“แกไม่พูดอะไร ฉันรู้ว่าแกไม่ต้องการให้ฉันอยู่ที่นี่หรอก ฉันรู้ว่าแกรำคาญที่ฉันคอยบังคับให้แกพูดเรื่องสถานะ แต่ตอนนี้เวลานี้ แกจะไม่ได้ยินเสียงฉัน จะไม่ได้เห็นฉันอีกต่อไปแล้วเพท ที่ฉันหายไป อยากให้แกรู้ไว้นะว่าที่ผ่านมา ฉันพยายามจนถึงที่สุดแล้วจริงๆ” ฉันส่งยิ้มให้กับมัน ก่อนจะสูดลมหายใจเข้ามองลงไปที่ข้อเท้าของตัวเองก้มลงแกะกระพรวนข้อเท้าของเพทายที่ซื้อให้โยนไปบนเตียงนอน
“ฉันรักของขวัญของแกมาก แต่ถ้าฉันไม่เอาของที่แกให้ไป ฉันจะลืมว่ารักแกได้... ต่อจากนี้เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะเพท ฉันไม่ต้องการสถานะอะไรแล้วล่ะ แค่เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม นี่แหละที่ฉันต้องการ” รอยยิ้มสุดท้ายที่ฉันส่งให้มันก่อนจะหมุนตัวหยิบกระเป๋าและเดินออกจากห้องของมันไป หกปีที่อยู่ที่นี่ ความผูกพันที่มีก็จะเหลือแค่ความทรงจำแค่นั้น น้ำตาของฉันยังคงไหลมาตลอดทางจนมานั่งอยู่ที่หน้าห้องๆ หนึ่งที่ฉันพอจะนึกได้ ฉันนั่งกอดเข่
