย..แม่งทำอนาจารน้องเขากลางวันแสกๆเลย..สงสารน้องเขาว่ะ..มันมีกัน 3 คน แถมไอ้เมฆาแม่งยูโดสายดำด้วย..กูสู้มันไม่ไหวว่ะ!!" "เฮ้ย..อัคคีมึงช่วยน้องเขาหน่อยเถอะว่ะ..มีแค่มึงที่เหนือกว่าพวกมัน แล้วสามารถช่วยเหลือน้องเขาได้!!" สายฟ้าช่วยพูดเสริมอีกแรง ด้วยความสงสารผู้หญิงที่ถูกกระทำอย่างจับใจ มาวินไม่รอช้างัดคำพูดมาช่วยร้องขอด้วยอีกแรงเช่นกัน พลันเอ่ยขึ้น "อัคคีมึงลูกชายเจ้าของมหาลัยนะเว้ย...ถือซะว่าช่วยรักษาภาพพจน์ของมหาวิทยาลัยไว้ละกันนะมึง!!" ทั้งสามสหายแห่งแก๊งค์ Dark Demon ต่างช่วยกันอ้อนวอนร้องขออัคคี หัวหน้าแก๊งค์ Dark Demon ชายหนุ่มวัย 22 ปี คณะแพทยศาสตร์ปีที่ 5 ลูกชายเจ้าของมหาวิทยาลัยนอร์ทเทิร์นเวล มหาวิทยาลัยเอกชนอันดับ 1 ของประเทศไทย ที่รวบรวมเหล่าคนใหญ่คนโต ระดับมหาเศรษฐี และนักศึกษาระดับหัวกะทิเท่านั้นไว้ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ทว่าที่เขาเลือกเรียนคณะแพทยศาสตร์ก็เพื่อสานต่อปณิธานของผู้เป็นพ่อ และแม่ของเขานั่นเอง ที่เป็นหมอด้วยกันทั้งคู่ แล้วยังดำรงตำแหน่งเป็นประธานบริษัทโรงพยาบาลเอกชนที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทยอีกด้วยเช่นกัน และด้วยนิสัยที่แสนเย็นชาของเขาที่ไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นนั่นเอง จึงเอ่ยตอบกลับสหายทั้งสามของเขาไปว่า "พวกมึงช่วยกันเองละกัน..กูตรงไปรอที่คลับก่อน" พูดจบก็เดินจากไปทันที "เอาไงว่ะพวกมึง..ไอ้อัคคีมันไปแล้ว!!" สายฟ้าถามความเห็นสหายอีกสองคนที่เหลือ ต่างยืนกระสับกระส่ายกระวนกระวายใจกันอยู่ แล้วบดินทร์ก็เอ่ยขึ้นทันที "ไปพวกมึงลุย สามต่อสามถือว่าไม่หมาหมู่ว่ะ" เมื่อบดินทร์เอ่ยขึ้นแบบนั้น สหายอีกสองคนก็เกิดความฮึกเหิมพยักหน้าให้กัน แล้ววิ่งเข้าไปหาพวกแก๊งค์ Study Wars อย่างห้าวหาญพร้อมกันทันที "ฮือ ฮือ ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฮือ ฮือ" พลอยใสที่สะอื้นไห้น้ำตาไหลรินเป็นสายเลือดด้วยความสิ้นหวัง และสะเทือนใจ เมื่อเมฆาสอดศรีษะเข้าไปใต้กระโปรงนักศึกษาของเธอ แล้วใช้ลิ้นชโลมเลียร่องสวาทของเธอ ทั้งดูดทั้งกัด อย่างสมใจมัน ทว่าสหายทั้งสองคนของเมฆาที่เห็น สามหนุ่มแห่งแก๊งค์ Dark Demon ตรงเข้ามาจึงรีบเรียกเมฆาทันที "เฮ้ย..เมฆา พวกแก๊งค์ Dark Demon มันวิ่งตรงมาที่พวกเราว่ะ" ณัฐตะโกนบอกออกมาทำให้เมฆาที่กำลังเมามันส์ในอารมณ์ถึงกับชะงักกึกด้วยความตื่นกลัว เพราะคิดว่าอัคคีมาด้วย จึงรีบมุดหัวออกจากกระโปรงของพลอยใสทันที แล้วรีบเพ่งมองไปยังชายหนุ่มสามคนที่กำลังวิ่งตรงเข้ามาที่พวกเขา "โธ่เว้ย..ไอ้ณัฐมึงไม่บอกให้ชัดเจนว่ะ กูคิดว่าไอ้อัคคีมันมาด้วย แค่ไอ้ 3 ตัวเนี้ยไม่คณามือกูหรอก..พวกมึงจับตัวพลอยใสไว้ให้ดีๆอย่าให้หนีไปไหนได้ กูจะจัดการไอ้ 3 ตัวนี้เอง" เมฆาพูดจบก็วิ่งเข้าปะทะฝีมือกับอีกสามหนุ่มทันที ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใคร แต่ฝีมือการต่อสู้ของทั้งสามยังด้อยกว่าเมฆามากนัก ทำให้ล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมบาดแผล และรอยฟกช้ำตามใบหน้า และลำตัวด้วยกันทั้งหมด "ฝีมือเด็กอนุบาลอย่างพวกมึง..