ตอนที่ 17
447 คำ
นางนำเปาเป่ามาอุ้มและลองนำชุดมาสวม โดยเริ่มจากใส่ที่เท้าทั้งสี่และค่อยมาติดกระดุม
"ดูจะหลวมไปหน่อย แต่ไม่เป็นไรจะได้ไม่อึดอัด" นางพูดกับตัวเองจนนึกได้ว่ายังมีอีกหลายคนอยู่ในเรือนนี้ด้วย "เอ่อ...หวังฮูหยินดูว่าเป็นอย่างไรเจ้าคะ"
"ไม่เลว พวกเจ้าก็ไปเดินเล่นที่สวนเถิด ในเรือนดูอึดอัด ประเดี๋ยวให้สาวใช้นำอาหารว่างไปให้" เถียนซูหลินยิ้มรับและส่งสายตาไปให้หวังโสว่เหรินที่เงียบอยู่นาน จนเขารู้ตัวเดินนำนางออกไป เมื่อสองคนเดินจนพ้นเรือนแล้ว สาวใช้คนสนิทก็เอ่ยปากออกมา
"นางก็ไม่เห็นน่ากลัวอย่างที่คิดไว้นะเจ้าคะ"
"คิดจะเข้าหาใครต้องทำดีเพื่อหวังผลประโยชน์" หวังฮูหยินเอ่ยจบก็เดินเข้าเรือนของตนเองไป ส่วนสาวใช้ก็กำชับให้บ่าวไปนำของว่างไปส่งให้แขกผู้มาเยือนที่สวนหลังจวน
"ทำไมไม่เป็นเจ้าที่ออกมาหาข้า หรือว่าเจ้าตั้งใจจะหลบข้า ห๊า!" นางเสียงแข็งขึ้นมาทันทีเมื่อมาถึงสวนหลังจวน
"ข้าแต่งตัวอยู่ต่างหากเล่า ใครจะรู้ว่าท่านแม่จะออกมารับหน้าเจ้าแทนข้า"
"เหอะ! อย่าให้ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังหลบหน้าข้าเด็ดขาดนะ ไม่เช่นนั้นปีศาจผมขาวเช่นเจ้าจะไม่มีผม อ๊ะ! พูดถึงผม เจ้าเคยลองกินยาหรือให้หมอมาดูหรือยัง"
"เคยแล้ว แต่ไม่ได้ผล"
"อืม เช่นนั้นเจ้าก็ไม่ได้ออกจากจวนเลยสิ" เขาพยักหน้ารับ หากไม่เพราะวันนั้นเขาขอร้องมารดาว่าอยากจะออกไปด้านนอกจวนบ้าง เขาก็คงไม่มีโอกาสได้เจอนางและพลาดโอกาสที่จะพบกับสหายเช่นนางด้วย
"เอาอย่างนี้ดีหรือไม่ เจ้าลองย้อมผมสีดำดู เผื่อช่วยเจ้าได้"
"ย้อมผม? ย้อมอย่างไร เหมือนย้อมผ้าน่ะหรือ" นางพยักหน้า "แต่ว่าข้าจะลองใช้ชา ใบคราม หรือไม่ก็เปลือกของเหอเถา [1] มาหมักที่ผมเจ้าดีไหม"
"อย่างนั้นจะได้หรือ?"
"ได้หรือไม่ก็ต้องลอง หรือเจ้าไม่ลองดูเล่า"
"แต่..." เขาถูกสายตาคมกริบมองจนต้องจำยอม หลุบตาต่ำเอ่ยเสียงอ่อยๆ "ก็ได้" นางส่งยิ้มให้ทันทีและสั่งให้เขาไปแจ้งบ่าวในจวนให้เตรียมชาแก่สีเข้มจำนวนมากเอาไว้ ไม่นานนักบ่าวก็นำสิ่งที่นายต้องการมาและทุกอย่างก็เริ่มต้น
[1] * เหอเถา (**) คือ วอลนัท
- ผู้เขียน
