นางร้ายกลายพันธุ์

ตอนที่ 18

เสียงโหวกเหวกโวยวายเคล้าเสียงหัวเราะทำให้

หวังฮูหยินอดไม่ได้ที่จะต้องออกมาดูว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่ถึงทำให้จวนที่เงียบสงบบังเกิดเสียงครื้นเครงได้มากถึงเพียงนี้ นางจึงสั่งบ่าวคนสนิทให้ไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น บ่าวรับคำรีบไปยังต้นเสียง

สาวใช้เห็นเหตุการณ์ชัดเจนแม้จะไม่ได้ไปร่วมสมาคมด้วยก็ตาม ภาพนั้นทำให้สาวใช้ยกมือทาบหน้าอกด้วยความตะลึง ‘ไม่จริงดังคำฮูหยินว่า นางมา! นางมาเพื่อทำร้ายคุณชายน้อย สตรีผู้นี้ช่างน่ารังเกียจนัก’ เมื่อเห็นภาพเถียนซูหลินทั้งบีบศีรษะ ขยุ้มเส้นผมทั้งหัวเราะร่าและเห็นคุณชายน้อยของตนเป็นที่ขบขันของบ่าวไพร่

สาวใช้รีบวิ่งเร็วมารายงานหวังฮูหยินทันที “ฮูหยิน...ฮูหยินแย่แล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้ยังไม่ทันคุกเข่ารายงานหวังฮูหยินที่รอฟังข่าวก็ลุกขึ้นมาจับแขนอีกฝ่ายด้วยใจว้าวุ่น เพราะนางเป็นคนใช้บ่าวผู้นี้ไปสืบแต่นางกลับมาด้วยท่าทางร้อนใจแสดงว่าเรื่องที่เกิดขึ้นด้านนอกนั้นต้องไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ๆ

“แม่นางเถียน นาง...นางทำร้ายคุณชายน้อยเจ้าค่ะ นางทั้งจิกดึงทึ้งศีรษะคุณชาย เท่านั้นไม่พอนางยังเรียกบ่าวไพร่มาดูความอัปยศของคุณชายด้วยเจ้าคะ”

“เลว! นางกล้าทำถึงเพียงนี้เชียวรึ” กล่าวจบนางไม่รอให้บ่าวที่ยังหายใจกระหืดกระหอบได้พัก หวังฮูหยินเดินออกจากเรือนมุ่งตรงทันที

และทุกอย่างก็ประจักษ์ต่อสายตาเมื่อบุตรชายของตนตกเป็นเหยื่อความสุขของสตรีร้าย

นางบอกเองไม่ใช่หรือว่าไม่ได้รังเกียจบุตรชายของตน แล้วนั่น! นั่นอะไร นางกำลังทำอะไรบนศีรษะของเขา ทั้งหัวเราะเยาะ ไม่แม้แต่บ่าวไพร่ก็ยังแอบหัวเราะเหยียดหยันต่อการละเล่นบนศีรษะของบุตรชายนาง การกระทำครั้งนี้เท่ากับเถียนซูหลินกำลังเหยียบบนศีรษะของคนสกุลหวัง หวังฮูหยินโกรธจนตัวสั่นจ้ำอ้าวออกไปทิ้งกริยาของฮูหยินตระกูลใหญ่ทิ้งทันที

"นั่นเจ้ากำลังทำอะไร!" เสียงตวาดอย่างเหลืออดเปล่งออกมา ทำให้บริเวณโดยรอบเงียบเสียงทันที "ข้าถามว่าพวกเจ้ากำลังทำอะไรอยู่" บ่าวทั้งหมดรีบคุกเข่าก้มหน้า ไม่มีใครกล้าเปิดปากบอกนายหญิงของจวนสักคน

เถียนซูหลินเห็นอากัปกิริยาของหวังฮูหยินนางรีบเอ่ยออกมา "ข้าคิดจะย้อมผมให้กับเขาเจ้าค่ะ ข้าสั่งให้พวกเขาเอาน้ำชาแก่มาหมักผม ราวหนึ่งชั่วยามก็จะรู้ว่าได้ผลหรือไม่"

"เจ้าคิดว่าสนุกนักหรือไง เห็นเขาเป็นของเล่นสนุกที่เจ้าคิดจะทำอะไรได้อำเภอใจงั้นรึ ปล่อยมือจากผมลูกข้าเดี๋ยวนี้นะ" นางรีบปล่อยมือทันที ทั้งก้าวถอยหลังไปสองก้าวอธิบาย

"เปล่านะเจ้าคะ ข้ากำลังหาวิธีช่วยเขาอยู่ แม้จะดูเหมือนเล่นก็ตาม" นางตอบและประโยคหลังๆ น้ำเสียงจะอ่อนลง เพราะเมื่อพิจารณาแล้วก็เหมือนเขาเป็นของเล่นนางดังที่หวังฮูหยินว่าไว้เมื่อครู่

"ท่านแม่อย่าโกรธนางเลยขอรับ เป็นลูกเอง ลูกอยากลองดู เพราะก่อนที่นางจะทำ นางก็ลองกับสุนัขแล้ว"

"สุนัข! นางเห็นเจ้าไม่ต่างกับสุนัขนะสิ เจ้าโง่หรือไม่มีสมอง ข้ายังนึกอยู่ว่าสตรีดีๆ ที่ไหนจะกล้ามา ที่แท้เจ้า...เจ้าจุดประสงค์ร้ายต่อลูกชายข้าใช่ไหม!"

"ข้าได้มีความคิดเช่นนั้นจริงๆ นะเจ้าคะ ข้ายังคิดเผื่อไว้ว่าหากไม่ได้ผล จะลองใช้วิธีอื่นดู เส้นผมอาจจะใช้สีย้อมให้เหมือนผู้อื่นได้ แต่ดวงตาข้าคิดไม่ได้"

"เจ้าออกจากจวนข้าไปเลยนะ!" เสียงตวาดลั่นไม่ไว้หน้าแขกผู้มาเยือนอีกต่อไป ทำให้เถียนซูหลินมีสีหน้าสลดลงนางย่อกายคารวะก่อนที่จะเดินออกจากสวนหลังจวนสกุลหวังไป

'ทำดีมันยากอย่างนี้เลยหรือ เหล่าบรรพชนช่วยข้าทีเถอะ'