ยังกล้าคิดมาสู้กับกูด้วยงั้นเหรอว่ะ หึ" เมฆาหยิ่งผยองในตน พูดหยามเกียรติสามสหายที่ล้มกองอยู่กับพื้นสภาพสะบักสะบอมเต็มที่ พร้อมแสยะยิ้มหยันออกมา ทว่าจู่ๆก็มีเสียงทุ้มต่ำดุดันแฝงความน่าเกรงขามดังขึ้น "งั้นสู้กับกูหน่อยเป็นไง!!" เมฆาที่ได้ยินเสียงถึงกับตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ แล้วรีบง้างหมัดเข้าใส่อัคคีทันที ด้วยสายตาที่ว่องไวดุจเหยี่ยวของอัคคี จึงใช้ฝ่ามือรับหมัดของเมฆาไว้ได้ทัน แล้วหักข้อมือของมันดังกึก "โอ้ยย ข้อมือกูหักแล้ว ปล่อยกูสิว่ะไอ้อัคคี กูยอมแล้ว!!" เมฆาที่ร้องลั่นออกมาด้วยความเจ็บปวดที่ถูกอัคคีหักข้อมือจนหัก เมื่ออัคคีปล่อยมือจากมันปุ๊บ มันก็รีบใส่เกียร์หมาวิ่งหนี ทิ้งสองสหายซี้ของมันไปในทันที "เฮ้ย เมฆารอพวกกูด้วยสิว่ะ" เคนตะโกนขึ้นไล่หลัง แล้วทั้งณัฐ ทั้งเคนก็ใส่เกียร์หมาวิ่งตามหัวหน้าแก๊งค์ไปพร้อมกันทันที "ขอบใจมากเพื่อน..กูคิดว่ามึงจะทิ้งพวกกูไปละ" สายฟ้าเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม แล้วยักคิ้วให้อัคคีเป็นเชิงขอบคุณ "ฮือ ฮือ!!!" เสียงสะอื้นไห้ของพลอยใสดังขึ้น ทำให้ทั้งสี่หนุ่มหันไปมองเธอเป็นตาเดียว แต่เธอกลับมองมาที่อัคคีเพียงคนเดียวเท่านั้นด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง ทว่าอัคคีกลับมองเธอด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ราวกับว่าเธอไม่มีตัวตน พลอยใสปาดน้ำตา รีบปรับสภาพอารมณ์อย่างฉับพลันแล้วยิ้มขึ้นมา พร้อมเอ่ยขอบคุณอัคคีด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ทว่าอัคคีกลับปฏิเสธที่จะรับการขอบคุณจากเธอ แล้วตอบกลับเธอด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นราวน้ำแข็ง "ฉันมาช่วยเพื่อนฉัน...ไม่ได้ช่วยเธอ" พูดจบก็หันหลังกลับ แล้วเดินออกไปจากซอกหลืบของตึกทันที คำพูดของเขาทำให้พลอยใสถึงกับสะอึกหน้าชาวูบเสียความรู้สึก เพราะว่าอัคคีคือชายหนุ่มที่เธอแอบรักอยู่นั่นเอง "เอ่อ..น้องครับ...อย่าไปใส่ใจคำพูดของไอ้อัคคีมันเลยนะครับ..ปากมันเป็นแบบนั้นอยู่แล้วครับ..พูดอะไรไม่เคยใส่ใจความรู้สึกใครเลย" บดินทร์เอ่ยบอกพลอยใส เพราะเห็นว่าสีหน้าของเธอดูไม่ค่อยดีนัก พลอยใสได้แต่ยิ้มตอบกลับไปเบาๆ แล้วเดินจากไปอย่างฉับไว "อ้าว..แล้วไม่เห็นขอบคุณพวกเราเลยว่ะ!!" มาวินพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย ที่อุตส่าห์ยอมเจ็บตัวเข้ามาช่วยเหลือ แล้วยังไม่ได้ยินคำขอบคุณสักคำจากปากของเธออีก "เฮ้ย..คิดไรมากว่ะ..ไปแดกเหล้าที่คลับกันต่อดีกว่า ว่าแล้วก็ไป" สายฟ้าพูดขึ้นอย่างไม่คิดอะไรมาก ยังคงลงท้ายหางเสียงอย่างกวนๆ แล้วเข้าไปคล้องคอสหายอีกสองคนเดินออกไปจากซอกหลืบตึกพร้อมกัน