ดวงตาคมภายใต้ใบหน้าขึงเปล่งประกายวาวโรจน์ กรามนูนบดเข้าหากันแน่น ร่างกายของแอนดริวตึงเครียดไปทุกส่วน เขารู้สึกเหมือนเส้นความอดทนกำลังขาดผึง เส้นเลือดในสมองเต้นหนักจนหัวแทบระเบิด เส้นเลือดบนมือข้างที่กำโทรศัพท์แน่นปูดโปน หากสิ่งนั้นไม่ใช่โลหะป่านนี้คงแหลกคามือ
“จะให้จัดการมันเลยไหมครับนาย”
คนของเขาโทรรายงานว่าเห็นกรกานต์ออกมาจากโรงพยาบาลในเครือกับไอ้ดอกเตอร์หน้าโง่ มันคงหนังหนาความจำสั้นไม่รู้จักจำว่าคราวที่แล้วผลของการมายุ่งกับผู้หญิงของเขาต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่นั่นก็ไม่น่าเจ็บใจเท่าคนของเขาเองที่บังอาจขึ้นนั่งรถไปกับมัน
“ตามไปอย่าให้คลาดสายตา” เสียงเย็นเยียบกรอดลอดไรฟันสั่ง แอนดริวกลับไปสั่งปิดการประชุมที่ค้างอยู่โดยไม่สนใจสายตาที่มองมาอย่างสงสัยของใครทั้งนั้น ชายหนุ่มบึ่งรถออกมาด้วยความเร็วไม่ต่างจากอารมณ์
******
“มานี่เลยยัยตัวดี” เสียงตะคอกดังลั่นด้วยความโกรธ โดยไม่ทันตั้งตัวกรกาน
