ยามดึกทุกคนทานอาหารค่ำกันอย่างครื้นเครง หลังจากนั้นก็นำของแปลกๆใหม่ๆออกมาจากหีบ เถียนต้านอธิบายของแต่ละอย่างให้กับบรรดาบุตรของตนรวมถึงเถียนซูหลินด้วย นางสนใจของที่อยู่ในหีบแทบทุกชิ้นและอยากครอบครองของทั้งหมดเลยก็ว่าได้ ทว่านั่นก็เป็นเพียงความคิดไหนเลยที่นางจะครอบครองได้
"นี่คืออะไรหรือท่านพ่อ" เถียนซินฟู่หยิบขึ้นมาดู มันมีรูปร่างทรงกลม ทั้งยังมีรอยขีดด้านใน มีตัวอักษรแปลกประหลาดถูกครอบด้วยกระจกทรงนูนมน เถียนต้านเห็นใบหน้าบุตรชายคนรองตื่นตากับสิ่งที่เห็นก็อธิบายทันที
"ข้ายังนึกว่าหายไปไหนที่แท้ก็อยู่นี่ๆเอง สิ่งนี้ก็เหมือนกับ
จื่อหนาน [1] ข้าเห็นว่ามันมีความเหมือนที่แตกต่าง ของเราเข็มจะเบี่ยงไปทางทิศใต้เสมอ แต่เจ้าสิ่งนี้เข็มมักจะชี้ไปทางทิศเหนือ"
"ให้ข้าดูหน่อย!" เถียนซูหลินรีบเข้าไปดูทั้งมือหมายจะคว้าเข็มทิศที่แปลกตาทว่าอีกฝ่ายกลับเร็วกว่าและเบี่ยงหลบได้ทัน
"เจ้าเป็นสตรีอย่ายุ่งวุ่นวายกับเรื่องของบุรุษ"
"เชอะ! คำว่าบุรุษสองคำก็บุรุษ แล้วบุรุษไม่ได้เกิดจากสตรีหรือยังไง" นางเถียงขึ้นมาทันทีหลังจากนั้นก็หันไปทางบิดาของตนใช้น้ำเสียงอ้อนวอนเพื่อขอสิ่งนั้นมาดู
"ซินฟู่...เจ้าก็ให้น้องสาวเจ้าดูบ้างเถิด นางก็เหมือนกับเจ้าที่อยากรู้อยากเห็นเหมือนกัน"
“แต่ข้ายังดูไม่ละเอียดเลยนะท่านพ่อ”
“เจ้าค่อยนำมาศึกษาต่อกับพี่ใหญ่ก็ไม่สาย ให้นางได้จับเถอะ”
"ขอรับท่านพ่อ" เขายื่นเข็มทิศให้กับนางยังไม่ค่อยเต็มใจนัก เถียนซูหลินรับเข็มทิศมาไว้ที่มือและพิจารณาแม้จะไม่เคยเห็นแต่นางรู้สึกคุ้นตา
"ท่านพ่อนี่เป็นภาษาของพวกโฝหลางจี [2] หรือพวกหงหมาว [3] หรือเจ้าคะ" บิดาเห็นบุตรสาวให้ความสนใจไม่แพ้กันก็เอ่ยตอบอย่างใจเย็ย
"พวกฟานเหรินเข้ามาทางเรือสำเภากันมาก ข้าเห็นจึงขอซื้อมา"
"ถ้ามีพวกกระบอกส่องทางระยะไกลจะดีมากเลยนะเจ้าคะ" เถียนซูหลินเอ่ยทั้งที่ดวงตายังจับจ้องอยู่ที่เข็มทิศ บิดามองบุตรสาวที่ไม่เคยได้เกี่ยวข้องกับกิจการเดินเรือหรือแม้แต่กิจการอื่นในตระกูล แล้วนางจะรู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร
เหมือนเถียนซูหลินจะจับสังเกตของบิดาได้ และนึกว่าตนเองพูดอะไรผิดไป จึงมองกลับแววตาไมได้ซุกซ่อนความผิดปกติแต่อย่างใด
"ทำไมหรอ ข้าพูดผิดตรงไหน อ๋อ...ท่านพ่อสงสัยว่าข้ารู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร" นางนึกว่าถ้าบอกบิดาว่าเป็นความในฝัน นางคงเป็นตัวตลกในสายตาใครต่อใครแน่
"ข้าอยู่ในจวนก็ไม่ใช่อยู่เฉยๆนี่ หนังสือเรื่องท่องดินแดนต่างๆมีขายอยู่ก็มาก อย่างน้อยข้าก็อ่านผ่านตาบ้าง" นางพูดไม่ส่อแววพิรุธ บิดายิ้มอย่างพอใจ "ถ้าข้ารู้ดีอย่างนี้แล้วเช่นนั้นจื่อหนานอันนี้ท่านพ่อยกให้ข้านะ"
"ได้ที่ไหนดีกัน ข้ายังจำเป็นต้องใช้เปรียบเทียบเส้นทางอยู่ คราวหน้าหากข้าไปเจอมาอีก จะซื้อมาเผื่อเจ้า"
"ท่านพ่อสัญญากับข้าแล้วนะ" นางยิ้มออกมาทั้งรู้อยู่แล้วว่าของสิ่งนี้ต่อให้นางอ้อนวอนขอมาบิดาก็คงยากจะตัดใจให้ เพราะมีเพียงเรือนเดียว
[1] "จื่อหนานเจินหรือซือหนาน" คือเข็มทิศ เป็นหนึ่งในสี่ของสิ่งประดิษฐ์สำคัญของจีนโบราณ เข็มทิศมีประวัติความเป็นมายาวนานกว่า 2,000 ปี ปรากฏครั้งแรกในยุคจั้นกว๋อ (รัฐสงคราม)
[2] โฝหลางจี หรือชาวโปรตุเกสในยุคโบราณ
[3] ฮวนนั้ง หรือ ฟานเหริน **เป็นคำที่คนจีนโบราณใช้เรียกชนกลุ่มน้อยทางชายแดนตะวันตกหรือชาวต่างชาติ. อั้งม้อ หรือ หงหมาว **หมายถึง พวกหัวแดง. ใช้เรียกฝรั่งในเชิงเหยียด